Deepwater Horizon

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 27/9/2016

Όλοι θυμούνται τις εικόνες μετά την έκρηξη της πλωτής εξέδρας Deepwater Horizon στις 20 Απριλίου του 2010, που αντλούσε πετρέλαιο για λογαριασμό της BP, με τις τεράστιες πετρελαιοκηλίδες στον Κόλπο του Μεξικού που σηματοδότησαν τη μεγαλύτερη σε έκταση οικολογική καταστροφή στην ιστορία των ΗΠΑ. Η ταινία του Peter Berg ωστόσο επικεντρώνεται στο τραγικό γεγονός καθαυτό, στο οποίο έχασαν τη ζωή τους 11 άνθρωποι (τους οποίους η ταινία κατονομάζει και παρουσιάζει με φωτογραφίες στο τέλος της) και ελάχιστα ως καθόλου στο τι επακολούθησε (την επιρροή του δυστυχήματος στη συλλογική οικολογική συνείδηση, τη διερεύνηση για τις συνθήκες υπό τις οποίες συνέβη ό,τι συνέβη), διαφοροποιώντας τη για παράδειγμα από το φετινό «Sully», όπου κάλυπτε και τις εξεταστικές έρευνες μετά το ατύχημα που αποτελούσε το κεντρικό του θέμα.

Παρόλο που υπάρχει μια σκηνή επεξηγηματική για το ευρύ κοινό, όπου ο επικεφαλής ηλεκτροτεχνικός Mike Williams που υποδύεται ο Mark Wahlberg εξηγεί στη μικρή κόρη του με πολύ σχηματικό και απλοποιημένο τρόπο τι ακριβώς κάνει στη δουλειά του και πώς γίνεται η άντληση πετρελαίου, το «Deepwater Horizon» πετάει τον θεατή στα βαθιά κατά τη διάρκεια της πρώτης του πράξης όπου ξεδιπλώνονται οι χαρακτήρες και το σκηνικό της τραγωδίας, με διαλόγους γεμάτους πολύ εξειδικευμένους ορισμούς κι εκφράσεις σχετικές με το αντικείμενο των ηρώων. Αν κι έτσι υπάρχει μια στιβαρή αίσθηση ρεαλισμού και σοβαρότητας από την πλευρά των δημιουργών καθώς απεικονίζουν χωρίς απλοποιήσεις τις παραμέτρους της καθημερινής δουλειάς των εργαζομένων στην πλατφόρμα, ταυτόχρονα καθιστά δύσκολη την παρακολούθηση και τη διατήρηση της προσοχής από τη συντριπτική πλειοψηφία του κοινού που δεν έχει εξοικείωση με τη συγκεκριμένη ορολογία. Ωστόσο, όταν ξεκινάει το «ζουμί» του έργου, που δεν είναι άλλο από το ίδιο το δυστύχημα, ο Berg αποδεικνύεται εξαιρετικός μαθητής του είδους της ταινίας καταστροφής, αποτυπώνοντας με τρομακτική πειστικότητα την κόλαση που επικράτησε πάνω στην εξέδρα την ημέρα εκείνη, έχοντας βέβαια και μια πρώτης τάξεως βοήθεια από το σύνολο των οπτικών (καμία σχέση με παραφορτωμένα κι αταίριαστα με την όψη άλλων έργων CGI) και ηχητικών εφέ που παρελαύνουν, και καθηλώνοντας τον οποιονδήποτε απεικονίζοντας τις φαινομενικά απέλπιδες προσπάθειες των χαρακτήρων να αποκτήσουν τον έλεγχο σε μια κατάσταση πέρα από κάθε φαντασία. Φυσικά, η ταινία περνάει και το αυτονόητο μήνυμα που πρέπει να ειπωθεί, ρίχνοντας ξεκάθαρα την ευθύνη στον παράγοντα της ανθρώπινης απληστίας που εδώ εκπροσωπείται από τις πιέσεις των δύο στελεχών της BP που ήθελαν να βιαστούν παρά τις μη ενθαρρυντικές ενδείξεις δοκιμαστικών ελέγχων στις αντλίες της πλατφόρμας, προκειμένου να εξοικονομήσουν χρόνο και χρήμα (το σενάριο των Matthew Michael Carnahan και Michael Sand βασίζεται σε άρθρο των New York Times για το συμβάν, που αναλύει μεταξύ άλλων και τις αποφάσεις που λήφθηκαν και οδήγησαν στο καταστροφικό αποτέλεσμα).

Αν και αποτελεσματικό ταυτόχρονα και σαν ταινία είδους και σαν καταγγελία, το «Deepwater Horizon» δεν ξεφεύγει κι από κάποια κουραστικά αφηγηματικά κλισέ που πλήττουν τις μεγάλες παραγωγές της κατηγορίας της, όπως για παράδειγμα την υπερβολική εστίαση επάνω στον Williams σε βάρος μιας πιο συλλογικής προσέγγισης που θα άφηνε χώρο και για τους υπόλοιπους χαρακτήρες να αναπνεύσουν και να αναπτυχθούν κατάλληλα (ειδικά τους εκλιπόντες, τους οποίους η ταινία αποφεύγει να περιγράψει με λεπτομέρεια, ίσως κι από σεβασμό στη μνήμη τους ύστερα από αίτημα των οικογενειών τους), ενώ και οι σκηνές που αποτυπώνουν την οικογενειακή καθημερινότητα του Williams διεκπεραιώνονται με τον πλέον χολιγουντιανό τρόπο. Παρά τα προβλήματα αυτά, η ταινία του Berg στο σύνολό της λειτουργεί, ειδικά στα συναισθηματικά της ξεσπάσματα (όπως σε μια σκηνή κοντά στο φινάλε όπου θυμωμένοι γονείς αγνοουμένων πλησιάζουν τον Williams φωνάζοντάς του σαν να επιρρίπτουν την ευθύνη στον ίδιο για τον χαμό των δικών τους, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να εκτονώσουν την οργή και τη θλίψη τους) και έχει μια ταιριαστά πεσιμιστική κατακλείδα υπενθυμίζοντας πως οι κατηγορίες για ανθρωποκτονία εναντίον των δύο στελεχών της BP αποσύρθηκαν μόλις το 2015…

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 3/9/2017

Ως φινέτσα, το φιλμ του Πίτερ Μπεργκ παίρνει τον χρόνο του που το βοηθάει να πλασαριστεί ως μια ταινία που καταγγέλλει κάποια σοβαρά πράγματα πάνω στη σχέση κεφαλαίου και οικολογίας. Κι αυτό επειδή δεν σε αφήνει να ξεχάσεις τελείως ότι αναφέρεται πάνω σε αληθινό περιστατικό, το οποίο στοίχισε τη ζωή σε έντεκα ανθρώπους. Πώς όμως αυτό συμβαδίζει με το ότι στην ουσία παρακολουθούμε μια μοντέρνα ταινία καταστροφής, δηλαδή ένα ψυχαγωγικό χολιγουντιανό προϊόν; Ως προς αυτό, οι ισορροπίες του Μπεργκ δεν είναι απόλυτες, και μάλλον η ταινία τείνει περισσότερο προς τη δεύτερη ιδιότητα της, μην αποφεύγοντας και κάποια σεναριακά κλισέ που βοηθούν στην ένταση της αγωνίας. Δεν θα σας πούμε ότι είναι ό,τι πιο θεαματικό έχει προσφέρει ο χώρος, αλλά πετυχαίνει να σε βάλει στο κόλπο της έντασης, και να σε κάνει να παρακολουθείς με αμείωτο ενδιαφέρον.

Βαθμολογία: