Βαθιά Νερά

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 20/5/2022

Για έναν φίλο κάποιων συγκεκριμένων ερωτικών θρίλερ όπως αυτών που μας έχει συνηθίσει επί δεκαετίες ο Adrian Lyne, η μακρινή αυτή προσθήκη στη φιλμογραφία του δεν πρέπει να απογοητεύσει. Μπορεί να είναι πολύ μοντέρνο για να μπορέσεις να αποκωδικοποιήσεις μέσα του τη γραφή της Patricia Highsmith, αλλά είναι πιστό προς όσους δεν θέλουν να παρακολουθούν αμέτοχοι δίχως να σκέφτονται το παραμικρό.

Αν κάπου αναγνωρίζεις τη Highsmith είναι στο γεγονός ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερη απορία περί του ποιος έκανε τι, κάτι που άλλωστε υπηρετεί από ανέκαθεν και ο Lyne. Όλη η ουσία εδώ μέσα είναι ο ψυχολογικός κόσμος των χαρακτήρων, με τους Ben Affleck και Ana de Armas να είναι δύο εξίσου ακραία παραδείγματα σκάρτου ανθρώπου, αλλά ο καθένας τους με διαφορετικό εντελώς τρόπο. Σημασία έχει το τι αντίχτυπο έχουν οι πράξεις τους στη μικρή Τρίξι, την οποία ερμηνεύει μια απίθανη Grace Jenkins. Κι εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι.

Είναι ο ανεξέλεγκτος ερωτισμός μιας μητέρας το υπέρτατο έγκλημα, ή η πάση θυσία, κυριολεκτικά, διατήρηση ενός συντηρητικού και ήρεμου βίου; Και ποιο από τα δύο επιλέγει η κοινωνία να ανεχτεί μαζικότερα; Γιατί χαρακτηριστικό της υπόθεσης είναι ότι όπως ο θεατής γνωρίζει-υποψιάζεται από νωρίς τον ένοχο των ειδεχθών εγκλημάτων, η πλειοψηφία τάσσεται στο πλάι του. Αν δεν πει η αστυνομία το «συλλαμβάνεσαι», για εμάς παραμένει ο «άνθρωπος που δεν έχει δώσει δικαιώματα». Πέρασαν τόσα και τόσα χρόνια, και η απάτη παραμένει ισοδύναμη ή ακόμα και χειρότερη της αφαίρεσης μιας ζωής…

Ο Adrian Lyne δεν πετάει έξω τα νουαρικά, θριλερικά στοιχεία, ούτε αποκαλύπτει τα αυτονόητα δίχως τη χρήση σταγονόμετρου. Αλλά είναι δραματικό στοιχεία το μέλημα του, και ζητάει από τους ερμηνευτές του περισσότερα από ό,τι απαιτεί το είδος. Στο πίσω μέρος του μυαλού του υπάρχει σίγουρα ο Hitchcock, ενώ η «απιστία» είναι τόσο έντονη ως έννοια, που θα μπορούσε κάποιος να πει ότι κλείνει την τριλογία της μετά το Ολέθρια Σχέση και το Άπιστη, φανερώνοντας και την πρόθεση του να τα δώσει όλα. Κάποιες όμως έντονες σκηνές δεν είναι αρκετές για να ικανοποιήσουν τις προθέσεις όλης της προηγούμενης πρότασης μας, με το φιλμ να λειτουργεί εις βάρος του παρόμοια καλά και σε μια μικρή οθόνη.

Καλογυρισμένο, με προσοχή σε ένα σενάριο που θα μπορούσε παρόλα αυτά να πει περισσότερα (πάνω στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων), με αιχμή ερμηνείες που θα μπορούσαν να είναι κι αυτές καλύτερες (και πάλι ευθύνεται το ίδιο), με ισορροπία ανάμεσα στο μοντέρνο του σήμερα και το μοντέρνο που ανάδυε τότε η Ολέθρια Σχέση (ένα ντεμοντέ υπερσύγχρονο σινεμά;), κι εντέλει ένα κομμάτι της φιλμογραφίας του Adrian Lyne που δεν θα γράψει ιστορία, αλλά σέβεται τον θεατή του στα απολύτως βασικά.

Βαθμολογία: