Χριστούγεννα στην Πρίζα
- Deck the Halls
- 2006
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Γερμανικά
- Κωμωδία, Οικογενειακή
- 07 Δεκεμβρίου 2006
Μόλις μετακόμισε στα προάστια της Μασαχουσέτης η οικογένεια Χολ, και ήδη έχει αναστατώσει με τα καμώματα της την ηρεμία των κατοίκων της περιοχής. Ο λόγος είναι πως ο πάτερ φαμίλιας Μπάντι, ένας πολυλογάς πωλητής αυτοκινήτων, επιζητώντας να πραγματοποιήσει επιτέλους στη ζωή του κάτι μεγαλεπήβολο, θα θελήσει να στολίσει το σπίτι του με τόσα πολλά χριστουγεννιάτικα λαμπάκια, ώστε να γίνει ορατό από το διάστημα. Σχέδιο που δεν αρέσει διόλου στον φιλήσυχο γείτονα του, τον Στιβ Φιντς, έναν μη μου άπτου οφθαλμίατρο που θα κινήσει γη και ουρανό για να οδηγήσει τη φιλοδοξία του Μπάντι στην αποτυχία.
Σκηνοθεσία:
John Whitesell
Κύριοι Ρόλοι:
Danny DeVito … Buddy Hall
Matthew Broderick … Steve Finch
Kristin Davis … Kelly Finch
Kristin Chenoweth … Tia Hall
Alia Shawkat … Madison Finch
Dylan Blue … Carter Finch
Kelly Aldridge … Ashley Hall
Sabrina Aldridge … Emily Hall
Jorge Garcia … Wallace
Fred Armisen … Gustave
Lochlyn Munro … Ted Beckham
Kal Penn … Amit Sayid
Sean O’Bryan … δήμαρχος Young
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Matt Corman, Chris Ord, Don Rhymer
Παραγωγή: Michael Costigan, Arnon Milchan, John Whitesell
Μουσική: George S. Clinton
Φωτογραφία: Mark Irwin
Μοντάζ: Paul Hirsch, James Start
Σκηνικά: Bill Brzeski
Κοστούμια: Carol Ramsey
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Deck the Halls
- Ελληνικός Τίτλος: Χριστούγεννα στην Πρίζα
Παραλειπόμενα
- Αρχικά ήταν να τιτλοφορηθεί All Lit Up.
- Για την παραγωγή χρησιμοποιήθηκαν 14.300 αληθινά λαμπάκια, και καταναλώθηκαν μονάχα 7.150 βατ, λόγω της χρήσης LED.
- Έβγαλε από τα ταμεία λιγότερα από όσα κόστισε. Το μπάτζετ ήταν στα 51 εκατομμύρια δολάρια, ενώ τα έσοδα στα 46,8.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 27/12/2023
Είναι από τις ταινίες που ακόμα κι αν η κριτική έχει «κατσαδιάσει», είσαι σίγουρος πως θα αποτελέσει μια ευχάριστη θέαση για τις ημέρες των Χριστουγέννων. Η αλήθεια είναι πως από x-mas κλίμα μια χαρά πάει με τόσα λαμπάκια, αλλά επίσης είναι από τις ατυχέστερες περιπτώσεις που καλύπτουν παρόμοιες προσδοκίες.
Ο Danny DeVito είναι ο γνωστός αγαπητός DeVito, και από την άλλη ο Matthew Broderick είναι ο γνωστός μετριότατος Broderick που μετά τον Φέρις Μπιούλερ ποτέ δεν ανταποκρίθηκε στον στιγμιαίο ντόρο του (ώρες-ώρες νομίζεις ότι σε κοροϊδεύει). Οι δυο τους οπτικά έχουν χημεία, αλλά επί της ταινίας φαντάζει σαν να παίζει ο καθένας σε διαφορετική. Σε αυτό βέβαια φταίει το σενάριο, αφού οι χαρακτήρες δεν ακολουθούν κάποια γραμμική πορεία λογικής, και ελίσσονται από την ακραία αντίδραση στην τρυφερότητα δίχως οι πράξεις τους εντέλει να σημαίνουν κάτι, ακόμα και οι ακραίες.
Πάνω σε αυτό το τελευταίο κρύβεται και το μέγα πρόβλημα του φιλμ. Η έλλειψη ρυθμού παράγεται από την έλλειψη ορθής ψυχολογίας των ηρώων, αφού κανείς «εκεί ψηλά» στην παραγωγή δεν έχει αποφασίσει αν θέλει μια καθαρή κωμωδία ή μια εορταστική ταινία με μήνυμα. Το περίβλημα φωνάζει για κάτι του στιλ Γκρίσγουολντ, αλλά η πράξη εμπεριέχει τόσες συναισθηματικές παύσεις, που μόνο σε τηλεταινία επιτρέπονται. Κι ενώ κανείς δεν ήθελε με το ζόρι κάτι παραπάνω από ένα ξέφρενο φινάλε ακόμα και κλισέ, το ότι ούτε αυτό έρχεται με εξαίρεση το κλισέ σε χαλαρώνει και σου δίνει την ευκαιρία να συνειδητοποιήσεις το ότι έχασες τον χρόνο σου.
Βέβαια όλο αυτό δεν χρειάζεται να το ρίξεις στο σενάριο, μια και στη σκηνοθετική καρέκλα κάθεται ένας φερέγγυα αποτυχημένος John Whitesell, που το ότι του έδωσαν μπάτζετ 51 εκατομμυρίων δολαρίων να διαχειριστεί είναι από τα λάθη που πληρώνονται. Κρατάμε λοιπόν, αν την πατήσαμε, ελάχιστα στιγμιότυπα που γελάς με το ζόρι μια και το σηκώνει το κλίμα, και αναζητάς μια καλή εορταστική κωμωδία για να φτιάξει η διάθεση σου που εδώ δέχτηκε πλήγμα.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
