Έγκλημα στον Νείλο (2022)

ΣΥΝΟΨΗ

Οι διακοπές του βέλγου ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό στην Αίγυπτο, πάνω σε ένα πολυτελές ατμόπλοιο, μετατρέπονται σε μια τρομακτική αναζήτηση ενός δολοφόνου, όταν ο ειδυλλιακός μήνας του μέλιτος ενός ζευγαριού έχει άδοξο τέλος. Σύντομα ο ντετέκτιβ θα καταλάβει ότι πολλοί από τους διάσημους και πλούσιους επιβάτες της κρουαζιέρας είχαν κίνητρο για το φόνο της πλούσιας κληρονόμου που βρέθηκε νεκρή, αλλά κι από ένα καλό άλλοθι.

Σκηνοθεσία:

Kenneth Branagh

Κύριοι Ρόλοι:

Kenneth Branagh … Hercule Poirot

Emma Mackey … Jacqueline de Bellefort

Rose Leslie … Louise Bourget

Jennifer Saunders … Marie Van Schuyler

Gal Gadot … Linnet Ridgeway-Doyle

Tom Bateman … Bouc

Annette Bening … Euphemia Bouc

Armie Hammer … Simon Doyle

Sophie Okonedo … Salome Otterbourne

Russell Brand … Δρ Linus Windlesham

Ali Fazal … Andrew Katchadourian

Letitia Wright … Rosalie Otterbourne

Dawn French … Κα Bowers

Adam Garcia … Syd

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Michael Green

Παραγωγή: Kenneth Branagh, Judy Hofflund, Ridley Scott, Kevin J. Walsh

Μουσική: Patrick Doyle

Φωτογραφία: Χάρης Ζαμπαρλούκος

Μοντάζ: Una Ni Dhonghaile

Σκηνικά: Jim Clay

Κοστούμια: Paco Delgado

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Death on the Nile
Ελληνικός Τίτλος: Έγκλημα στον Νείλο

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα: Death on the Nile της Agatha Christie.

Παραλειπόμενα

Σίκουελ του Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές (2017), και τρίτη στη σειρά διασκευή του διάσημου έργου της Agatha Christie (γραμμένο το 1937), μετά την all-star-cast ταινία του 1978 και ένα επεισόδιο του 2004 της τηλεοπτικής σειράς Agatha Christie’s Poirot.
Πριν βγει στις αίθουσες το Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές, ο Branagh εξέφρασε το ενδιαφέρον του για μια συνέχεια, αν είχε επιτυχία εκείνη η ταινία. Στο τέλος του 2017, η 20th Century ανήγγειλε το συγκεκριμένο, και πάλι με τον Kenneth Branagh ως Πουαρό και σκηνοθέτη. Ακολούθησε μια συνέντευξη του βρετανού καλλιτέχνη, που μίλησε για πιθανό cinematic-universe με τον βέλγο ντετέκτιβ.
Η Jodie Comer είχε προσληφθεί, αλλά αποχώρησε πριν υπογράψει.
Τα εσωτερικά γυρίσματα έγιναν σε στούντιο του Λονδίνου, αλλά όλα τα εξωτερικά στην Αίγυπτο. Μέρος της ταινίας γυρίστηκε σε υδάτινο πάρκο της Αγγλίας, όπου χτίστηκε μια
ολόκληρη αιγυπτιακή αγορά μπαχαρικών σαν να βρίσκεται δίπλα στον Νείλο.
Μέρη του περίφημου Cataract Hotel χτίστηκαν εκ νέου σε στούντιο. Το
ξενοδοχείο βρίσκεται στην έρημο Νουβία και είναι εκεί που η Agatha Christie
ξεκίνησε να γράφει το «Έγκλημα στον Νείλο». Οι δημιουργοί είχαν επισκεφθεί το
πραγματικό ξενοδοχείο κατά την περίοδο προετοιμασίας της ταινίας και
εργάστηκαν σκληρά για να σχεδιάσουν το τεράστιο σκηνικό με τη σωστή
αποικιακή αίσθηση παρακμής, μεγαλείου και λάμψης. Το σκηνικό χρειάστηκε 13
εβδομάδες και περιλάμβανε το λόμπι, τις αίθουσες, τα μαρμάρινα πατώματα, τις
αψιδωτές πύλες, το μπαλκόνι και τη σκάλα.
Για τις ανάγκες της ταινίας, οι σχεδιαστές παραγωγής έχτισαν μέσα σε στούντιο
με χρήση πηλού τους δύο μεγαλοπρεπείς ιερούς ναούς του Άμπου Σίμπελ που
είναι σκαμμένοι μέσα σε ένα λόφο. Το Άμπου Σίμπελ είναι ένα από τα αξιοθέατα
που επισκέπτονται οι χαρακτήρες στην ταινία. Οι δημιουργοί είχαν επισκεφθεί το
ιστορικό σημείο κατά τη διάρκεια προετοιμασίας, έβγαλαν αμέτρητες
φωτογραφίες και πήραν ακριβή μέτρα για να μπορέσουν να αποδώσουν το
σκηνικό στη σωστή κλίμακα. Το εγχείρημα χρειάστηκε 16 εβδομάδες κατασκευής.
Δεδομένου ότι ο Branagh προτιμά τα πλούσια μονοπλάνα, η παραγωγή κατασκεύασε το ποταμόπλοιο για να υπηρετήσει το όραμα του δημιουργού. To πλοίο της ταινίας διαθέτει λιγότερες καμπίνες από τα κανονικά για να μεγιστοποιηθούν οι κοινοί χώροι όπου διαδραματίζεται μεγάλο μέρος της ταινίας. Έχει μήκος 71 μέτρα, πλάτος 14 μέτρα, ύψος 12 μέτρα και βάρος 225 τόνους. Χρειάστηκαν 30 εβδομάδες για να κατασκευαστεί. Ήταν τόσο εντυπωσιακό σε μέγεθος και τόσο καθηλωτικά όμορφο σε εμφάνιση, που ο Branagh ήθελε να καταγράψει στην κάμερα την αντίδραση του καστ όταν θα το έβλεπε για πρώτη φορά.
Ο ενδυματολόγος Paco Delgado και η ομάδα του έραψαν 92 κοστούμια στο χέρι. Στην ταινία εμφανίζονται συνολικά 150 κοστούμια.
Η ταινία γυρίστηκε με χρονολογική σειρά από τον Σεπτέμβρη μέχρι τον
Δεκέμβριο του 2019. Τα γυρίσματα γινόντουσαν πέντε μέρες την εβδομάδα, ενώ
κάθε Σάββατο ο Kenneth Branagh έκανε ιδιωτικές πρόβες με το καστ.
Αφού άλλαξε 6 φορές ημερομηνία εξόδου λόγω της πανδημίας, η ταινία μεταφέρθηκε για τον Φλεβάρη του 2022, ώστε να απομακρυνθεί χρονικά από το ξέσπασμα του σκανδάλου γύρω από τον Armie Hammer. Όπως δήλωσαν από το στούντιο, το ενδεχόμενο να ξαναγυρίζονταν δίχως αυτόν, θα κόστιζε πολλά εκατομμύρια.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης
Έκδοση Κειμένου: 7/2/2022

Τα ίδια προβλήματα που υπήρχαν στο κατά Branagh «Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές» εντοπίζονται κι εδώ, και μάλλον σε μεγαλύτερο βαθμό. Πάλι ένας εκμοντερνισμός στους ρυθμούς, στην αισθητική της εικόνας και στο ύφος της γραφής, που σίγουρα είναι θεμιτός εντός των πλαισίων μιας κινηματογραφικής εισαγωγής των νεότερων γενιών στις περιπέτειες του Hercule Poirot, αλλά που εδώ γίνεται ακόμη πιο άτσαλα σε σχέση με την προηγούμενη σχετική απόπειρα. Τα δε σεναριακά ευρήματα του Michael Green, στην προσπάθειά του να πλάσει μια νέα εκδοχή του ήρωα της Agatha Christie, διατηρώντας παράλληλα κάποια από τα κλασικά του γνωρίσματα, είναι μάλλον επιπόλαια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εναρκτήρια σεκάνς, που παρέχει κάτι σαν origin-story σε παιδαριώδη μορφή για το… μουστάκι του Poirot, με μια σκηνή που μοιάζει να ξεπατικώθηκε από το κιουμπρικικό «Σταυροί στο Μέτωπο».

Ευτυχώς η ροή της πλοκής, παρά τις σκηνές που απλά γεμίζουν χρόνο, κυλάει παραπάνω από ικανοποιητικά, καθιστώντας τουλάχιστον το τελικό αποτέλεσμα κάπως ευχάριστο μέσα στα αρκετά ψεγάδια του. Και σε επίπεδο σχεδιασμού παραγωγής ο απολογισμός είναι αναμενόμενα θετικός (κάτι που θα ήταν δύσκολο βέβαια να μη συμβεί με έναν προϋπολογισμό που πλησιάζει τα 100 εκατομμύρια δολάρια), έστω με την προαναφερθείσα ροπή προς το αταίριαστα σύγχρονο ως προς το πώς γίνεται αντιληπτή η εποχή.

Συγκριτικά, το καστ εδώ είναι σίγουρα πιο αδύναμο σε σχέση με το «Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές», όχι σε επίπεδο ονομάτων αλλά όσον αφορά τις ερμηνευτικές επιδόσεις. Μονάχα η Annette Bening και η Sophie Okonedo, αμφότερες σε υποστηρικτικούς ρόλους, προσδίδουν ένα κάποιο κύρος και στιβαρότητα στο σύνολο, και φαίνεται πραγματικά να επενδύουν στο υλικό με το οποίο δουλεύουν. Η Gal Gadot για μία ακόμη φορά εκπέμπει περισσότερη λάμψη από υποκριτική δεινότητα, ο Armie Hammer χαρίζει μέχρι και στιγμές μειδιάματος σε κάποιες σκηνές του, ενώ ο Russell Brand δεν κάνει τίποτα για να δικαιώσει το κάστινγκ του σε έναν τόσο κόντρα ρόλο με τη φυσιογνωμία του. Ο δε Branagh μοιάζει να μη διδάχτηκε τίποτα από την πρώτη του δοκιμή με τον χαρακτήρα της Christie, βάζοντας και πάλι ένα συναισθηματικό στοιχείο το οποίο δεν κολλάει πουθενά με τα γνωρίσματα του διαβόητου ντετέκτιβ.

Όσοι είναι ήδη εξοικειωμένοι με την κλασική (καταχρηστικά ο όρος, μια κι αυτή είναι ταινία με ψεγάδια, έστω λιγότερα) εκδοχή του John Guillermin, θα δουν εδώ ένα σαφώς κατώτερο προϊόν, ευπρεπώς στημένο μεν, με προσθήκες που περισσότερο υποβαθμίζουν παρά βελτιώνουν την αρχική πηγή δε. Μένει να αποδειχθεί αν ο Branagh θα θελήσει να συνεχίσει αυτό το προσωπικό στοίχημα, και κυρίως, αν στην πορεία θα έχει καλύτερες ιδέες…

Βαθμολογία: