Αψηφώντας το Θάνατο

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 19/4/2008

Την αυστραλή Gillian Armstrong τη γνωρίζουμε καλά από την εξειδίκευση της σε ταινίες εποχής. Οι Μικρές Κυρίες, το Όσκαρ και Λουσίντα και το Σαρλότ Γκρέι δεν ήταν οι πολύ μεγάλες ταινίες, αλλά και οι τρεις διατηρούσαν μια όμορφη γραφή ως προς την ανάπτυξη, και μια εικόνα που σε ακολουθούσε και με το πέρας της θέασης. Η Αυστραλή μπορεί να μην έχει επιδείξει κάποιο προσωπικό ύφος, αλλά μοιάζει να νιώθει εξαιρετικά άνετα ανάμεσα στα πλουμιστά κοστούμια.

Τι θα μπορούσε λοιπόν να πάει στραβά όταν στα χέρια της είχε ακόμα ένα έργο εποχής, ένα ιντριγκαδόρικο όνομα όπως του Χάρι Χουντίνι και δύο μεγάλα ονόματα σταρ, αυτά των Zeta-Jones και Guy Pearce; Σχεδόν τα πάντα! Το κυριότερο όμως είναι αυτό που συνήθως αντιστοιχεί στους σκηνοθέτες χωρίς προσωπικότητα… η έλλειψη ψυχής. Το Αψηφώντας τον Θάνατο μοιάζει με τη Νύφη του Φρανκενστάιν, πριν όμως της εμφυσηθεί πνοή! Δεν σε ξυπνάει, δεν σου γαργαλάει τις αισθήσεις, δεν σε βάζει στην αγωνία και στον κίνδυνο τού να είσαι ο Χουντίνι, δεν σε κάνει να συμπάσχεις με τον αδιέξοδο έρωτα που εκτυλίσσεται.

Το σενάριο των Toni Grisoni (Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας) και Brian Ward (σχετικά άπειρος) είναι τόσο άνευρα γραμμένο, που ακόμα και ένας ογκωδέστερος σκηνοθέτης μπορεί να μην το έσωζε. Παρά την όρεξη των ηθοποιών και των επεξεργαστών της παραγωγής, δεν υπάρχει καθόλου εσωτερικός ρυθμός στους ήρωες, αλλά ούτε και «εξωτερικός» ως δράση. Το μόνο που σε κρατάει κοντά στους τέσσερις χαρακτήρες είναι οι ηθοποιοί που τους ερμηνεύουν, με μια έντονη όμως αίσθηση ματαιότητας. Οι χαρακτήρες τους θα μείνουν ανεξιχνίαστοι, ακόμα και στις σεναριακές στροφές που θα μπορούσαν να τους αποκαλύψουν. Η δράση θα μπορούσε να επικεντρωθεί στα κόλπα του Χουντίνι, αλλά η Gillian Armstrong το βλέπει περισσότερο ως μελό θρίλερ! Το μυστήριο που υποτίθεται πως εξελίσσεται δεν εμπλουτίζεται με στοιχεία ή εντάσεις και έτσι πέφτει στο βρόντο.

Συνοψίζοντας, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των Zeta-Jones, Pearce και Ronan, αλλά και αυτών που ανασύστησαν την εποχή των 1920, η ταινία δεν περπατάει ούτε σε εσωτερικό επίπεδο, ούτε σε δράση. Ειδικά τη δράση την είχε μεγάλη ανάγκη, από τη στιγμή που η πλαστική σκηνοθεσία δεν πρόσφερε κάτι σαν αντίβαρο. Θα μπορούσαμε να το θέσουμε και ως κακή συνέχεια του The Prestige και του Μάγου του Άιζενχαϊμ, γιατί μοιάζει κάπως ηθελημένα να σε παραπέμψει σε αυτά. Σε αυτό το μελό θρίλερ το χειρότερο μέρος είναι το ερωτικό. Κανείς δεν θα συγκινηθεί από τη μάταια σχέση των δύο κεντρικών ηρώων, αφού μονάχα ένα φιλί προς το τέλος μάς πείθει για την ύπαρξη της. Δεν υπάρχει καμία αληθινή κορύφωση στο δράμα και το μόνο τσίμπημα που θα νιώσετε θα είναι από τον διπλανό σας, γιατί ίσως κοιμάστε…

Βαθμολογία: