Ένας Θάνατος σε μια Κηδεία

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 11/10/2007

Τον Frank Oz τον έχουμε συνηθίσει στον χώρο της αμερικανικής κωμωδίας, και παρότι τα τελευταία χρόνια δεν θα λέγαμε πως έχει κάνει κάτι απολαυστικό (Οι Γυναίκες του Στέπφορντ), εκεί στο χάσμα των 1980-1990 είχε δημιουργήσει τα Απατεώνες και Τζέντλεμεν και Επιτέλους τι θα Γίνει με τον Μπομπ, που ήταν το λιγότερο έξυπνα. Λίγοι όμως ξέρουν πως είναι Βρετανός, και σε αυτήν του την ταινία μάλλον κι αυτός το θυμάται για πρώτη φορά.

Στους τίτλους της ταινίας βλέπουμε το σκίτσο μιας νεκροφόρας να ταξιδεύει τον χάρτη της πόλης, καταλήγοντας σε μια έπαυλη. Το σκηνικό για μια μαύρη κωμωδία έχει ήδη στηθεί, και οι μαυροντυμένοι καλεσμένοι έρχονται ο ένας μετά τον άλλον, για να συμπληρωθεί μια πλούσια αλλά δυσλειτουργική οικογένεια, βγαλμένη από τις παλιές εγγλέζικες κωμωδίες ή ακόμα και κάποιες του Louis De Funes. Τα μέλη είναι έτοιμα για τον επικήδειο του πατέρα-φαμίλια και τίποτα δεν πάει σωστά.

Το επιτελείο των ηθοποιών είναι βρετανικό και το χιούμορ λεπτό και ανθρώπινο, όπως συνηθίζεται στις αλά Τέσσερεις Γάμοι και μια Κηδεία κωμωδίες. Όμως όλο αυτό θα παντρευτεί με την πάλαι ποτέ κραταιά screwball των ΗΠΑ, και το αποτέλεσμα θα φέρει το γέλιο στο πιάτο. Το σκηνικό δεν θα φύγει ποτέ από το στενό πλαίσιο της έπαυλης, και είναι άξιο απορίας πως το σενάριο του λονδρέζου Dean Craig δεν έγινε καλύτερα ή πρώτιστα θεατρικό. Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, το σινεμά να δανείσει στο θέατρο, μια και συνήθως συμβαίνει το αντίθετο.

Πρόκειται επίσης για μια πολυπρόσωπη ταινία, με την ιδιαιτερότητα πως ο κάθε χαρακτήρας διαφέρει μοίρες μακριά από τον άλλον. Ο μόνος που κρατάει ένα απόλυτα σοβαρό προφίλ είναι ο Matthew Macfadyen, που τον θυμόμαστε από το Περηφάνια και Προκατάληψη. Υπάρχουν ακόμα ο παλιός μας γνώριμος από το Trainspotting, Ewen Bremner, χαμένος τόσα χρόνια σε αταίριαστους ρόλους, ο Alan Tudyk που έχει τον πιο ξεκαρδιστικό ρόλο, ως ένα σοβαρότατος άντρας που έχει κατά λάθος καταναλώσει LSD, ο Rupert Graves που είχε κάνει στα 1980 ένα εντυπωσιακό άνοιγμα με ταινίες του James Ivory, και ο παλαίμαχος Peter Vaughan, που ανά καιρούς έχει εμφανιστεί σε μεγάλες παραγωγές (Τα Απομεινάρια μιας Μέρας, Μπραζίλ, Η Ερωμένη του Γάλου Υπολοχαγού). Πάντως χαρακτηριστικά “είναι όλοι τους Εγγλέζοι”.

Πιο γενικά, καταρχάς και πέρα από κάθε θεώρηση, η ταινία βγάζει γέλιο. Δεν υπάρχει η πρωτοτυπία ή το τόσο αξιόλογο σενάριο, αλλά κάποιες στιγμές θα είστε πραγματικά χαρούμενοι για την επιλογή σας. Το θέαμα όμως είναι θεατρικό και φοβάμαι πως ανήκει στο σανίδι, αλλά και το βρετανικό επιτελείο ηθοποιών θα μπορούσε να είναι αποδοτικότερο. Το χιούμορ δεν είναι τόσο μαύρο όσο θα έπρεπε, και θα μπορούσε να γίνει και μια κριτική σάτιρα επί του θεσμού της πλούσιας οικογένειας (ή πιο άμεση παρωδία του Οικογενειακή Γιορτή), που δεν γίνεται. Πέρα από αυτά, είναι φρέσκο, στιλάτο, μέσα στις προθέσεις του και η καλύτερη δουλειά του Frank Oz για πολλά έτη. Αν πάλι πρόσφατα χάσατε κάποιον προσφιλή σας και η εικόνα της διακωμώδησης μιας κηδείας σας είναι κάπως, καλύτερα ξανασκεφτείτε το!

Βαθμολογία: