Deadpool

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 10/2/2016

Ο Deadpool ταλαιπωρήθηκε, πέρασε από χίλια κύματα, αλλά η επιμονή του Ρέινολντς να ζωντανέψει τον χαρακτήρα σε μια δικιά του κινηματογραφική ταινία, απέδωσε καρπούς. Έτσι, ο περίεργος αυτός κόμικ αντι-ήρωας εισέρχεται στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel και το κάνει άνω-κάτω, αποδεικνύοντας και στην οθόνη, όπως και στα κόμικ του, ότι δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο!

Δύο είναι τα μειονεκτήματα της ταινίας του Τιμ Μίλερ και τα αναφέρω απ` την αρχή για να ξεμπερδεύουμε με δαύτα: πρώτον, δεν είναι ταινία για «όλους», όπως δεν είναι και κόμικ για «όλους» (ειδικά στη χώρα μας είναι πολύ μικρό το κοινό του συγκεκριμένου χαρακτήρα), δεύτερον έχει μερικά σεναριακά ατοπήματα. Κανένα από αυτά, όμως, δεν είναι ικανό να μειώσει τον βαθμό διασκέδασης που σου προσφέρει το φιλμ, αν μπορέσεις να … «πιάσεις» τον τρόπο του.

Ο Deadpool πρωτοεμφανίζεται στα κόμικ της Marvel το 1991, στο τεύχος 98 της σειράς The New Mutants, και είναι δημιούργημα των Ρομπ Λίφελντ (σχέδιο και υπερδυνάμεις) και Φάμπιαν Νισίζα (ιστορία). Αρχικά ήταν ένας υπερ-κακός, αλλά στην πορεία εξελίχθηκε σε έναν αντι-ήρωα, ενώ το 1997 αποκτά πλέον και τη δική του σειρά κόμικ, και έκτοτε διακόπτεται κι επανέρχεται στην κυκλοφορία ανά τακτά χρονικά διαστήματα μέχρι σήμερα. Παρότι περισσότερο καλτ χαρακτήρας παρά mainstream κόμικ ήρωας, ο Deadpool κατάφερε να αποκτήσει φανατικό κοινό, το οποίο έπαιξε μεγάλο ρόλο στη δημιουργία της ταινίας. Όταν το 2009 ο Ράιαν Ρέινολντς έπαιξε για πρώτη φορά τον Γουέιντ Γουίλσον/Deadpool στο X-Men η Αρχή: Γούλβεριν, σε μιας μικρής διάρκειας ρόλο, οι φανατικοί φίλοι του αντι-ήρωα θεώρησαν ότι θα τον έβλεπαν σύντομα στη δική του ταινία. Αυτό το πλάνο υπήρχε αλλά σύντομα ναυάγησε, μέχρι που πριν ένα ή δύο χρόνια κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο ένας μικρής διάρκειας κλιπ, που είχε γυρίσει ο Ρέινολντς με τον Μίλερ, ως δοκιμαστικό για τους παραγωγούς. Εκρήξεις θαυμασμού από τους φανατικούς και όχι μόνο, μεγάλο σούσουρο στα social-media και να σου που πείστηκαν οι υπεύθυνοι και έδωσαν το πράσινο φως, για να προχωρήσει η παραγωγή της ταινίας.

Αυτό που εντέλει δημιούργησε ο Τιμ Μίλερ ήταν αντάξιο της καθυστέρησης που προερχόταν από το στούντιο. Μια περιπέτεια με γρήγορους ρυθμούς, αλλά και μια «ακραία» κι ασυνήθιστη ιστορία αγάπης. Απίστευτες σκηνές δράσης με έντονη βία και εκπληκτικές χορογραφίες, έξυπνο μοντάζ και τρομερή δουλειά με την κάμερα. Ένα φιλμ που από τους εναρκτήριους τίτλους μέχρι και τους τίτλους τέλους ρίχνει τον ρυθμό του μόλις μια-δυο φορές, αλλά κι εκεί δεν σταματά να είναι διασκεδαστικό, αστείο, χυδαίο, προσβλητικό και σεξιστικό. Πώς συνάδει το «διασκεδαστικό» και «αστείο» με το «χυδαίο, προσβλητικό και σεξιστικό»; Δεν έχω ιδέα! Κι όμως γέλασα με αστεία και με σκηνές που αν υπήρχαν σε οποιαδήποτε άλλη ταινία θα ένιωθα πολύ άβολα.

Πολυλογάς, νάρκισσος, προσβλητικός και ετοιμόλογος πάντα, ο Deadpool βρίσκει στον Ρέινολντς την ιδανική ενσάρκωσή του. Δεν είναι ότι ο Ρέινολντς είναι πολύ διαφορετικός εδώ απ` ό,τι συνήθως, αλλά σε αντίθεση με τον προηγούμενο υπερήρωα που κλήθηκε να υποδυθεί, τον Green Lantern, αυτός εδώ ταιριάζει πιο πολύ με το ταμπεραμέντο του, με αποτέλεσμα να είναι απολαυστικός σε κάθε σκηνή. Η άνεσή του, με ή χωρίς τη στολή, είναι εμφανής και οι ατάκες σαρκασμού και αυτοσαρκασμού δίνουν και παίρνουν, ενώ αποδοτικό είναι και το λεγόμενο «γκρέμισμα του τέταρτου τοίχου», όπου ο Ρέινολντς μιλά κατευθείαν στους θεατές, είτε για όσα συμβαίνουν στην ταινία, είτε για όσα συμβαίνουν εκτός, στο πραγματικό κινηματογραφικό σύμπαν! Ο ψηφιακά σχεδιασμένος Κολοσσός είναι ο δεύτερος πιο απολαυστικός ρόλος του φιλμ, ιδιαίτερα στις συνομιλίες του με τον Deadpool, ενώ από τη χημεία του Ρέινολντς με τον Τ.Τζ. Μίλερ, που υποδύεται τον κολλητό του, προκύπτουν μερικές ακόμα αστείες σκηνές. Ο κακός της ταινίας, Εντ Σκράιν, θα μπορούσε να δώσει κάτι παραπάνω, αλλά είναι τουλάχιστον ικανοποιητικός, ενώ μια μικρή ένσταση έχω και για την επιλογή της Μορένα Μπακαρίν στον ρόλο της αγαπημένης του Γουέιντ, καθώς η χημεία τους δεν είναι πολύ καλή.

Δεν είναι μια τυπική ταινία με σούπερ ήρωες το Deadpool και αυτό μας το επιβεβαιώνει κι ο ίδιος στα πρώτα λεπτά σε ένα από αυτά τα «τετ-α-τετ» που μας χαρίζει. Δεν είναι ο «καλός» ενάντια στους «κακούς». Είναι ο «μισότρελος-όχι-κακός-αλλά-δεν-τον-λες-και-καλό» αντιήρωας ενάντια στους «κακούς». Απευθύνεται κυρίως στο ανδρικό κοινό και σίγουρα είναι φτιαγμένο 100 τοις εκατό για τους φανατικούς του κόμικ, για χάρη των οποίων οι δημιουργοί κατάφεραν να πάρουν το πολυπόθητο R, που σημαίνει ότι απαγορεύεται η είσοδος στους κάτω των 17 ετών χωρίς τη γονική συνοδεία. Η αλήθεια είναι ότι μόνο έτσι θα έπρεπε να έχει γυριστεί η ταινία. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν ανούσιο. Χωρίς τη βία, το λεξιλόγιο και τις σεξουαλικού περιεχομένου αναφορές, ο Deadpool δεν θα είχε λόγο ύπαρξης. Τώρα έχει και λόγο ύπαρξης αλλά και λόγο… σίκουελ. Αν νομίζετε ότι μπορείτε να ανταπεξέλθετε στις έντονες σκηνές βίας και το ακραίο χιούμορ, μη χάσετε την ευκαιρία να δείτε το φιλμ του Τιμ Μίλερ. Είναι μία από τις καλύτερες μεταφορές κόμικ στον κινηματογράφο. Μια ιδιαίτερη ταινία, βασισμένη σε ένα ιδιαίτερο κόμικ.

Βαθμολογία:

Κριτικός:  Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 20/11/2016

Μόνο ο «Hancock» είχε τολμήσει να είναι επιμέρους μια παρωδία των σουπερ-ηρωικών ταινιών που πλέον κατακλύζουν τις αίθουσες (και τα ταμεία), αλλά είναι ο Deadpool που το τραβάει στα άκρα. Το αληθινά ξεχωριστό με την ταινία του πρωτάρη Τιμ Μίλερ είναι ότι πετυχαίνει να σπάσει την πλάκα του, και να μην αποποιηθεί τη λειτουργικότητα του ως ταινία δράσης του σύμπαντος της Marvel. Όντας πρωτάρης, ο Μίλερ δεν θα αποφύγει τις σεναριακές «κακοτοπιές», με κάποια κενά που μειώνουν την αφηγηματική χάρη του φιλμ του. Αλλά έχει δικαιολογία, μια κι επιβάλει τόσο γρήγορο ρυθμό, που ήταν λογικό να του ξεφεύγουν εύκολα αρκετές λεπτομέρειες. Κυρίως, έχει τη χάρη του αντισυμβατικού και του πρωτότυπου, ενώ αν δεν σας ενοχλήσει το ιδιότυπο χιούμορ και στυλ του, δεν έχετε παρά να αφεθείτε και να το διασκεδάσετε με την ψυχή σας.

Περνάμε και στα βασικά μείον, τα οποία είναι δύο. Καταρχάς, όλα βρίσκονται στην αρχική ιδέα του «να κάνουμε την εξής ταινία με αυτά τα στοιχεία». Μακάρι το σενάριο να έδινε το παραπάνω, γιατί είχαμε ένα ολοκαίνουργιο «κόλπο», έτοιμο να εκτοξευθεί. Και δεύτερον, το χιούμορ τα δίνει όλα να είναι «in-your-face», αλλά αληθινό χιούμορ μονάχα σε σπάνιες ατάκες είναι. Ίσως η Marvel να μην περίμενε αυτή την ανταπόκριση στο πείραμα «ακατάλληλος υπερήρωας» (μάλλον περισσότερο το φοβόταν), και ίσως αυτό να δικαιολογεί τη συγκεκριμένη επιλογή σκηνοθέτη, και κυρίως σεναριογράφων. Μα μια και βρισκόμαστε σε ένα σύμπαν που τα σίκουελ είναι κανόνας, όλα διορθώνονται!

Βαθμολογία: