Daylight

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 20/8/2013

Το φιλμ αναβιώνει το είδος «καταστροφής» που ήταν μόδα στα 1970. Παγιδευμένοι άνθρωποι μέσα στο τούνελ κι ένας αφανής ήρωας (Σιλβέστερ Σταλόνε) που θα τους σώσει. Υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί, ο παλικαράς, ο εξυπνάκιας, ο οξύθυμος, ένα σκυλί, ποντίκια που ίσως μας δείξουν διεξόδους, προπέλες μεγάλων ανεμιστήρων από τις οποίες πρέπει να περάσει ο ήρωας στυλ «Κάστρο του Τακέσι», μια μεγάλη φωτιά που κανονικά θα είχε εξαντλήσει το οξυγόνο απ` την αρχή κ.λπ. Τέλος πάντων, μια παραγωγή που πατάει πάνω σε όλα τα κλισέ. αλλά μια καλή παραγωγή και με έναν πειστικό ως συνήθως Σταλόνε-ήρωα.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 1/12/2016

Η δεκαετία του 1990 ήταν αυτή που βρήκε τον Σιλβέστερ Σταλόνε να μην μπορεί να φέρει στα ταμεία τα χρήματα που οι εταιρείες παραγωγής περίμεναν. Το Daylight ανήκει σε αυτήν την περίοδο του Σταλόνε και είναι στην ουσία η ταινία που ξεκίνησε τον κατήφορο στα ταμεία για τον Σλάι και έφερε την καριέρα του σε καμπή, για περίπου μια δεκαετία. 80 εκατομμύρια δολάρια έδωσε το στούντιο για το φιλμ και το παγκόσμιο ταμείο έγραψε 150 εκατομμύρια, οπότε για τα κεφάλια της εταιρείας παραγωγής τα λεφτά αυτά δεν ήταν αρκετά, όπως καταλαβαίνετε. Είναι, όμως, το Daylight κακή ταινία; Σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, ξαναβλέποντάς τη, μπορώ με σιγουριά να πω ότι κακή ταινία δεν τη λες. Αντιθέτως, έχουμε μια συμπαθητική ταινία καταστροφής, που ξυπνά μνήμες από τη δεκαετία του 1970, εποχή που το είδος άνθισε, ενώ και ο ίδιος ο Σταλόνε υποστηρίζει το ρόλο με αρκετή αυτοπεποίθηση.

Πριν ο Ρομπ Κοέν δώσει την πρώτη ταινία των Fast & Furious στις αρχές του 2000, σκηνοθέτησε τον Σιλβέστερ Σταλόνε στο Daylight. Ο Κοέν φτιάχνει ένα φιλμ με τον γνώριμο τρόπο των ταινιών καταστροφής. Μαζί με τους τίτλους έναρξης μας δείχνει ποιος θα προκαλέσει την καταστροφή και με γρήγορες κινήσεις μας συστήνει τους βασικούς χαρακτήρες έναν προς έναν, όλοι άγνωστοι μεταξύ τους, που θα ενωθούν στην πορεία. Η συνέχεια θέλει τα ψηφιακά εφέ να έχουν τον πρώτο ρόλο στην καλή σκηνή της έκρηξης μέσα στο τούνελ, σκηνή παρόμοια με αυτή που είδαμε την ίδια χρονιά στο Independence Day! Από εκεί και μετά η δράση κινείται υπόγεια, με τους πρωταγωνιστές να προσπαθούν να βγουν στην επιφάνεια, με τη βοήθεια του Σταλόνε, ο οποίος κατέφθασε μέσα από το τεράστιο σύστημα αεραγωγών, στην πιο χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας. Ναι μεν είναι καλά γυρισμένη σκηνή αλλά υπάρχει κάτι που πάντα μου κάνει εντύπωση. Το σύστημα εξαερισμού μπορεί να κλείσει μόνο για δύο λεπτά κι ενώ ο Σταλόνε πηδά από τον έναν ανεμιστήρα στον άλλο, σε κάθε επίπεδο υπάρχει ένα ψηφιακό ρολόι που μετρά αντίστροφα το χρόνο που απομένει μέχρι το σύστημα να ξεκινήσει ξανά! Για ποιό λόγο κάποιος τοποθετεί ψηφιακά ρολόγια σε κάθε επίπεδο του συστήματος εξαερισμού; Για το σασπένς, θα μου πεις, αλλά εδώ θα μπορούσαν να είχαν σκεφτεί κάτι διαφορετικό. Όχι ότι αν έλειπε αυτό, το φιλμ θα ήταν τέλειο. Ο Κοέν θα μπορούσε να έχει φτιάξει ένα πιο δεμένο και πιο γρήγορο σε σημεία φιλμ, αξιοποιώντας μάλιστα πολύ περισσότερο τους καλούς ηθοποιούς που έχει στη διάθεσή του.

Και αφού έφτασε η κουβέντα στους ηθοποιούς, ας τα πούμε και για δαύτους. Ο Σταλόνε είναι αδιαμφισβήτητα η κινητήρια δύναμη του φιλμ και μια χαρά υποστηρίζει το χαρακτήρα, αφήνοντας ανά διαστήματα να βγει μια φυσικότητα και να μην υπερισχύσει το ματσό που έβγαζε συνήθως στις περιπέτειές του. Συμπαθής και ο Σταν Σόου, ο μαύρος αστυνομικός που παγιδεύεται στο τούνελ, ενώ μερικές καλές ατάκες έχει και ο Βίγκο Μόρτενσεν, σε μια εποχή που ακόμα δεν είχε την αναγνωρισιμότητα που έχει σήμερα. Οι υπόλοιποι… Δυστυχώς, ερμηνευτικά το φιλμ δεν τα πάει καλά. Το σενάριο ξέχασε να δώσει “χαρακτήρα” στους πρωταγωνιστές και τους αφήνει να κινηθούν σε κλισέ μονοπάτια.

Προβλέψιμο είναι φυσικά ολόκληρο το φιλμ αλλά δεν παύει να έχει καλές στιγμές έντασης και αγωνίας, ενώ φροντίζει να δώσει και μια δυο θεαματικές σκηνές. Ίσως η μικρότερη διάρκεια να λειτουργούσε υπέρ του φιλμ και να είχαμε ένα πιο γρήγορο, σφιχτοδεμένο θρίλερ καταστροφής, εμπνευσμένο από τα ’70ς, έστω και με τα ελαττώματά του στο σενάριο. Δεν αποτελεί ωστόσο σε καμία περίπτωση μια από τις κακές ταινίες του Σταλόνε, ο οποίος εδώ δίνει αρκετή ενέργεια και παίρνει εύκολα το φιλμ στις πλάτες του. Ξαναδώστε του μια ευκαιρία! Μπορεί να σας κερδίσει!

Βαθμολογία: