Ο Ντάνι Κόλινς, βετεράνος αστέρας της ροκ, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται στην παρακμή της καριέρας του και σε προχωρημένη ηλικία, συνεχίζει να δίνει συναυλίες και να γεμίζει τα στάδια έχοντας στο πλάι του μια πανέμορφη γυναίκα και την αυτοπεποίθησή του στα ύψη. Στα 64α γενέθλιά του ανακαλύπτει ένα γράμμα από το είδωλό του, τον θρυλικό Τζον Λένον, προς τον ίδιο όταν ήταν σε νεαρή ηλικία, το οποίο δεν έλαβε ποτέ. Ένα γράμμα που θα του αλλάξει ολόκληρη την κοσμοθεωρία του και θα τον κάνει να δει τη ζωή με άλλο μάτι. Ο Ντάνι αποφασίζει να ξαναθυμηθεί τη μουσική που τον ενέπνεε όταν ήταν νεαρός και δεν ήταν διάσημος. Παράλληλα, προσπαθεί να φτιάξει τη σχέση του με τον γιο του, τον οποίο δεν γνώρισε ποτέ. Το μόνο που του μένει πλέον είναι να επιβεβαιώσει το μήνυμα του Λένον, ότι το μοναδικό πράγμα που έχει σημασία στη ζωή είναι η αγάπη.
Σκηνοθεσία:
Dan Fogelman
Κύριοι Ρόλοι:
Al Pacino … Danny Collins
Annette Bening … Mary Sinclair
Jennifer Garner … Samantha Leigh Donnelly
Bobby Cannavale … Tom Donnelly
Christopher Plummer … Frank Grubman
Nick Offerman … Guy DeLoach
Josh Peck … Nicky Ernst
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Dan Fogelman
Παραγωγή: Nimitt Mankad, Jessie Nelson
Μουσική: Ryan Adams, Theodore Shapiro
Φωτογραφία: Steve Yedlin
Μοντάζ: Julie Monroe
Σκηνικά: Dan Bishop
Κοστούμια: Sophie De Rakoff
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Danny Collins
Ελληνικός Τίτλος: Τίποτα Δεν Τελειώνει Κύριε Κόλινς
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού ρόλου (Al Pacino) για κωμωδία/μιούζικαλ.
Παραλειπόμενα
- Εμπνευσμένο από αληθινή ιστορία. Η ιστορία αφορά τον Steve Tilston, βρετανό φολκλόρ τραγουδιστή, αλλά σε εκείνη την περίπτωση το γράμμα είχε τη διπλή υπογραφή “John + Yoko”.
- Αρχικά, ο Steve Carrel ήταν να παίξει τον γιο του Pacino.
- Αρχικές επιλογές ήταν ο Julianne Moore με τον Jeremy Renner, όπου αποχώρησαν λόγω οικονομικών περικοπών.
- Σε κάποιο σημείο, ο Christopher Plummer αντικατέστησε τον Michael Caine.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 2/4/2015
Ο επί χρόνια σεναριογράφος Dan Fogelman αποφασίζει να περάσει πίσω από την κάμερα, και ενώ λογικά θα είχαμε την απορία αν αισθάνεται άνετα σε αυτή τη νέα του θέση, σαμποτάρει τον ίδιο του τον εαυτό. Σκηνοθετικά, το φιλμ ακολουθάει μισο-ανεξάρτητους κανόνες (του στυλ Τα Παιδιά Είναι Εντάξει), όπου κρύβει το ενοχλητικό mainstream (όχι πως εξαλείφεται τελείως) πίσω από μεγάλες δόσεις ανθρωπιάς και άλλες τόσες συναισθηματικού ρεαλισμού. Όλο αυτό το στυλ, όμως, έχει υπερβολική ανάγκη από ένα σωστό σενάριο, και ο έμπειρος σεναριογράφος Fogelman έχει παραδώσει στον άπειρο σκηνοθέτη Fogelman ένα μέτριο υλικό, το οποίο πρέπει να βγει σαν φίδι από τρύπα. Εν μέρει τα καταφέρνει με το «φίδι», αλλά η μία άποψη του φιλμ περί χαμένων ευκαιριών και ροκ καταβολών είναι τόσο ασύνδετη με την επανένωση μιας οικογένειας, που πάνε περίπατο τόσο τα μηνύματα, όσο και κάθε νοηματική συνέχεια.
Το ότι ο Fogelman έχει λιγότερη σχέση με τη ροκ και τη μουσική των 1960-70 από τη γάτα μου, δεν είναι δα τραγικό, αλλά θα ήταν προτιμότερο να μην μπλεχτεί. Το δραμεντί μοτίβο λειτουργεί από μόνο του ορθά, και παρότι η κωμική πλευρά του είναι που δίνει περισσότερους λόγους θέασης, η συγκινητική είναι αυτή που του δίνει ουσία. Κι αυτό ίσως επειδή ο Pacino είναι λιγάκι «καμένος» κωμικά και είχε περισσότερο ανάγκη τη χαλαρότητα, όπως αποδεικνύει το σύνολο εδώ της ερμηνείας του. Καλή στην όψη της, κακή στο σεναριακό της χτίσιμο. Πιο καλά στέκεται η Annette Bening, σταθερή αξία άλλωστε, ενώ ο Christopher Plummer μοιάζει λιγάκι περιττός, αλλά από την άλλη γεμίζει την εικόνα. Φαντάζει από πρόπερσι ο Pacino να συνειδητοποιεί ότι έχει κάνει ο ίδιος κακό στη μυθική του εικόνα, ίσως βοήθησε και το σοκ του Χρυσού Βατόμουρου, και όπως και να ‘χει παρέχει και σε αυτή την περίπτωση τους λόγους που αξίζουν μία μας επίσκεψη από τα «μέρη» του. Μην κρατήσετε μεγάλο καλάθι, αλλά ένα μικρό μάλλον θα γεμίσει…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
