1986 κι ο ηλεκτρολόγος από το Τέξας Ρον Γούντρουφ μαθαίνει από τον γιατρό ότι πάσχει από τον ιό του AIDS. Μη θέλοντας να καταθέσει τα όπλα, ξεκινάει μια μεγάλη μάχη με το ιατρικό κατεστημένο, αναζητώντας εναλλακτικούς τρόπους θεραπείας, στους οποίους θα είχαν πρόσβαση και άλλοι ασθενείς της ίδιας νόσου.
Σκηνοθεσία:
Jean-Marc Vallee
Κύριοι Ρόλοι:
Matthew McConaughey … Ron Woodroof
Jennifer Garner … Δρ Eve Saks
Jared Leto … Rayon
Denis O’Hare … Δρ Sevard
Steve Zahn … Tucker
Michael O’Neill … Richard Barkley
Dallas Roberts … David Wayne
Griffin Dunne … Δρ Vass
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Craig Borten, Melisa Wallack
Παραγωγή: Robbie Brenner, Rachel Winter
Φωτογραφία: Yves Belanger
Μοντάζ: Martin Pensa, Jean-Marc Vallee
Σκηνικά: John Paino
Κοστούμια: Kurt and Bart
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Dallas Buyers Club
- Ελληνικός Τίτλος: Dallas Buyers Club
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ πρώτου αντρικού ρόλου (Matthew McConaughey), δεύτερου αντρικού ρόλου (Jared Leto) και μακιγιάζ/κομμώσεων. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, αυθεντικό σενάριο και μοντάζ.
- Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού ρόλου (Matthew McConaughey) σε δράμα, και δεύτερου αντρικού ρόλου (Jared Leto).
- Ειδική μνεία στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπάστιαν.
Παραλειπόμενα
- Το αρχικό σενάριο προέκυψε από πολύωρη συνέντευξη του σεναριογράφου Craig Borten με τον Ron Woodroof, έναν μήνα πριν φύγει από τη ζωή ο τελευταίος. Ο Borten έπειτα προσέγγισε το 1996 τον Dennis Hopper ώστε να το αναλάβει σκηνοθετικά (με τον Woody Harrelson στον κεντρικό ρόλο), αλλά η Columbia Pictures που ενδιαφέρονταν να γίνει παραγωγός δεν έβρισκε πουθενά κεφάλαια.
- Από το 2001, το σχέδιο πέρασε από κάποια ακόμα στάδια, μέχρι να ευτυχήσει να πραγματοποιηθεί με τη βοήθεια κυρίως του Matthew McConaughey. Οι πρώτοι που προσπάθησαν να το φέρουν προς παραγωγή ήταν ο Brad Pitt ως ηθοποιός κι ο Marc Forster ως σκηνοθέτης (για τη Universal Pictures). Έπειτα το δίδυμο άλλαξε, με τους Ryan Gosling και Craig Gillespie αντίστοιχα.
- Hilary Swank και Gael Garcia Bernal ακούστηκαν για κύριους ρόλους.
- Ο Jared Leto επέστρεψε μετά από τέσσερα χρόνια απραξίας. Για να μπορέσει να παίξει την τρανσέξουαλ (ένας χαρακτήρας που είναι μυθοπλαστικός), έχασε 14 κιλά. Ο ηθοποιός δεν έβγαινε ποτέ από τον ρόλο καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων.
- Ο Matthew McConaughey έχασε 21 ολόκληρα κιλά για να μοιάσει στον χαρακτήρα του.
- Γυρίστηκε με μεγάλη ταχύτητα μέσα σε 25 ημέρες. Δεν χρησιμοποιήθηκαν τεχνητοί φωτισμοί, υπήρχε μόνο μία κάμερα (ψηφιακή Alexa) και οι σκηνές δεν ξεπερνούσαν τα 15 λεπτά.
- Η Voltage Pictures υπέβαλε μήνυση κατά αγνώστων σε περίπου 150 χρήστες του ίντερνετ μέσω των IP τους, για παράνομο κατέβασμα της ταινίας.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 20/1/2014
Στο μεγαλύτερο μέρος του, μια σπουδή για το πώς πρέπει να παραμείνει ο αμερικανικός ανεξάρτητος κινηματογράφος. Κυριότερα, δε, μια ταινία που μιλάει για ένα «θανάσιμα» σημαντικό ζήτημα, κι αφορά άμεσα ανθρώπους που ζουν μια κόλαση, κι έμμεσα όλους μας. Το «Dallas Buyers Club» έχει να πει, έχει να διδάξει, μα παραδόξως και να ψυχαγωγήσει ως φιλμικό γεγονός. Ο Jean-Marc Vallee πασχίζει να μην τσακίσει το μέτρο, και να μη βγάλει τον νου του θεατή από το φλέγον θέμα που θέτει, παρότι ολόγυρα είναι απλωμένες οι σκηνές στις οποίες εύκολα θα υπήρχε το σοκ, η μεγάλη πρόκληση, ο «αϊσυχτηρισμός» προς την κοινωνία. Μα η πρόθεση είναι η ουσία, να βγει κάτι, ένα φιλμ που δεν επιδιώκει να κάνει εχθρούς, ακόμα κι αν δεν κόφτεται ιδιαίτερα να κάνει και κολλητούς φίλους. Απλά, είναι να σαν αισθάνεται να τα βγάλει από μέσα του, κάτι που πρέπει να αποδοθεί ως μνεία στον πρωταγωνιστή του που έκανε τα πάντα επί χρόνια για να το βγάλει στο πανί.
Και τι πρωταγωνιστής! Δεν είναι μονάχα η μεταμόρφωση του οπτικά, αλλά ο Matthew McConaughey φαίνεται μεταμορφωμένος κι εσωτερικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μειοδοτούσε ποτέ ως ερμηνευτής. Το ίδιο κι ο Jared Leto. Ένα οσκαρικό ντουέτο που κερδίζει πολλά από τον αμφισβητήσιμο χαρακτήρα που αρχικώς συστήνει, μα κυρίως από την πορεία που αυτοί οι χαρακτήρες παίρνουν από σκηνή σε σκηνή κι από κατάσταση σε κατάσταση. Βοηθάει ιδιαίτερα το κοφτό μοντάζ, που δεν αφήνει τη διάρκεια να ξεφύγει, λογικά, προς το μελό, καταφέρνοντας όμως να μην αφήνει κι απορίες. Αν πρέπει κάπου να ελέγξουμε τον Vallee, είναι ότι από ένα σημείο και μετά, η μεταβολή του κεντρικού ήρωα τον παρασέρνει σε σκηνές που μυρίζουν ακαδημαϊσμό. Σκηνές και σημεία που φαντάζουν να ενώνουν τον παλιό Van Sant με τον σημερινό, μια και είναι η δική του υπογραφή που διακρίνεται φαεινότερα μέσα στο φιλμ. Πέρα από όλα, όμως, είναι μια ταινία που πρέπει να δεις. Και μακάρι, αχρείαστη να είναι…
Βαθμολογία: