Συρανό Ντε Μπερζεράκ

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 3/3/2022

Έχει πολλά καλά στοιχεία αυτή η νέα διασκευή του κλασικού έργου του Edmond Rostand, βασισμένη στη μιούζικαλ επανανάγνωσή του από την Erica Schmidt που ανέβηκε για πρώτη φορά στο θέατρο το 2018, αλλά και κάποιες αδυναμίες, που την αποτρέπουν από το να απογειωθεί πραγματικά. Γενικά πάντως, αξιολογείται θετικά το γεγονός πως παίρνει κάποια ρίσκα με το να αναθεωρήσει κάποιες πτυχές του είδους στο οποίο ανήκει, και ας εντοπίζονται μερικά «φάλτσα» στην πορεία αυτή.

Το κλου εδώ είναι πως οι μελωδίες που ακούγονται, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον, δεν είναι αυτές ενός παραδοσιακού μιούζικαλ. Οι Aaron Dessner και Bryce Dessner των The National, ενός εκ των πιο αξιόλογων ενεργών συγκροτημάτων της εναλλακτικής ροκ, γράφουν τη μουσική, σε στίχους του frontman τους, Matt Berninger, και της συζύγου του, Carin Besser. Το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερο, και ίσως του λείπει η αίσθηση του «πιασάρικου» σχετικά με τον τύπο των ακουσμάτων, αλλά τις περισσότερες φορές λειτουργεί, μιας και το εν λόγω δημιουργικό κουαρτέτο «πιάνει» τις συχνότητες του πάθους και της μελαγχολίας της πρωτογενούς πηγής του Rostand. Ειδικά το κομμάτι «Wherever I Fall» είναι απρόσμενα συγκινητικό, και ας μην έχει μεγάλη σημασία για την πλοκή. Άλλοι πειραματισμοί είναι λιγότερο επιτυχημένοι, με τη χορογραφία ειδικά να πάσχει (ιδέα για Χρυσό Βατόμουρο το breakdancing στοιχείο στο reprise του «Someone to Say»).

Υπάρχει ωστόσο και μια καίρια αδυναμία στο πώς διαβάζει σεναριακά τον μύθο η Schmidt. Ο χαρακτήρας του Cyrano εδώ βρίσκεται τόσο πολύ στο επίκεντρο που επισκιάζει οποιονδήποτε άλλο, με αποτέλεσμα οι ήρωες που τον περιβάλλουν να φαντάζουν διακοσμητικοί, μικρόψυχοι ή «λίγοι», ακόμη και στις σημαντικές στιγμές τους. Και ειδικά από τη στιγμή που φαίνεται πως υπήρχε μια πρόθεση να προστεθεί και μια φεμινιστική χροιά στη Roxanne, σε αυτήν την προσπάθεια θα βοηθούσε αν ο ρόλος της ήταν καλύτερα γραμμένος. Αλλά και γενικότερα, μοιάζει κάτι να λείπει, ένα άγγιγμα μεγαλείου ίσως που θα έκανε αυτό το φιλμ κάτι παραπάνω από μια καλοστημένη παραγωγή. Ναι, δεν απουσιάζουν οι συναισθηματικές εξάρσεις και οι εμπνευσμένες στιγμές, αλλά μόλις πέφτουν οι τίτλοι τέλους, δεν μένει μια επίγευση με διάρκεια.

Κατασκευαστικά τουλάχιστον, το αποτέλεσμα είναι σίγουρα εντυπωσιακό. Η πληθώρα των κοστουμιών προσφέρει ένα χορταστικό οπτικά θέαμα, η επιλογή των τοποθεσιών έχει γίνει με σοφία και ο Joe Wright έχει φτάσει επιτέλους σε ένα επίπεδο σκηνοθετικής ωριμότητας, δίχως να νιώθει την ανάγκη να κάνει επίδειξη τεχνικής για να αποσπάσει επαίνους για τις ικανότητές του (βέβαια, εδώ ίσως να υπήρχε και η ανάγκη για κάποιες νότες υπέρβασης). Τα πλούσια χρώματα της φωτογραφίας του Seamus McGarvey καθιστούν το σύμπαν που ξεδιπλώνεται επί της οθόνης άκρως ελκυστικό, ακροβατώντας αριστοτεχνικά ανάμεσα στο παραμύθι και στη ρεαλιστική καταγραφή της εποχής.

Αλλά το βαρύ χαρτί βρίσκεται στο καστ, και αυτό δεν είναι άλλο από τον Peter Dinklage. Ο οποίος εδώ βρίθει από έντονο συναισθηματισμό, μοιάζοντας να έχει ποντάρει εν είδει ονείρου ζωής επάνω στον συγκεκριμένο ρόλο. Είναι άμεσος, συναρπαστικός και άκρως δοτικός, και είναι πραγματικά κρίμα που το φιλμ το οποίο στηρίζει έχει κάποιες ατέλειες που τελικά μάλλον τον απομάκρυναν και από μια θέση στην αντίστοιχη οσκαρική πεντάδα. Από την πρώτη σκηνή της εμφάνισής του ήδη, εναλλάσσοντας σε λίγα λεπτά κωμικότητα, δράση και τραγικότητα, δείχνει μια δεξιοτεχνία που, λεπτό με λεπτό, βγάζει όλο και περισσότερους λαγούς από το καπέλο. Από εκεί και πέρα και η Haley Bennett εκπέμπει τη σωστή ενέργεια που χρειάζεται η ηρωίδα της, αλλά είναι πραγματικά τέτοιο το εκτόπισμα του Dinklage που οι υπόλοιποι ερμηνευτές περνούν σε δεύτερη μοίρα.

Τελική ετυμηγορία; Μια ενδιαφέρουσα ματιά σε ένα από τα πιο αγαπημένα έργα του γαλλικού ρεπερτορίου, που σίγουρα δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άψυχη, κυρίως λόγω ενός άκρως χαρισματικού πρωταγωνιστή, αλλά που ταυτόχρονα διαθέτει και κάποιες άστοχες πινελιές. Θαυμάζεται κυρίως σε εικαστικό επίπεδο.

Βαθμολογία: