Δέκα Ύποπτοι για Φόνο (2017)

🆗 Εγχρ. 01 ωρ. 55 λεπ.

12 votes 2.6

ΣΥΝΟΨΗ

Όταν ο Αριστείδης Λεωνίδας, ένας πλούσιος και αδίστακτος κροίσος, δηλητηριάζεται στο ίδιο του το κρεββάτι, ο ντετέκτιβ Τσαρλς Χέιγουαρντ προσκαλείται για να διαλευκάνει το έγκλημα. Η αποκάλυψη ότι η μία από κύριους ύποπτους είναι η εγγονή του θύματος, ο Σοφία, θα τον σοκάρει, μαθαίνοντας μια και η Σοφία ήταν πρώην ερωμένη του. Ο ντετέκτιβ πρέπει να διατηρήσει το μυαλό του καθαρό, ώστε να καθοδηγήσει την πανέμορφη Σοφία και την υπόλοιπη οικογένεια σε μια υπόθεση όπου κανένας δεν είναι υπεράνω υποψίας.

Σκηνοθεσία:

Gilles Paquet-Brenner

Κύριοι Ρόλοι:

Max Irons … Charles Hayward

Stefanie Martini … Sophia de Haviland

Glenn Close … λαίδη Edith de Haviland

Terence Stamp … επιθεωρητής Taverner

Julian Sands … Philip Leonides

Honor Kneafsey … Josephine Leonides

Christian McKay … Roger Leonides

Amanda Abbington … Clemency Leonides

Gillian Anderson … Magda Leonides

Christina Hendricks … Brenda Leonides

Roger Ashton-Griffiths … Κος Gaitskill

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Julian Fellowes, Tim Rose Price, Gilles Paquet-Brenner

Παραγωγή: Joseph Abrams, James Spring, Sally Wood

Μουσική: Hugo de Chaire

Φωτογραφία: Sebastian Wintero

Μοντάζ: Peter Christelis

Σκηνικά: Simon Bowles

Κοστούμια: Colleen Kelsall

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Crooked House
Ελληνικός Τίτλος: Δέκα Ύποπτοι για Φόνο

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα: Crooked House της Agatha Christie.

Παραλειπόμενα

Ανακοινωμένο από το 2011, κάποια στιγμή ήταν να το σκηνοθετήσει ο Neil LaBute με καστ που θα συμπεριελάμβανε τους Gemma Arterton, Julie Andrews, Matthew Goode και Gabriel Byrne.
Κινηματογραφικό ντεμπούτο για τη Stefanie Martini.
Το Crooked House ήταν ένα από τα προσωπικά αγαπημένα της συγγραφέως του, της Agatha Christie.
Κόστισε 10 εκατομμύρια δολάρια, αλλά τα έσοδα περιορίστηκαν στα 3,6.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 26/7/2022

Εν τη γενέσει της, η ταινία κακή δεν θα μπορούσε να είναι. Μιλάμε για βρετανική παραγωγή και πλούσιο καστ, με κείμενο προερχόμενο από Agatha Christie. Και πράγματι, κακή δεν είναι, μόνο που λείπουν αρκετά για να την πεις κι απολαυστική.

Το κεντρικό συν εδώ μέσα είναι ενώ μπορείς εύκολα να επικεντρωθείς ως προς το πού πάνω-κάτω κρύβεται ο ένοχος, δεν είναι διόλου εύκολο να τον εντοπίσεις με σιγουριά. Όχι ότι δεν δίνονται στοιχεία, αλλά εκεί παρεμβαίνει η σπιρτάδα της «ημίθεης» βρετανής συγγραφέως, που λογικά θεωρούσε αποτυχία της το να βρεις τον δολοφόνο πριν τον ντετέκτιβ της εκάστοτε ιστορίας της. Παράλληλα αυτό είναι μείον, μια και όπως προείπαμε, από τους 10 ύποπτους, με ελάχιστη παρατήρηση και εμπειρία πάνω στα whodunit, μόνο τρεις συγκεντρώνουν αληθινές πιθανότητες να είναι το κεντρικό πρόσωπο του φινάλε. Όλοι θα πάρουν τον χρόνο τους, αλλά όχι ισόποσα και όχι με την ίδια έμφαση ως προς τον χαρακτήρες τους και τις μικρές εκείνες κινήσεις που λένε περισσότερα κι από τις λέξεις.

Επιπλέον, δεν είναι από τα έργα που κινούνται με μια ροή που θα ανακάτευε την τράπουλα. Ξεκινάμε με το δεδομένο ενός νεκρού, και μόνο πριν το φινάλε έχουμε τον δεύτερο, άρα και την ανανέωση των στοιχείων. Μέχρι εκεί, ο Gilles Paquet-Brenner έχει λίγο μπερδευτεί αν θέλει να επικεντρωθεί στον ντετεκτιβικό του στόχο, ή θέλει να εκμεταλλευτεί το αξιόλογο καστ του. Και υποβαθμίζοντας ρόλους που κουβαλάνε ηθοποιοί όπως ο Terence Stamp, ο Julian Sands, αλλά ακόμα και η Glenn Close, είναι ένα ρίσκο που δύσκολα θα σου βγει. Η νέα γενιά, με πρωτοστάτες τους Max Irons και Stefanie Martini, δεν είναι διόλου αρνητική στην παρουσία τους, αλλά ερμηνευτικά παραπέμπουν σε μια απλή ταινία εποχής και όχι κάτι το θριλερικό.

Μα και πιο γενικά, θρίλερ μην περιμένετε. Είναι το παραδοσιακά πλουμιστό βρετανικό τής παραγωγής έτοιμο για όλα, παρά το σασπένς που λογικά είχε «ανειλημμένες υποχρεώσεις» και απουσιάζει τελείως. Είναι από τις ταινίες για τους φίλους του είδους, αλλά όχι απαραίτητα τους σινεφίλ. Η μεγάλη οθόνη δεν αρκείται σε μια καλή παραγωγή για να λειτουργήσει, αλλά θέλει δράση, ακόμα κι αν αυτή είναι εσωτερική (ακόμα καλύτερα κιόλας αν είναι εσωτερική).

Μην το αποφύγετε, μια και το παιχνίδι του «ποιος το έκανε» παρουσιάζει το σταθερό ενδιαφέρον του, αλλά μη στεναχωρηθείτε αν το χάσατε στις αίθουσες, μια και -δυστυχώς- λειτουργεί ίσως και καλύτερα επί της μικρής οθόνης.

Βαθμολογία: