Η ζωή έχει γίνει ένας διαρκής αγώνας ισορροπίας για τον Άντονις Κριντ. Εν μέσω προσωπικών υποχρεώσεων και προπόνησης για τον επόμενο μεγάλο αγώνα του, βρίσκεται απέναντι στη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του: αυτή τη φορά θα πρέπει να αντιμετωπίσει στο ρινγκ έναν αντίπαλο που προέρχεται από το οικογενειακό του περιβάλλον. Ο Ρόκι Μπαλμπόα βρίσκεται στο πλευρό του και μαζί θα αντιμετωπίσουν το κοινό τους παρελθόν, θ’ αναρωτηθούν για εκείνα που αξίζει να αγωνίζεται κανείς και θ’ ανακαλύψουν ότι τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια.

Σκηνοθεσία:

Steven Caple Jr.

Κύριοι Ρόλοι:

Michael B. Jordan … Adonis ‘Donnie’ Johnson Creed

Sylvester Stallone … Robert ‘Rocky’ Balboa

Tessa Thompson … Bianca Taylor

Dolph Lundgren … Ivan Drago

Florian Munteanu … Viktor Drago

Phylicia Rashad … Mary Anne Creed

Andre Ward … Danny ‘Stuntman’ Wheeler

Wood Harris … Tony ‘Little Duke’ Burton

Brigitte Nielsen … Ludmilla Drago

Milo Ventimiglia … Robert Balboa

Russell Hornsby … Buddy Marcelle

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Sylvester Stallone, Juel Taylor

Στόρι: Cheo Hodari Coker, Sascha Penn

Παραγωγή: William Chartoff, Sylvester Stallone, Kevin King Templeton, Charles Winkler, David Winkler, Irwin Winkler

Μουσική: Ludwig Goransson

Φωτογραφία: Kramer Morgenthau

Μοντάζ: Dana E. Glauberman, Saira Haider, Paul Harb

Σκηνικά: Franco-Giacomo Carbone

Κοστούμια: Lizz Wolf

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Creed II
  • Ελληνικός Τίτλος: Κριντ ΙΙ
  • Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Creed 2

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

  • Χαρακτήρες franchise: Rocky του Sylvester Stallone.

Παραλειπόμενα

  • Σχεδόν με την ανακοίνωση αυτού του σίκουελ, ο Stallone έθεσε την πιθανότητα να εμφανιστεί κι ο Milo Ventimiglia ξανά στον ρόλο που έπαιξε του γιου του Ρόκι. Αλλά η μεγάλη έκπληξη ήρθε αργότερα, όταν πάλι ο Stallone επιβεβαίωσε ότι θα εμφανιστεί κι ο παλιός μεγάλος αντίπαλος του Ιβάν Ντράγκο, με τον Dolph Lundgren να συμφωνεί έπειτα από κάποιους μήνες.
  • Ο Ryan Coogler δεν επέστρεψε στη σκηνοθεσία επειδή προτίμησε το Black Panther, αλλά βρίσκεται στην ομάδα των παραγωγών. Ο ίδιος ο Sylvester Stallone αρνήθηκε να αναλάβει, για να βρεθεί ο ελάχιστα έμπειρος μυθοπλαστικά Steven Caple Jr.
  • Πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση για τον ρουμάνο Florian Munteanu, που ασχολούταν ερασιτεχνικά με το μποξ.
  • Εμπορικά ξεπέρασε το προηγούμενο μέρος, αφού έβγαλε από τα ταμεία 214,1 εκατομμύρια δολάρια, έχοντας κόστος 50.
  • Τα σχέδια για νέο σίκουελ είχαν προχωρήσει, με τον Michael B. Jordan να έχει οριστεί και για τον ρόλο του σκηνοθέτη, κάτι που θα δοκίμαζε για πρώτη του φορά.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Για την ταινία βγήκαν δύο σάουντρακ, το ένα με την αυθεντική μουσική, και το άλλο με τραγούδια. Το δεύτερο (Creed II: The Album) έβγαλε δύο σινγκλ: το Kill ‘Em With Success από τους Eearz, Schoolboy Q, 2 Chainz, και το The Mantra από τους Pharrell Williams και Kendrick Lamar.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 24/2/2019

Στο πρώτο μέρος, ο Ryan Coogler δεν είχε αποφύγει καθόλου τα κλισέ τόσο του είδους, όσο και της σειράς, αλλά είχε τον τρόπο του να τα εκμεταλλεύεται υπέρ του κοινού, και δη ενός κοινού που δεν βλέπει με παρωπίδες το φιλμ ως φαν του Ρόκι-.Stallone Η αντικατάσταση του από τον Steven Caple Jr., που επενδύει εδώ για να αναζητήσει μια καριέρα στον χώρο, δεν αλλάζει κατά πολύ τη λογική. Απλά δεν έχει στα χέρια του το κείμενο του προκατόχου του.

Και μόνο η επιστροφή σε έναν ήρωα σαν τον Ιβάν Ντράγκο, μυρίζει από μόνο της σεναριακή αγγαρεία. Ακόμα χειρότερα, παραπέμπει σε παλιάς λογικής σίκουελ, όπου βρίσκουμε μια ιδέα που θα ιντριγκάρει τους φαν, αφήνοντας στην άκρη το σύνολο των φίλων του κινηματογράφου, που το όνομα αυτό περισσότερο πικρές αναμνήσεις φέρνει στον νου, παρά θετικές. Το «Ρόκι 4» ήταν ό,τι πιο «εμπορικότροπο» είχε βγάλει η σειρά ως τότε, και μάλιστα έπαιζε για πρώτη φορά υπό όρους φτηνής προπαγάνδας αλά 1980. Ήταν δε η ταινία που αποτελείωνε το ποιοτικό προσωπείο του Μπαλμπόα (ο Stallone είχε εκείνη τη χρονιά, το 1985, βαλθεί να αμαυρώσει το όνομα του), ξεφεύγοντας πια από το ύφος ενός σεμνού αθλητικού-δραματικού στόρι. Το «Κριντ», από την άλλη, φάνηκε να επενδύει σε αυτή τη σεμνότητα, κερδίζοντας πόντους. Τονίζοντας όμως όλα αυτά, απαξιώνουμε αυτό το σίκουελ; Όχι, βέβαια, όχι.

Ευτυχώς, οι εποχές εκείνες που αναφέρουμε έχουν περάσει ανεπιστρεπτί για τη σειρά, που ακόμα κι έτσι δείχνει τα δόντια της. Είναι ελάχιστες οι παραπομπές στο «αμαρτωλό» νούμερο 4, ή καλύτερα να λέγαμε ότι σερβίρονται με έναν τρόπο που δεν αναβιώνουν τις τρανταχτές αμαρτίες. Και αν η παρουσία του Ντράγκο και του γιου του δεν έχουν να προσφέρουν κάτι το σοβαρό εδώ, οι υπόλοιποι και βασικότεροι της σειράς συνεχίζουν από εκεί που μας άφησαν στο προηγούμενο μέρος. Ναι, πέφτει πολύ μελό στο διάβα τους, αλλά όχι τέτοιου ύφους που να χάνουμε επαφή με το συναίσθημα και τους χαρακτήρες. Από την άλλη, οι αγώνες είναι και πάλι ολοζώντανοι, με το μείον του ότι είναι «στημένοι». Και το λέμε αυτό, επειδή καταλήγουν όπως ακριβώς θα προέβλεπε κι ο λιγότερα υποψιασμένος θεατής. Από τη μία αυτό είναι πράγματι μια σοβαρή αντίρρηση, από την άλλη προτιμάς αυτό, από το να κουβαλούσαμε τη συγκεκριμένη πυγμαχική κόντρα και σε περαιτέρω θεάσεις.

Μοιάζει γενικά ένα ποιοτικό ημι-διάλειμμα για τον νέο πρωταγωνιστικό ήρωα της μακρόβιας σειράς, αλλά όχι τέτοιο που θα σε κάνει να την παρατήσεις. Δεν κλείνει τους δρόμους για να βρεθεί κάτι το σοβαρότερο στη συνέχεια που θα εκφράζει το νέο -και το… κατά πολύ παλιότερο- κλίμα. Μπορεί λοιπόν να νιώθεις μια απογοήτευση, αλλά προσωπικά θα ξαναπλήρωνα να δω αγώνα του Κριντ…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

20 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *