Ένα γύρισμα ταινίας ζόμπι γίνεται σ’ ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο. Ανάμεσα σε βαριεστημένους τεχνικούς και αδιάφορους ηθοποιούς, μόνο ο σκηνοθέτης φαίνεται να διαθέτει την απαραίτητη ενέργεια για να δώσει ζωή σε μια ακόμη ταινία τρόμου χαμηλού προϋπολογισμού. Η εισβολή πραγματικών ζωντανών νεκρών όμως θα διαταράξει τα γυρίσματα…
Σκηνοθεσία:
Michel Hazanavicius
Κύριοι Ρόλοι:
Romain Duris … Remi
Berenice Bejo … Nadia
Gregory Gadebois … Philippe Rolland
Finnegan Oldfield … Raphael Barrelle
Matilda Anna Ingrid Lutz … Ava
Sebastien Chassagne … Armel Lestuquoy
Raphael Quenard … Jonathan Mental
Lyes Salem … Mounir
Jean-Pascal Zadi … Fatih
Charlie Dupont … Fredo
Luana Bajrami … Johanna
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Michel Hazanavicius
Παραγωγή: Brahim Chioua, Alain de la Mata, Noemie Devide, Michel Hazanavicius, Vincent Maraval, John Penotti
Μουσική: Alexandre Desplat
Φωτογραφία: Jonathan Ricquebourg
Μοντάζ: Mickael Dumontier, Michel Hazanavicius
Σκηνικά: Joan Le Boru
Κοστούμια: Virginie Montel
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Coupez!
- Ελληνικός Τίτλος: Final Cut
- Διεθνής Τίτλος: Final Cut
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Το Μονοπλάνο των Νεκρών (2017)
Σεναριακή Πηγή
- Στόρι: Το Μονοπλάνο των Νεκρών των Shin’ichiro Ueda, Ryoichi Wada.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για σενάριο και μουσική στα Cesar.
Παραλειπόμενα
- Ριμέικ ιαπωνικής ταινίας του 2017 από τον Shin’ichiro Ueda, που είχαμε δει και στη χώρα μας μέσω του φεστιβάλ Αθηνών. Η Yoshiko Takehara είναι ο ερμηνευτικός κρίκος ανάμεσα στις δύο ταινίες.
- Ο Hazanavicius ανέλαβε το σχέδιο κατά τη διάρκεια του πρώτου μεγάλου lockdown της πανδημίας.
- Γυρίστηκε μέσα σε 6 εβδομάδες, με ένα μπάτζετ μόλις 4ων εκατομμυρίων ευρώ.
- Η ταινία άνοιξε το φεστιβάλ Κανών, αλλά εκτός συναγωνισμού. Είχε όμως κατατεθεί με τίτλο Z (comme Z), κάτι που άλλαξε μετά από παρέμβαση του ουκρανικού ινστιτούτου, μια και το γράμμα αυτό είχε χρησιμοποιηθεί για συμβολικούς σκοπούς από τα ρωσικά στρατεύματα εισβολής. Αρχικά ο σκηνοθέτης στράφηκε στον διεθνή τίτλο Final Cut, πριν ανακοινώσει τον νέο αυθεντικό.
Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 29/5/2022
Από τη μια, είναι εν μέρει κατανοητό γιατί οι Κάνες επέλεξαν το “Coupez!” για ταινία έναρξης του φεστιβάλ. Μια ταινία για την αγάπη προς το σινεμά και το αγνό πάθος πίσω από την κινηματογραφική δημιουργία. Από την άλλη, θα μπορούσαν απλά να διαλέξουν ένα καλύτερο έργο…
Γαλλικό ριμέικ του ιαπωνικού «Μονοπλάνου των Νεκρών». Είναι από τα ριμέικ που θα μπορούσαν να έχουν προοπτική, δεδομένου ότι η ορίτζιναλ ταινία αφορά τη δημιουργία μιας ζόμπι-ταινίας, και άρα υπάρχει ένα meta επίπεδο στην αφήγηση, με την προϋπόθεση ότι ο Michel Hazanavicius θα επέλεγε έναν πιο έξυπνο τρόπο να αφηγηθεί την ιστορία, χωρίς να ακολουθεί σχεδόν κατά γράμμα το αυθεντικό. Το “Coupez!” ξεκινάει τόσο υπερβολικά αμήχανα, που είναι πολύ εύκολο από τα πρώτα κιόλας λεπτά να προβλέψει κανείς πού θα πάει, παρότι αυτό μοιάζει να προορίζεται για έκπληξη. Το πρόβλημα έγκειται ακριβώς στο ότι το αυθεντικό είναι ιαπωνική ταινία. Εντελώς άλλη κουλτούρα, άλλες αντιλήψεις, διαφορετικού τύπου ερμηνείες και σωματικές εκφράσεις που αλά γαλλικά απλώς αδυνατούν να σταθούν.
Κάποιες νότες είναι σίγουρα σωστές και καταφέρνουν να «περάσουν» στα γαλλικά, όπως ότι η καλλιτεχνική δημιουργία πηγάζει πάντα από το βίωμα, και είναι αποτέλεσμα της συλλογικής μνήμης, μέσα από έναν συνεργατικό μηχανισμό ανθρώπων που φέρουν προσωπικές εμπειρίες, και γίνονται όλοι μέρος της κοινής δημιουργίας. Όμως, από τη στιγμή που ο συγκεκριμένος λαός δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν άλλο, και ειδικά με τους δυτικούς λαούς, σε επίπεδο πάθους και προσήλωσης προς κάθε στόχο, ένα πιστό ριμέικ ενός τέτοιου έργου θα ήταν σε κάθε περίπτωση αποτυχία. Αξίζει πάντως να ρίξει κανείς μια ματιά στο επίσης ιαπωνικό “Why Don’t You Play in Hell?” του Sion Sono, που προσεγγίζει αυτήν ακριβώς την ιδέα του παθιασμένου love-letter προς τον κινηματογράφο με άκρως συγκινητικό και ευφάνταστο τρόπο.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
