Ο Τζέρι Φλέτσερ είναι ένας καθημερινός άνθρωπος της Νέας Υόρκης, οδηγός ταξί στο επάγγελμα, που έχει όμως ένα μάλλον περίεργο χόμπι. Δημιουργεί με το μυαλό του περίπλοκα ως απίθανα σενάρια για τα πάντα: δραστηριότητες παρακρατικών οργανώσεων, μηχανορραφίες μυστικών υπηρεσιών, ύποπτα πειράματα της NASA. Δεν σταματά όμως εκεί. Αντίθετα, δημοσιεύει τις απόψεις του σ’ ένα περιοδικό. Σύντομα θα αντιληφθεί πως αυτή η ενέργειά του ίσως αποβεί μοιραία για την ίδια του τη ζωή, αφού ξαφνικά κάποιοι θα θελήσουν να τον βγάλουν από τη μέση. Αυτό σημαίνει ότι μία από τις θεωρίες του αποδείχτηκε αληθινή. Όμως, ποια απ’ όλες; Στην αγωνιώδη του έρευνα, θα του συμπαρασταθεί η Άλις Σάτον, μια κυβερνητική υπάλληλος.
Σκηνοθεσία:
Richard Donner
Κύριοι Ρόλοι:
Mel Gibson … Jerry Fletcher
Julia Roberts … Alice Sutton
Patrick Stewart … Δρ Jonas
Cylk Cozart … πράκτορας Lowry
Steve Kahan … Κος Wilson
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Brian Helgeland
Παραγωγή: Richard Donner, Joel Silver
Μουσική: Carter Burwell
Φωτογραφία: John Schwartzman
Μοντάζ: Kevin Stitt, Frank J. Urioste
Σκηνικά: Paul Sylbert
Κοστούμια: Ha Nguyen
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Conspiracy Theory
- Ελληνικός Τίτλος: Θεωρίες Συνωμοσίας
Παραλειπόμενα
- Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, ο Mel Gibson αυτοσχεδιάζει αναλύοντας τις θεωρίες του επί του ταξί στις αρχικές σκηνές. Ένας από αυτούς τους επιβάτες είναι και ο σκηνοθέτης της ταινίας.
- Παρότι ο Richard Donner πάλεψε να κάνει το R της επιτροπής αξιολόγησης να μετατραπεί σε PG-13, δεν τα κατάφερε κι ενώ η επιμονή της επιτροπής περί έντονης βίας δεν φάνηκε απόλυτα πειστική στον δημιουργό.
- Η Jodie Foster προτίμησε την Επαφή από τον ρόλο της Άλις. Για τον ίδιο ρόλο ήταν υποψήφια και η Winona Ryder.
- Κριτικά η ταινία δεν έκανε πολλούς φίλους, αλλά στα ταμεία τα πήγε καλά (με έσοδα 137 εκατομμύρια δολάρια) για R ταινία. Το κόστος της ήταν στα 80.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 5/2/2012
Εδώ ο Ρίτσαρντ Ντόνερ θέλει να πάει τον αγαπημένο του ηθοποιό, τον Μελ Γκίμπσον από τα δικά του «Ολέθρια Όπλα», ένα βήμα παραπέρα από την απλή ψυχαγωγία. Έτσι, εμπλέκει την αστική μυθολογία που θέλει πράγματι ο απλός λαός να συνεπαίρνεται από τις θεωρίες συνομωσίας, λαμβάνοντας ο Ντόνερ εν μέρει αρκετά σοβαρά την πιθανότητα κάποιες από αυτές να εμπεριέχουν μεγάλες αλήθειες. Αλλά ο Ντόνερ είναι διασκεδαστής, και όχι πολιτικός αναλυτής (πόσο μάλλον ο παραγωγός Τζόελ Σίλβερ), έτσι η προσπάθεια του να κάνει κάτι που μοιάζει με πολιτικό θρίλερ πέφτει με φόρα στο κενό. Αυτό όμως που απομένει δεν είναι κακό, μια κι από πλευράς ψυχαγωγίας, το ζευγάρι Γκίμπσον-Τζούλια Ρόμπερτς έχει μια σκρούμπολ γοητεία (λείπει όμως ένα πιο έντονο κωμικό ή καλύτερα σατιρικό στοιχείο), ενώ η δράση έχει σωστό ρυθμό. Έτσι, μπορεί να πιάσαμε διάνα από σοβαρής άποψης, αλλά έχουμε ένα διασκεδαστικό πακέτο που δεν αποτυγχάνει με τίποτα να γεμίσει ευχάριστα, σχετικά πρωτότυπα και με την απαραίτητη ένταση ένα δίωρο -και βάλε-.
Βαθμολογία: