Όταν ο Κάμερον Πο, αξιωματικός του αμερικανικού στρατού, σκοτώνει έναν μεθυσμένο άντρα που επιτέθηκε στη γυναίκα του, κατηγορείται για ανθρωποκτονία και στέλνεται στη φυλακή για 8 χρόνια. Αφού εκτίσει την ποινή του, παίρνει τον δρόμο του γυρισμού προς τη γυναίκα και τον γιο του, που γεννήθηκε όσο εκείνος ήταν στη φυλακή. Όμως, στο αεροπλάνο που τον μεταφέρει βρίσκονται πολύ επικίνδυνοι κατάδικοι, στον δρόμο τους για μια φυλακή υψίστης ασφάλειας. Με αρχηγό τον Σάιρους «The Virus», οι κατάδικοι παίρνουν τον έλεγχο του αεροπλάνου και οδεύουν προς το εξωτερικό. Είναι ώρα για τον Κάμερον να τους σταματήσει.

Σκηνοθεσία:

Simon West

Κύριοι Ρόλοι:

Nicolas Cage … Cameron Poe

John Malkovich … Cyrus ‘The Virus’ Grissom

John Cusack … Vince Larkin

Steve Buscemi … Garland ‘The Marietta Mangler’ Greene

Ving Rhames … Nathan ‘Diamond Dog’ Jones

Colm Meaney … Duncan Malloy

Danny Trejo … Johnny ‘Johnny 23’ Baca

M.C. Gainey … Earl ‘Swamp Thing’ Williams

Nick Chinlund … William ‘Billy Bedlam’ Bedford

Dave Chappelle … Joe ‘Pinball’ Parker

Mykelti Williamson … Mike ‘Baby-O’ O’Dell

Jesse Borrego … Francisco Cindino

Rachel Ticotin … Sally Bishop

Steve Eastin … Falzon

Monica Potter … Tricia Poe

Jose Zuniga … Willie Sims

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Scott Rosenberg

Παραγωγή: Jerry Bruckheimer

Μουσική: Mark Mancina, Trevor Rabin

Φωτογραφία: David Tattersall

Μοντάζ: Chris Lebenzon, Steve Mirkovich, Glen Scantlebury

Κοστούμια: Bobbie Read

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Con Air
  • Ελληνικός Τίτλος: Con Air: Απόδραση στον Αέρα

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Όσκαρ ήχου και τραγουδιού (How Do I Live).

Παραλειπόμενα

  • Κατά τα γυρίσματα στο Λος Άντζελες, ένα μοντέλο C-123 έπεσε πάνω στον άτυχο Phil Swartz, μέλος της ομάδας των ειδικών εφέ, και τον σκότωσε. Η ταινία αφιερώθηκε στη μνήμη του.
  • Ο John Cusack αισθάνεται τέτοια αντιπάθεια για το φιλμ, που αρνείται να μιλήσει για αυτό.
  • Ο Nicolas Cage ταξίδεψε ως την Αλαμπάμα για να τελειοποιήσει την προφορά του.
  • Πρώτη ταινία του Jerry Bruckheimer δίχως τον μόνιμο παρτενέρ του, Don Simpson, που το 1996 έφυγε από τη ζωή. Έτσι βλέπουμε πρώτη φορά και το νέο λόγκο της εταιρίας του. Παρόλα αυτά, η ταινία αυτή ήταν που έβαλε τέλος στη συνεργασία τους, μια και ο Simpson είχε δηλώσει σφοδρή αντιπάθεια για το σχέδιο.
  • Willem Dafoe και Mickey Rourke πέρασαν οντισιόν για τον ρόλο του Σάιρους. Πρώτη επιλογή όμως ήταν ο Gary Oldman, ενώ στα υπόψιν ήταν και οι: Kevin Bacon, Alec Baldwin, George Clooney, Robert De Niro, Michael Douglas, Richard Dreyfuss, James Gandolfini, Ed Harris, Rutger Hauer, William Hurt, Michael Keaton, Michael Madsen, Jack Nicholson, Sean Penn, Ron Perlman, Tim Robbins, Tom Sizemore, John Travolta, Peter Weller και Bruce Willis.
  • Για τον ρόλο του Πο, υποψήφιοι ήταν οι: Stephen Baldwin, William Baldwin, Tom Cruise, Johnny Depp, Dolph Lundgren, Brad Pitt, Keanu Reeves, Kurt Russell, Arnold Schwarzenegger, Steven Seagal, Sylvester Stallone, Jean-Claude Van Damme και Bruce Willis.
  • Κόστισε 75 εκατομμύρια δολάρια, αλλά απέφερε 224.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Η 14χρονη LeAnn Rimes ερμηνεύει το How Do I Live, γραμμένο από την Diane Warren, και κάνει επιτυχία. Στην ταινία όμως ακούγεται από την κάντρι ερμηνεύτρια Trisha Yearwood. Το τραγούδι ήταν υποψήφιο στα Όσκαρ, αλλά και στα Χρυσά Βατόμουρα.
  • Ο Mark Mancina είχε πρόβλημα με τον προγραμματισμό του και άφησε το σκορ στη μέση. Όντας κοντά του ως βοηθός, το συνέχισε ο Trevor Rabin, αλλά και οι δύο μπήκαν στα κρέντιτ.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 15/3/2010

Μπλοκ-μπάστερ με τα όλα του: εκρήξεις, μεγαλεπήβολη δράση και τα λεφτά του μπάτζετ να δικαιολογούνται από όσα βλέπουμε. Έλα, όμως, που είναι ακόμα μια ταινία δράσης από αυτές που στέρησαν το καλό όνομα από τον Νίκολας Κέιτζ. Βαθιά συντηρητικό, καρικατουρίστικο στους χαρακτήρες, άτοπο σεναριακά και δράση που στερείται σύνδεση με πλοκή που να ρέει. Οι δεύτεροι ρόλοι διασώζονται, αφήνοντας έκθετο τον μακρυμάλλη Κέιτζ που εκπροσωπεί και το δίκαιο. Κι αυτοί όμως ως συνολική εικόνα έχουν έναν ιδιαίτερο αέρα, αφού αν τους πιάσεις ως μονάδες έχουμε ερμηνείες που μπορεί να σε κάνουν ακόμα και να γελάσεις. Μόνο, πχ, ως κόμικ διαστροφή δικαιολογείς την περσόνα που έδωσαν στον Στιβ Μπιουσέμι να φέρει εις πέρας. Μένουμε λοιπόν «μονοκόμματα» στο ότι το φιλμ έχει τον απαραίτητο θόρυβο που κάνει τις ταινίες του Μπρουκχάιμερ αξιοπρόσεκτες ακόμα και στην αποτυχία τους, και αν στερηθούμε μιας «α» σοβαρότητας για χάρη ενός ξεκούραστου δίωρου, κανείς δεν θα βγει χαμένος.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

20 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *