Μια Φορά κι Έναν Καιρό (2020)

🥔 Εγχρ. 01 ωρ. 34 λεπ.

4 votes 1.5

ΣΥΝΟΨΗ

Η 8χρονη Αλίκη και ο σκανδαλιάρης αδελφός της, Πίτερ, ταξιδεύουν στο Λονδίνο για να πουλήσουν ένα πολύτιμο οικογενειακό κειμήλιο. Επιστρέφοντας στο σπίτι τους στην επαρχία, η Αλίκη αναζητά καταφύγιο σε μια λαγουδότρυπα που οδηγεί σε έναν φανταστικό κόσμο, ενώ ο Πίτερ εισέρχεται σε ένα μαγικό βασίλειο όπου είναι ηγέτης των χαμένων παιδιών.

Σκηνοθεσία:

Brenda Chapman

Κύριοι Ρόλοι:

Keira Chansa … Alice Littleton

Jordan A. Nash … Peter Littleton

David Oyelowo … Jack Littleton

Angelina Jolie … Rose Littleton

Gugu Mbatha-Raw … Alice Darling

Reece Yates … David Littleton

Anna Chancellor … Eleanor Morrow

Michael Caine … Charlie

Clarke Peters … ο τρελός καπελάς

David Gyasi … καπετάν James

Ned Dennehy … Smee

Derek Jacobi … Κος Brown

Jenny Galloway … Hannah O’Farrel

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Marissa Kate Goodhill

Παραγωγή: David Oyelowo, Steve Richards, Andrea Keir, Leesa Kahn, James Spring

Μουσική: John Debney

Φωτογραφία: Jules O’Loughlin

Μοντάζ: Dody Dorn

Σκηνικά: Luciana Arrighi

Κοστούμια: Louise Stjernsward

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Come Away
Ελληνικός Τίτλος: Μια Φορά κι Έναν Καιρό

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα (χαρακτήρες): Alice’s Adventures in Wonderland του Lewis Carroll.
Μυθιστόρημα & θεατρικό (χαρακτήρες): Peter Pan; or, the Boy Who Wouldn’t Grow Up του J.M. Barrie.

Παραλειπόμενα

Πρώτη ταινία της Relativity Media που βγήκε στις αίθουσες μετά από 4 χρόνια απουσίας.
Πρωτόλεια σκηνοθεσία για την Brenda Chapman που δεν είναι για κινούμενα σχέδια.
Ο τίτλος προέρχεται από το ρεφρέν του ποιήματος The Stolen Child του W. B. Yeat.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 1/4/2021

Ενώ δεν έχει παρατηρηθεί κάτι που να καθιστά κάποιον κανόνα πάνω σε αυτό, για την Brenda Chapman φαντάζει αδύνατη η προσαρμογή της στην «κανονική» ζωή, σε σχέση με την «κινούμενη» όπου ζούσε μέχρι πριν. Χωρίς να έχει ένα θέμα που ξεφεύγει προς άλλο κοινό από αυτό που τη θαύμασε στο Brave, μοιάζει ανίκανη να δημιουργήσει πάνω σε αυτό τον διαφορετικό καμβά.

Η νοηματική του φιλμ είναι τόσο παλιά, όσο όμως κι αγαπημένη. Μιλάει για την απόδραση στη φαντασία, που για ένα παιδί που έχει να αντιμετωπίσει μια σκληρή πραγματικότητα που το ξεπερνάει, αποτελεί πλέον σοφή επιλογή. Πλάι σε αυτό, το σενάριο θέλει να αποτίσει φόρο τιμής σε δύο λογοτεχνικά αριστουργήματα, που αποτέλεσαν πυλώνες βοήθειας στην ανάπτυξη του νεανικού πνεύματος, αλλά κι αμφότερα τροφοδότησαν με επιτυχία τη λογοτεχνία (και όχι μόνο) με τη συγκεκριμένη διαπίστωση.

Το μέγιστο πρόβλημα με την Chapman είναι πως οι αρχικές και τόσο ευγενικές προθέσεις της μόνο με κιάλια μπορούν να φανούν με το πέρας του φιλμ. Αν εξαιρέσεις τα τελευταία πέντε λεπτά, όπου το μήνυμα έχει σκάσει από μόνο του και βγαίνει μέσα σε δύο τρεις φράσεις αφήγησης, ολόκληρη η ταινία είναι υπόδειγμα βαρετού σινεμά. Ο σοβαρός τόνος που κρατείται πάει χαράμι όταν δεν υποστηρίζεται από καμία σκηνή που να σε κάνει να αισθανθείς το παραμικρό συναίσθημα, και μια συρραφή εικόνων που δεν παράγουν τίποτα το χρήσιμο ως μονάδα κι ως ολότητα. Η μεν σοβαρότητα κάνει ζημιά στον φαντασιακό κόσμο των μικρών ηρώων, η δε φαντασία είναι υπερβολικά πρόχειρη και ενεργεί με συνοπτικές και άκομψες διαδικασίες. Ακόμα και τα καλά ειδικά εφέ που ξεπετάγονται ως σφήνα και με φειδώ μπορούν να εκληφθούν ως κοροϊδία, μια και ποτέ το έργο δεν ποντάρει -τουλάχιστον- σε αυτά. Είναι σαν τις παρουσίες του Michael Caine και του Derek Jacobi, που ναι μεν πληρώθηκαν λογικά ελάχιστα για τη φευγαλέα τους εμφάνιση, αλλά αν είναι να υπάρχουν μονάχα για τους τίτλους, καλύτερα μην τους χρησιμοποιείς.

Όταν βλέπεις σοβαρές προθέσεις, τόσο όμορφες επιρροές και ένα καστ που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά, γίνεται ακόμα πικρότερη η κούραση που σου προκαλεί μια θέαση. Ελπίζω να υπάρχει έστω και μία ψυχή εκεί έξω, που να τυχαίνει να ανακαλύψει από εδώ τη χρήσιμη συμβουλή, να αναζητήσει μέσα από την τέχνη τις διεξόδους που η πραγματικότητα δεν του προσφέρει, αλλιώς φοβάμαι πως πρόκειται για ένα φιλμ που είναι σαν να μη γυρίστηκε ποτέ…

Βαθμολογία: