Η ζωή του Μεχμέτ ξύνει τον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας. Ζει σε ένα εξαθλιωμένο ορεινό χαμόσπιτο στην Τραπεζούντα, συντροφιά με τη γριά μάνα του, την εξουθενωμένη κι απελπισμένη σύζυγό του και τα δυο παιδιά του. Τα λιγοστά ζωντανά που εκτρέφουν για αναπαραγωγή δεν τους παρέχουν παρά ελάχιστα. Το λογικό θα ήταν να έβρισκε κάποια δουλειά στο κοντινό ορυχείο, όπως τον πιέζει η οικογένεια του για να πληρώσουν τα αμέτρητα χρέη τους, αλλά ο Μεχμέτ γυρνάει τα βουνά μόνος του αναζητώντας με μανία εκείνη τη χρυσοφόρο φλέβα που θα τους λύσει τα προβλήματα μία για πάντα.
Σκηνοθεσία:
Mustafa Kara
Κύριοι Ρόλοι:
Haydar Sisman … Mehmet
Nuray Yesilaraz … Hanife
Hanife Kara … Nazife
Ibrahim Kuvvet … Ibrahim
Temel Kara … Mustafa
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Mustafa Kara, Bilal Sert
Παραγωγή: Nermin Aytekin
Μουσική: Eleonore Fourniau
Φωτογραφία: Cevahir Sahin, Kursat Uresin
Μοντάζ: Ali Aga, Umut Sakallioglu, Serhat Solmaz
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Kalandar Sogugu
- Ελληνικός Τίτλος: Το Κρύο της Τραπεζούντας
- Διεθνής Τίτλος: Cold of Kalandar
Κύριες Διακρίσεις
- Χρυσή Τουλίπα (πρώτο βραβείο) στο φεστιβάλ Κωνσταντινούπολης.
- Επίσημη πρόταση της Τουρκίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 17/3/2017
Απ` το «Ταμπού» του Φλάερτι, το «Η Γη Τρέμει» του Βισκόντ, το «Γυμνό Νησί» του Κανέτο Σίντο, τα «Μεθυσμένα Άλογα» του Μπαχμάν Γκομπάντι μέχρι την «Πόλη του Θεού» του Φερνάντο Μειρέγιες, τις ταινίες του Σεμί Καπλάνογλου κ.λπ. έχουμε μια παράδοση ρεαλισμού έως και νατουραλισμού που άλλοτε στέκει σε ένα ποιητικό επίπεδο κι άλλοτε καταφέρνει βεληνεκές που φτάνει στον προβληματισμό για την ίδια τη σύγχρονη αστική ζωή, όπως το Ermo (1994) του Ζου Σιαογουέν όπου μέσα από μια πάναπλη ιστορία ενός χωριατοκόριτσου, γίνεται ανάλυση περί του «φετιχισμού του εμπορεύματος», θεμέλιας αρχής του τούρμπο καπιταλισμού.
Η παρούσα ταινία του Μουστάφα Καρά ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Αγροτικός, ποιητικός ρεαλισμός. Καταγραφή της ζωής στα ορεινά βοσκοτόπια της Τραπεζούντας μέσα απ` τα βάσανα επιβίωσης μιας οικογένειας. Ο Μεχμέτ, πιεζόμενος από χρέη, ψάχνει για μήνες μακριά απ` το καλυβόσπιτο και τη στάνη, να βρει φλέβα χρυσού, για λογαριασμό άλλων, όπως του είχε συμβεί στο παρελθόν κι είχε τότε ξελασπώσει με την αμοιβή. Όμως τώρα έχουν περάσει δυο χρόνια χωρίς αποτέλεσμα, ενώ όλες οι δουλειές έχουν πέσει στους ώμους της αγανακτισμένης γυναίκας του, με τον μικρότερο γιο να έχει ανάγκη ιατρικής υποστήριξης. Ο Μεχμέτ με βαριά καρδιά υπόσχεται στη γυναίκα του να πάει εργάτης σε ορυχείο, αφού όμως πρώτα επιχειρήσει να δοκιμάσει την τύχη του, ακόμη μία φορά. Σε λίγους μήνες θα γίνουν στην περιοχή ταυρομαχίες, το έπαθλο είναι κάμποσα λεφτά και άρα θα μπορούσε να προπονήσει τον δικό του ταύρο…
Το αρχέτυπο του άντρα που πάντα θέλει να υπερισχύσει, να πιάσει την καλή και το αντίστοιχο της γυναίκας που δεν αεροβατεί και συνετά θέλει να συντηρήσει την οικογένεια στα πλαίσια του εφικτού. Με βάση αυτό το δραματουργικό στοιχείο, ο Καρά μάς βάζει στη ζωή αυτής της περιοχής -οι γείτονες, η ταυρομαχία, όλα απολύτως αυθεντικά- και μας γοητεύει με την εξαιρετικά πλαναρισμένη και φωτογραφημένη φύση. Τα τοπία μέσα στην καταχνιά ή το χιόνι, οι μικροί ήχοι, οι σιωπές σού κάθονται, σε εμποτίζουν. Υπάρχουν πολλές ταινίες που στον καιρό τους τις παραδέχεσαι και μετά από μια πενταετία-δεκαετία θυμάσαι απλά τον πρωταγωνιστή ή και τον σκηνοθέτη, περίπου περί τίνος επρόκειτο και τίποτα άλλο. Αυτό το φιλμ, παρ`όλο που δεν είναι ιδιαίτερα σπουδαίο, ξέρεις ότι θα το θυμάσαι πάντα. Είναι τέτοια η αίσθηση που προκαλεί.
Ο Καρά επιλέγει να κλείσει με happy-end, κάτι που μειώνει κάπως τη δύναμη της κοινωνικής ματιάς, αλλά κι αυτό καταφέρνει να το περάσει με μια αφηγηματική χάρη που θυμίζει την ανεκδοτολογία λαϊκής παράδοσης, ας πούμε αλά Ναστρεντίν Χότζα. Εντέλει, οι φίλοι του μη αστικού ποιητικού ρεαλισμού θα το απολαύσουν.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
