
Η νεαρή αμερικανή στριπτιζέζ Άλις καταφθάνει στο Λονδίνο και γνωρίζει τον επίδοξο συγγραφέα Νταν και συνάπτουν δεσμό. Μια ερωτική «φάρσα» του Νταν μέσω ίντερνετ προκαλεί τη γνωριμία του δερματολόγου Λάρι και της διάσημης φωτογράφου Άννα, με συνέπεια τον γάμο τους. Τα ζευγάρια όμως δεν μέλλουν να μείνουν σταθερά στις υποσχέσεις τους και το γαϊτανάκι του έρωτα γίνεται άλλοτε ρομαντικό και άλλοτε πικρό.
Σκηνοθεσία:
Mike Nichols
Κύριοι Ρόλοι:
Julia Roberts … Anna Cameron
Natalie Portman … Alice Ayres/Jane Jones
Jude Law … Daniel ‘Dan’ Woolf
Clive Owen … Larry Gray
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Patrick Marber
Παραγωγή: Cary Brokaw, John Calley, Mike Nichols
Φωτογραφία: Stephen Goldblatt
Μοντάζ: John Bloom, Antonia Van Drimmelen
Σκηνικά: Tim Hatley
Κοστούμια: Ann Roth
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Closer
- Ελληνικός Τίτλος: Εξ Επαφής
Σεναριακή Πηγή
- Θεατρικό: Closer του Patrick Marber.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ δεύτερου αντρικού ρόλου (Clive Owen) και δεύτερου γυναικείου ρόλου (Natalie Portman).
- Χρυσή Σφαίρα δεύτερου αντρικού ρόλου (Clive Owen) και δεύτερου γυναικείου ρόλου (Natalie Portman). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία (δράμα), σκηνοθεσία και σενάριο.
- Βραβείο Bafta δεύτερου αντρικού ρόλου (Clive Owen). Υποψήφιο για δεύτερο γυναικείο ρόλο (Natalie Portman) και σενάριο.
Παραλειπόμενα
- Ο Clive Owen ήταν ο Νταν στην ορίτζιναλ παράσταση του θεατρικού το 1997 στο Λονδίνο. Είχε όμως σχετικά γρήγορα αντικατασταθεί με τον Mark Strong.
- Η Cate Blanchett δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει την Άννα, λόγω εγκυμοσύνης. Σύμφωνα με ένα ρεπορτάζ, ακολούθως ο δημιουργός είχε να επιλέξει ανάμεσα στις Nicole Kidman και Julia Roberts.
- Στο τελικό σενάριο υπάρχουν 510 ερωτήσεις. Αυτό αντιστοιχεί σε 5 ανά λεπτό φιλμικής διάρκειας.
- Γυρίστηκε στο Λονδίνο, με σημαντικό μέρος να είναι στουντιακό στα Elstree Studios.
- Αναφέρθηκε ότι υπήρχαν ολόγυμνες σκηνές με τη Natalie Portman, αλλά και ότι ο σκηνοθέτης όχι μόνο τις έκοψε από το τελικό υλικό, αλλά έκαψε και το φιλμ τους.
- Με 27 εκατομμύρια δολάρια κόστος, το φιλμ κατάφερε να εισπράξει 115,5. Το μεγαλύτερο κομμάτι των εσόδων ήρθε από τις διεθνείς αγορές και όχι τις ΗΠΑ.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Κεντρικό ρόλο παίζει το άκουσμα της ουβερτούρας από την όπερα La Cenerentola (Σταχτοπούτα) του Rossini. Διόλου όμως τυχαία, εκτεταμένη χρήση γίνεται στιγμιότυπων από την όπερα Cosi Fan Tutte (Έτσι Κάνουν Όλες) του Wolfgang Amadeus Mozart, που ήταν και η κύρια επιρροή του θεατρικού του Patrick Marber.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 12/1/2006
Μια προσπάθεια για τον Nichols να επιστρέψει στις «ερωτογενείς» ρίζες του («Carnal Knowledge»), τότε που γνώριζε να αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο ένα θεατρικό κείμενο, μεταφέροντας πρωτίστως την ατμόσφαιρα του σανιδιού στη μεγάλη οθόνη. Εδώ πρόκειται για μια διαλεκτική ταινία χαρακτήρων, όπου οι χρόνοι παρουσιάζουν τη -θεατρική- ιδιομορφία να εναλλάσσονται αυθαίρετα, και εμείς να συμπεραίνουμε -ελλείψει αυλαίας- το τι έχει συμβεί στο ενδιάμεσο. Έτσι, ενώ υπάρχει η αίσθηση πως οι περίπου δέκα σκηνές περιλαμβάνουν ένα χρονικό διάστημα το πολύ ενός μήνα, στην πραγματικότητα καλύπτεται αντίστοιχο τεσσάρων ετών. Οι διάλογοι, χωρίς να παρουσιάζουν κάτι το εξαιρετικό, είναι ζωηροί και μοντέρνοι, αλλά ενώ δίνεται έτσι η ευκαιρία στους ερμηνευτές (κυρίως στους υποψήφιους για Όσκαρ Κλάιβ Όουεν και Νάταλι Πόρτμαν) να αναπαράγουν έξοχα τους χαρακτήρες που υποδύονται, η σκηνοθεσία του παλαίμαχου Νίκολς ξεφεύγει στα πλαίσια του παλιομοδίτικου. Αν για την εποχή των 1960 ήταν υπέρμετρα μοντέρνος, φοβάμαι πως οι εξελίξεις τον έχουν ξεπεράσει και το αποτέλεσμα χάνεται μέσα στα σύγχρονα ντεκόρ και το μοδάτο πλέον ανεξάντλητο μοντάζ. «Εξ επαφής» καλό, αλλά στα όρια της παροδικότητας των σχέσεων που αναπτύσσουν οι ήρωες του.
Βαθμολογία:
Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 20/9/2012
Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο ήταν που ο Mike Nichols ασχολήθηκε για πρώτη φορά με τη μεταφορά θεάτρου στην οθόνη, με το «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» και το 1968 ήταν η χρονιά που καταξιώθηκε σαν σκηνοθέτης με τον επιτυχημένο, πλην εν μέρει ξεπερασμένο σήμερα «Πρωτάρη». Είναι φανερή η μαεστρία του Nichols στο πώς καταφέρνει να δημιουργεί μακρόσυρτες διαλογικές σκηνές και να τις καθιστά πραγματικά καθηλωτικές, υποθάλποντας αριστουργηματική συναισθηματική ένταση. Ακριβώς αυτό είναι το ατού του «Closer», μίας ακόμη θεατρικής μεταφοράς, η οποία ξεδιπλώνει την ιστορία της και, εν ολίγοις, σε κερδίζει εν μέσω των διαλόγων της. Σαν δομή, υιοθετεί ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον μοτίβο κατά το οποίο η κάθε (μακροσκελής) σκηνή έχει σχεδόν πάντα χρονική διαφορά ετών με την προηγούμενή της, κι έτσι διατηρεί την ένταση αμείωτη, αφηγούμενη τις σχέσεις -και εστιάζοντας βασικά στη διάλυσή τους- ενός ερωτικού τετραγώνου.
Με τέσσερις εξαιρετικούς πρωταγωνιστές να μη φοβούνται να τσαλακώσουν την εικόνα τους (αντιπαθέστατος φαντάζει ο ερμηνευτικά δυνατότερος της τετράδας Clive Owen), ο Nichols υφαίνει έναν αριστοτεχνικό προβληματισμό πάνω στα προσωπεία των ανθρώπινων σχέσεων. Πάνω στο κατά πόσον επιζητούμε την ειλικρίνεια, αλλά πόσο έχουμε ανάγκη, τελικά, το ψέμα και πόσο εύκολα παραδινόμαστε σε αυτό. Με μοναδικό -πλην μεγάλο- μειονέκτημα την κατ’ εμέ επιτηδευμένη κατάληξη της σχέσης των Natalie Portman και Jude Law, αλλά και με ένα κλείσιμο που εύκολα χαράζεται στη μνήμη του θεατή, το «Closer» συστήνεται ανεπιφύλακτα για τον σκληρό ρεαλισμό του, τους στιβαρούς προβληματισμούς του και τον τρόπο που αδιάκριτα κοιτά τον θεατή στα μάτια…
Βαθμολογία: