Η Πόλη των Αγγέλων
- City of Angels
- 1998
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Αισθηματική, Δραματική, Φαντασίας
- 11 Σεπτεμβρίου 1998
Ο Σεθ είναι ένας άγγελος που περιπλανάται πάνω από το Λος Άντζελες, ακούγοντας τις σκέψεις των ανθρώπων, παρατηρώντας τις ζωές τους και οδηγώντας τους στον άλλον κόσμο όταν έρθει η ώρα τους. Παρόλο που ο Σεθ και οι «συνάδελφοί» του προσπαθούν να βοηθούν τους ανθρώπους στα καθημερινά τους προβλήματα, αισθάνονται απογοήτευση από την έλλειψη άμεσης επαφής μαζί τους, καθώς οι ίδιοι είναι τις περισσότερες φορές αόρατοι για το ανθρώπινο είδος. Ενώ βρίσκεται σ’ ένα νοσοκομείο, ο Σεθ βλέπει για πρώτη φορά τη Μάγκι, μια νεαρή καρδιοχειρούργο που κάνει τα πάντα για να επαναφέρει στη ζωή τον ασθενή που ο Σεθ είναι έτοιμος να «παραλάβει». Και ενώ ο ασθενής πεθαίνει, ο Σεθ αισθάνεται μια δυνατή έλξη για τη νεαρή γυναίκα. Έτσι, ο ερωτευμένος άγγελος αποφασίζει να γίνει ορατός για να επικοινωνήσει μαζί της.
Σκηνοθεσία:
Brad Silberling
Κύριοι Ρόλοι:
Nicolas Cage … Seth
Meg Ryan … Δρ Maggie Rice
Andre Braugher … Cassiel
Colm Feore … Jordan Ferris
Dennis Franz … Nathaniel Messinger
Joanna Merlin … Teresa Messinger
Robin Bartlett … Anne
Brian Markinson … Tom
Deirdre O’Connell … Κα Balford
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Dana Stevens
Παραγωγή: Charles Roven, Dawn Steel
Μουσική: Gabriel Yared
Φωτογραφία: John Seale
Μοντάζ: Lynzee Klingman
Σκηνικά: Lilly Kilvert
Κοστούμια: Shay Cunliffe
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: City of Angels
- Ελληνικός Τίτλος: Η Πόλη των Αγγέλων
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Τα Φτερά του Έρωτα (1987)
Σεναριακή Πηγή
- Σενάριο: Τα Φτερά του Έρωτα των Wim Wenders, Peter Handke, Richard Reitinger.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα τραγουδιού (Uninvited).
Παραλειπόμενα
- Ριμέικ του γερμανικού Τα Φτερά του Έρωτα (1987) του Wim Wenders, αλλά όχι ιδιαίτερα πιστό. Χαρακτηριστικά, το φινάλε εδώ παίρνει μια τραγική τροπή, κάτι που δεν υπήρχε στην ταινία του 1987.
- Η ιδέα για τη διασκευή άνηκε στην παραγωγό Dawn Steel, που πήρε το 1989 μαζί με τον σύζυγο της, Charles Roven, τα δικαιώματα. Το σχέδιο όμως αργούσε να βρει στούντιο (πέρασε από τις Walt Disney και Turner Entertainment), μέχρι που εμφανίστηκε η Warner Bros. Η Steel όμως δεν πρόλαβε να δει ολοκληρωμένη την ταινία, αφού έφυγε από τη ζωή πριν την πρεμιέρα, με το φιλμ να είναι αφιερωμένο στη μνήμη της.
- Ο Brad Silberling ήταν μεγάλος θαυμαστής της ορίτζιναλ ταινίας και θέλησε από νωρίς να το αναλάβει σκηνοθετικά, αλλά χρειάστηκε να έρθει η επιτυχία του Κάσπερ το Φαντασματάκι ώστε να γίνει εντέλει δεκτός για το πόστο.
- Ο Nicolas Cage είχε δηλώσει πως η μεταφορά του σκηνικού από το Δυτικό Βερολίνο της εποχής του Τείχους στο Λος Άντζελες απαίτησε τις αλλαγές στο στόρι, και εξανάγκασε να δοθεί έμφαση στο ρομαντικό στοιχείο.
- Ο Wenders παρείχε συμβουλές στον Silberling, ειδικά πάνω στην εικόνα των αγγέλων.
- Ο Silberling είχε πει ότι δεν υπήρχαν ιδιαίτερες παρεμβάσεις από τη Warner Bros., ούτε κατά τη διαδικασία της συγγραφής του σεναρίου ούτε επί των γυρισμάτων, μια και το στούντιο ήταν αφοσιωμένο πάνω στο franchise του Μπάτμαν.
- Ο Johnny Depp ήταν ο πρώτος υποψήφιος για τον Σεθ.
- Το κόστος έφτασε στα 55 εκατομμύρια δολάρια, αλλά οι εισπράξεις στα 198,7.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Το σάουντρακ ήταν εξαιρετικά πετυχημένο (νούμερο 1 στις ΗΠΑ), και έβγαλε 4 σινγκλ. Πρώτο κυκλοφόρησε το Uninvited με την Alanis Morissette, δεύτερο το If God Will Send His Angels με τους U2, τρίτο το Iris με τις Goo Goo Dolls και τελευταίο το Angel της Sarah McLachlan.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 17/1/2021
Μα τι σκεφτόντουσαν; Έδωσαν στον δημιουργό του Κάσπερ το Φαντασματάκι ως επόμενη δουλειά αυτό; Μήπως σκέφτηκαν ότι οι άγγελοι μοιάζουν με φαντάσματα, άρα;..
Και πάλι καλά να λες. Μπορεί αντί του υπερβατικού οράματος του Βέντερς να έχουμε ένα ρομαντικό παραμύθι, υπάρχουν κάποια λόγοι που το διασώζουν, ακόμα κι αν δεν μπορείς να μην τους συνοδεύσεις με κάποια ειρωνικά σχόλια. Γιατί μπορεί ως καρτ-ποστάλ το φιλμ να είναι αρτιότατο, αλλά αναζητάς μέσα από τις εικόνες κάτι το ουσιαστικό και δεν το βρίσκεις. Ναι, ο Σίλμπερλινγκ δεν είναι το τυπικό δείγμα αμερικανικού δημιουργού, αλλά μετράει ως παράδειγμα σύγκρισης τού ότι στην αντιπέρα όχθη του Ατλαντικού δεν το έχουν με τα δεύτερα επίπεδα σκέψης.
Το κακό συνεχίζεται με έναν Νίκολας Κέιτζ που πήρε δίκαια Όσκαρ, κι έπειτα το έριξε στο σορολόπ! Γιατί εδώ ενώ πασχίζει με νύχια και δόντια να βγάλει μια ποιοτική εμφάνιση, προτιμά κανείς την Μεγκ Ράιαν, που τουλάχιστον δεν προκαλεί άθελα της γέλιο. Καλύτερα λειτουργούν πάντως τα ρομαντικά στιγμιότυπα, και ίσως ακόμα καλύτερα να ξεχνούσαν ακόμα και την ύπαρξη του Βέντερς, μήπως είχαν στα χέρια τους έναν νέο Αόρατο Εραστή. Σε αυτά ακόμα κι ο Κέιτζ δεν είναι τόση δα παραφωνία, ενώ αν το γυρνούσαν και λίγο προς το κομεντί, ίσως το φάντασμα του Κάπρα, που είναι ατόφια αμερικανικό, τους διέσωζε από το κάζο.
Επειδή όμως δεν είναι και τόσο δίκαιο να το δούμε καθαρά ως ριμέικ (έτσι κι αλλιώς, έχει περισσότερες ομοιότητες με το βιντεοκλίπ Everybody Hurts των REM), οι ατασθαλίες προσπερνιούνται με λίγη ρομαντική διάθεση, κι από ένα κοινό που δεν θέλει άλλες γλώσσες από τα αγγλικά στις ξενόγλωσσες επιλογές του. Είναι τουλάχιστον όμορφο ως εικόνα.
Βαθμολογία: