Στον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο, ένας σέρβος στρατιώτης, ο Μάρκο, βοηθάει έναν μουσουλμάνο πωλητή, με αποτέλεσμα να χτυπηθεί μέχρι θανάτου από τους συντρόφους του. Δώδεκα χρόνια αργότερα κι ενώ ο πόλεμος έχει τελειώσει, το γεγονός αυτό συνεχίζει να ρίχνει τη σκιά του σε όλους τους εμπλεκόμενους. Ο κύριος υπαίτιος, ο Τόντορ, ζει στο Βελιγράδι και είναι τραυματισμένος από ατύχημα. Θα καταλήξει σε κρεβάτι χειρουργείου, αλλά ο χειρούργος τυχαίνει να είναι παλιός φίλος του Μάρκο. Στο Χαλ, ζει κι εργάζεται ο μουσουλμάνος, και στο Τρέμπιντζε ζει ο πατέρας του Μάρκο που αναστυλώνει μια εκκλησία. Ο πατέρας του Μάρκο αναρωτιέται ακόμα αν ο γιος του πέθανε μάταια ή αυτή του η πράξη δημιούργησε κάτι σαν κύκλους στο νερό, όπως όταν πέφτει μια πέτρα.
Σκηνοθεσία:
Srdan Golubovic
Κύριοι Ρόλοι:
Aleksandar Bercek … Ranko
Boris Isakovic … Todor
Nebojsa Glogovac … Nebojsa
Leon Lucev … Haris
Hristina Popovic … Nada
Vuk Kostic … Marko
Nikola Rakocevic … Bogdan
Jasna Djuricic … Danka
Emir Hadzihafizbegovic … Esad
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Melina Pota Koljevic, Srdan Golubovic
Παραγωγή: Emilie Georges, Danijel Hocevar, Boris T. Matic, Jelena Mitrovic, Alexander Ris
Μουσική: Mario Schneider
Φωτογραφία: Aleksandar Ilic
Μοντάζ: Marko Glusac
Σκηνικά: Goran Joksimovic
Κοστούμια: Ljiljana Petrovic
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Krugovi
- Ελληνικός Τίτλος: Διασταυρούμενες Ζωές
- Διεθνής Τίτλος: Circles
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο οικουμενικής επιτροπής για το τμήμα Φόρουμ του φεστιβάλ Βερολίνου.
- Βραβείο κοινού στο φεστιβάλ του Σεράγεβο.
- Βραβείο κοινού στο φεστιβάλ της Σόφιας.
- Ειδικό βραβείο επιτροπής στο φεστιβάλ του Sundance.
- Επίσημη πρόταση της Σερβίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.
Παραλειπόμενα
- Το στόρι πάτησε πάνω σε μια αληθινή περίπτωση, αυτή του σερβο-βόσνιου στρατιώτη Srdjan Aleksic (1966-1993).
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 15/4/2014
1993, εμφύλιος μεταξύ Σερβίας, Βοσνίας και Κροατίας. Σε χωριό της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης με μουσουλμανικό πληθυσμό, μια παρέα από νταήδες σέρβους στρατιώτες κακομεταχειρίζονται άδικα έναν βόσνιο μουσουλμάνο περιπτερά και ένας επίσης σέρβος στρατιώτης έρχεται να τους συνετίσει. Χωρίς να δούμε το αποτέλεσμα του επεισοδίου, η αφήγηση μας πάει δώδεκα χρόνια αργότερα. Αυτό που παρακολουθούμε είναι οι συνέπειες που είχε το, υποθέτουμε τραγικό, συμβάν στα πρόσωπα της ιστορίας.
Στο σήμερα, ο περιπτεράς Χάρις είναι παντρεμένος στη Γερμανία με δυο παιδιά, η κοπέλα του συνετού στρατιώτη καταφεύγει στην προστασία του με το μικρό γιο της, διωκόμενη από τον πρώην άντρα της, ο πατέρας του στρατιώτη δέχεται σταδιακά στη δούλεψη του τον γιο κάποιου που έχει δολοφονήσει την ψυχή του, τώρα χειρούργος βρίσκεται να πρέπει να σώσει τη ζωή του αρχινταή που είχε προκαλέσει εκείνο το επεισόδιο, κουβαλώντας και την ενοχή που τότε δεν επενέβη να βοηθήσει, ενώ ήταν αυτόπτης μάρτυρας του συμβάντος.
Το τραγικό φινάλε της αρχής της ιστορίας, το σενάριο το κρατάει για το τελείωμα του φιλμ, όχι ως έκπληξη αφού καταλαβαίνουμε ότι έχει να κάνει με τον θάνατο του στρατιώτη, αλλά ως ποιητικό επίλογο που χρωματίζει την ατμόσφαιρα του όλου φιλμ. Ο διακεκριμένος σέρβος σκηνοθέτης Σρένταν Γκολούμποβιτς με είχε εκπλήξει με την Παγίδα του 2007. Ήταν ένα δυνατό ρεαλιστικό δράμα που με μια θαυμάσια σεναριακή και σκηνοθετική λιτότητα κατάφερε να αποδώσει στο μέγιστο μια μετεμφυλιακή Σερβία της ανισότητας και της διαφθοράς μέσα από μια προσωπική ιστορία -θα ‘λεγα με την αποτελεσματικότητα του Ασγκάρ Φαραντί. Το παρόν φιλμ είναι τελείως διαφορετικό. Παραμερίζει στο φόντο το κοινωνικό πλαίσιο και εστιάζει σε πρόσωπα, «γράφει» τα τραύματα τους και παρακολουθεί το πώς προσπαθούν να ξεπεράσουν ή διαχειριστούν, άλλος κάποια ενοχή, άλλος μια διάθεση εκδίκησης, άλλος κάποιο χρέος που θέλει να ξεπληρώσει, άλλος την οργή και μετά τη συγχώρεση. Ο σκηνοθέτης διευθύνει τους ηθοποιούς ώστε να αποδώσουν άψογα, κρατώντας τον τόνο του δραματικού ρεαλισμού, αλλά το φιλμ μένει δέσμιο σε ένα μάλλον λυρικό, ελεγειακό επίπεδο, παρά την όποια σκηνοθετική αποστασιοποίηση.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
