Σταχτοπούτα

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 6/9/2021

Είναι μια περίπτωση που θα μπορούσαμε να έχουμε τα χειρότερα, αλλά ευτυχώς δεν πιάσαμε πάτο. Όχι πως η δεύτερη ταινία της Kay Cannon έχει τα φόντα να ξεπεράσει κατά πολύ μια καλή παραγωγή του Disney Channel, αλλά διατηρεί κάτι σταθερό, που αρκεί και περισσεύει για την ώρα που θα του χαρίσουμε… Το άπλετο κέφι!

Πράγματι, στον τομέα του κεφιού το φιλμ κρατάει ένα αξιολάτρευτο επίπεδο, και είναι ικανό να σε παρασύρει στο χαμόγελο που εκπέμπει έως τη στιγμή που θα έρθει το φινάλε και μοιραία η «μαγεία» θα εξαφανιστεί και όλο αυτό θα χαθεί από τη μνήμη μία και καλή. Μα και η στιγμή έχει την αξία της, κι όλη η ταινία φαντάζει ως μία στιγμούλα χαράς, που έστω κι ένα βράδι θα σου το φωτίσει. Κάτι το μπρίο της Camila Cabello αλλά και του Nicholas Galitzine, κάτι το σταθερό χιούμορ που μπορεί να μη βγάζει γέλιο αλλά φτιάχνει διάθεση, και κάτι αυτό το πολύχρωμο πανηγύρι ολόγυρα, και κατά πάσα περίπτωση τα όνειρα του συγκεκριμένου τελειώματος της μέρας σας θα είναι ευχάριστα.

Περνώντας όμως στο «καταραμένο» στάδιο της κριτικής, υπάρχουν εκείνα τα στοιχεία που δεν μπορούν να κρυφτούν κάτω από το χαλί του κεφιού. Κι αυτό αφορά μια γενικά φτωχή παραγωγή κάτω από τα πλουμιστά σκηνικά και κοστούμια, που περισσότερο σε παραπέμπει σε περίτεχνο θεατρικό σκηνικό, παρά σε παραγωγή αξιώσεων της Sony (εδώ εντοπίζονται και οι πρώτες ομοιότητες με ντισνεο-τηλεταινία). Μαζί με αυτό, οι ερμηνείες είναι μεν έξω καρδιά, αλλά διόλου άδικα δεν θα συμπεριληφθούν στον φετινό κατάλογο των οσκαρικών wannabe (ούτε όμως των βατόμουρων). Για το χιούμορ να προσθέσουμε στην παραπάνω αναφορά πως ενώ αρχικά προδικάζει μια τόλμη, αυτή εντέλει περιορίζεται στον αναχρονισμό που επικρατεί σε όλα τα επίπεδα. Όχι πως ενοχλεί κιόλας, μια και δένει με το γεγονός τού ότι έχουμε μοντέρνο μιούζικαλ με δηλωμένη στόχευση ηλικιακού κοινού εφηβικής ηλικίας. Τα τραγούδια «pas-mal», αλλά ενώ όταν έχουμε jukebox-μιούζικαλ κρατάμε ένα υψηλό επίπεδο ενδιαφέροντος (ειδικά στην αρχική σκηνή του χορού που θέλει να ταξιδέψει το μυαλό σου προς Moulin Rouge μεριά), αλλά τα ορίτζιναλ τραγούδια κατεβάζουν επικίνδυνα τον πήχη σε ακούσματα αυστηρώς για κάποιες ηλικίες.

Άντε, ας συγχωρέσουμε μια καθίζηση προς το φινάλε που υπόκειται το κεφάτο κλίμα για χάρη ενός καλοστημένου μηνύματος περί ισότητας των φύλων, και ας μείνουμε στο ότι έχουμε ένα νεανικό μιούζικαλ που έχει λόγο ύπαρξης. Στιγμιαίος; Ναι, αλλά και πάλι λόγος ύπαρξης είναι κι αυτός.

Βαθμολογία: