Ο Ντέιβιντ είναι ένας νοσηλευτής που εργάζεται με ασθενείς που βρίσκονται στο χείλος του θανάτου. Επαρκής και αποτελεσματικός στη δουλειά του, διαμορφώνει φιλίες με τους ασθενείς τόσο προσωπικές και βαθιές, που ξεπερνούν την απλή περίθαλψη. Αλλά όταν ο κάθε ασθενής του πεθαίνει, ο Ντέιβιντ επιστρέφει στον «αληθινό» κόσμο, τον κόσμο των ζωντανών. Κι εκεί είναι που ο Ντέιβιντ είναι ανεπαρκής, αδέξιος κι επιφυλακτικός. Είναι φανερό ότι έχει ανάγκη την οικογένειά του, όσο τον έχει ανάγκη κι αυτή. Από ασθενή σε ασθενή, αποκαλύπτεται το παρελθόν του νοσοκόμου, το οποίο επιμελώς κρύβει. Ένα παρελθόν με χρόνιες τύψεις και ενοχές. Το βάρος αυτό πλέον είναι αβάστακτο, και ο Ντέιβιντ πρέπει να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο το παρελθόν του για να βρει την ίαση.
Σκηνοθεσία:
Michel Franco
Κύριοι Ρόλοι:
Tim Roth … David Wilson
Robin Bartlett … Martha
Michael Cristofer … John Sterling
Nailea Norvind … Laura
Sarah Sutherland … Nadia Wilson
Elizabeth Tulloch … Lidia
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Michel Franco
Παραγωγή: Michel Franco, Gina Kwon, Gabriel Ripstein, Moises Zonana
Φωτογραφία: Yves Cape
Μοντάζ: Michel Franco, Julio Perez IV
Σκηνικά: Matt Luem
Κοστούμια: Diaz Jacobs
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Chronic
Ελληνικός Τίτλος: Το Χρονικό μιας Αθωότητας
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών. Βραβείο σεναρίου.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Νάνσυ Μιχαηλίδου
Έκδοση Κειμένου: 5/8/2015
Γυρισμένο στην Καλιφόρνια, το Chronic ακολουθεί τον Ντέιβιντ, έναν νοσηλευτή που εργάζεται με ανθρώπους ετοιμοθάνατους. Αποτελεσματικός κι αφοσιωμένος στη δουλειά του, αναπτύσσει σχέσεις με τους ασθενείς του τόσο στενές και ισχυρές, που ξεπερνούν το πρότυπο μιας μέσης περίθαλψης. Εκτός δουλειάς, όμως, ο Ντέιβιντ είναι αναποτελεσματικός, αδέξιος και συγκρατημένος και είναι πλέον ξεκάθαρο ότι χρειάζεται τους ασθενείς του, όσο τον χρειάζονται κι αυτοί.
Ορμώμενος από δική του προσωπική εμπειρία, όταν η γιαγιά του πέρασε ένα εγκεφαλικό, ο Φράνκο αποφάσισε να αφηγηθεί μια ιστορία γύρω από ανθρώπους που διανύουν τις τελευταίες μέρες της ζωής τους. Η αφοσίωση της νοσοκόμας που την πρόσεχε, τον έκανε να σκεφτεί πώς άγνωστοι άνθρωποι περνούν περισσότερες ώρες κι από τους συγγενείς των ασθενών και στέκονται πλάι τους στις τελευταίες στιγμές της ζωής τους, κάτι που τον ενέπνευσε να αφηγηθεί μια ανάλογη ιστορία ανάμεσα σε έναν ιδιαίτερο νοσηλευτή και τους ασθενείς του. Ο ρεαλισμός παραμένει ισχυρή σκηνοθετική τακτική στο σινεμά του Φράνκο, που με την κάμερά του ακολουθεί την επαγγελματική καθημερινότητα του ήρωα λεπτό προς λεπτό. Από τη φροντίδα των ασθενών, την οποία επιτυγχάνει με χειρουργική ακρίβεια δίνοντας σ` αυτή μια διάσταση ιεροτελεστίας, μέχρι την ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσει μεταξύ τους, υπερβαίνοντας τα καθήκοντα ενός μέσου νοσηλευτή, σε βαθμό που θα μπορούσε να κλονίσει την εμπιστοσύνη των συγγενών και κατ` επέκταση της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας. Παράλληλα, πτυχές της ζωής του ξεδιπλώνονται δειλά δειλά, σκιαγραφώντας το πορτρέτο ενός ανθρώπου που κρατάει αρκετές πληγές του παρελθόντος ανοιχτές, δίνοντας όλη του τη στοργή και την ενέργεια στους ασθενείς του, την ίδια στιγμή που στην κοινωνική και οικογενειακή του ζωή υστερεί δραματικά. Το κλίμα βαραίνει όσο ο ήρωας αλλάζει ασθενείς, με τον θεατή να γίνεται μάρτυρας της απελπισίας τους, της εγκατάλειψης από τους οικείους τους και προπάντων της αδυναμίας τους, που τους εμποδίζει να ζήσουν και τους κρατά καθηλωμένους στη φυλακή τους, ενώ τα πράγματα σκοτεινιάζουν περισσότερο όταν τίθεται το ζήτημα της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας, το οποίο ωστόσο περνάει κάπως επιπόλαια χωρίς να αναπτυχθεί ιδιαίτερα. Η παρουσία του Τιμ Ροθ είναι καταλυτική, καθώς παραδίδει μια ερμηνεία ισχυρή που παρά τη φαινομενική υποτονικότητά της, αποτυπώνει σε βάθος την εσωτερική σύγκρουση του ήρωα. Ο κεντρικός χαρακτήρας καθοδηγεί την ιστορία δίνοντας την ευκαιρία στον θεατή να παρακολουθήσει μια δυσάρεστη κατάσταση πίσω από τις κλειστές πόρτες, δοσμένη μέσα από έναν τόνο βαρύ και βασανιστικό, άμεσα όμως συναρτημένο με τον ψυχικό κόσμο του ήρωα, αλλά και των ασθενών του. Όμως, ο Φράνκο δημιουργεί μια σύγχυση ως προς τις προθέσεις του απέναντι στο θέμα που διαπραγματεύεται, επιδιώκοντας από τη μια τη ρεαλιστική καταγραφή ενός ευαίσθητου θέματος, κι από την άλλη δομώντας έναν χαρακτήρα αντιφατικό, τον οποίο δεν ξέρει ούτε ο ίδιος πώς να τον χειριστεί μέσα στην ιστορία του, γεγονός που επιβεβαιώνεται κι από το άτσαλο κλείσιμό του.
Μια επώδυνη κι απαιτητική κινηματογραφική εμπειρία που θα προβληματίσει με την άβολη αλήθεια της και θα διχάσει με την αδέξια κατάληξή της, αναδεικνύοντας ωστόσο το ταλέντο του Τιμ Ροθ που βγαίνει σώος από ένα «χρονικό» πολλών… προαναγγελθέντων θανάτων.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
