Τα Παιδιά των Ανθρώπων
- Children of Men
- 2006
- Μ. Βρετανία
- Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ισπανικά, Αραβικά, Ρουμανικά, Γεωργιανά, Ρωσικά, Σερβικά
- Επιστημονικής Φαντασίας, Θρίλερ, Περιπέτεια
- 26 Οκτωβρίου 2006
Γη, 2027. Εξαιτίας μιας μόλυνσης, για 19 ολόκληρα χρόνια οι γεννήσεις παιδιών έχουν μηδενιστεί, γεγονός που έχει οδηγήσει ολόκληρο τον πλανήτη σε κατάσταση παροξυσμού. Ελάχιστα κράτη έχουν καταφέρει να διατηρήσουν, μέσω μιλιταριστικών και δικτατορικών θεσμών, την ακεραιότητα τους, στον πόλεμο ενάντια στους αντάρτες που ζητούν την παγκόσμια ενότητα. Ανάμεσα τους η Βρετανία, στην οποία ζει αηδιασμένος από τις εξελίξεις ο Θίο, ένας παλιός ακτιβιστής που προτιμά πλέον την ηρεμία της εξοχής από τον πόλεμο των δρόμων. Τη γαλήνη του θα διακόψει η παράκληση από την Τζούλιαν, υψηλόβαθμο στέλεχος των ανταρτών και πρώην ερωμένη του, να μεταφέρει μια νεαρή με απόλυτη μυστικότητα και με ασφάλεια εκτός του νησιού, για επιστημονικές μελέτες. Ο λόγος είναι πως η Κι, μια έγχρωμη μετανάστρια, είναι οκτώ μηνών έγκυος και πρόκειται να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδί μετά από δύο δεκαετίες.
Σκηνοθεσία:
Alfonso Cuaron
Κύριοι Ρόλοι:
Clive Owen … Theo Faron
Julianne Moore … Julian Taylor
Clare-Hope Ashitey … Kee
Michael Caine … Jasper Palmer
Chiwetel Ejiofor … Luke
Charlie Hunnam … Patric
Pam Ferris … Miriam
Peter Mullan … Syd
Danny Huston … Nigel
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Alfonso Cuaron, Timothy J. Sexton, David Arata, Mark Fergus, Hawk Ostby
Παραγωγή: Marc Abraham, Eric Newman, Hilary Shor, Iain Smith, Tony Smith
Μουσική: John Tavener
Φωτογραφία: Emmanuel Lubezki
Μοντάζ: Alfonso Cuaron, Alex Rodriguez
Σκηνικά: Jim Clay, Geoffrey Kirkland
Κοστούμια: Jany Temime
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Children of Men
- Ελληνικός Τίτλος: Τα Παιδιά των Ανθρώπων
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: The Children of Men της P.D. James.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου, φωτογραφίας και μοντάζ.
- Βραβείο Bafta φωτογραφίας και σκηνικών. Υποψήφιο για ειδικά εφέ.
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας. Βραβείο φωτογραφίας.
Παραλειπόμενα
- Παρότι υπάρχουν πέντε ονόματα στο σενάριο, ήταν και ο Clive Owen που εργάστηκε πάνω σε αυτό.
- Ενώ προσλήφθηκε από το 2001 για τη σκηνοθεσία, ο Cuaron πρώτα γύρισε το Ο Χάρι Πότερ και ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν (2004). Αυτό όμως, όπως είπε ο μεξικανός δημιουργός, του έδωσε την ευκαιρία να αφουγκραστεί τη βρετανική πραγματικότητα.
- Κύρια επιρροή για τον σχεδιασμό του Λονδίνου του 2027 ήταν το Κουρδιστό Πορτοκάλι.
- Υπάρχουν εντός του φιλμ αρκετά μονόπλανα, κάποια και με έντονη δράση, με το μεγαλύτερο να διαρκεί 3 λεπτά και 19 δεύτερα.
- Στην ταινία, η αιτία που δεν υπάρχουν γεννήσεις αφορά τη γυναικεία στειρότητα. Το μυθιστόρημα όμως την αποδίδει στην αντρική.
- Ο Michael Caine βάσισε την ερμηνεία του στον παλιό του φίλο John Lennon.
- Αναφέρθηκε ότι η συγγραφέας P.D. James έμεινε πολύ ικανοποιημένη από το φιλμ. Μάλιστα, έχει ένα μικρό πέρασμα ως γηραιά γυναίκα σε καφετέρια.
- Ο μόνος αμερικανός ηθοποιός στο καστ είναι η Julianne Moore.
- Εμπορικά δεν πήγε καθόλου καλά η ταινία, παρότι στηρίχτηκε από την κριτική. Το μπάτζετ των 76 εκατομμυρίων δολαρίων δεν υπερκαλύφθηκε από τα έσοδα των 70,5.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 18/4/2020
Ο Alfonso Cuaron δείχνει το πρώτο του περίλαμπρο δείγμα, πριν το Gravity, ότι μπορεί να κάνει μια ταινία που να αρέσει σε μεγάλο κομμάτι του κοινού, δίχως να χρειαστεί να υποβιβάσει την ποιοτική της δυναμική. Ένα σινεμά χρυσής τομής, που συναντιέται ως υπότιτλος στις περισσότερες από τις πλέον κλασικές στιγμές της έβδομης τέχνης.
Η χρυσή τομή εδώ επιτυγχάνεται άμεσα με τον σεβασμό του χαμαιλέοντα μεξικανού δημιουργού προς το εγγλέζικο ύφος. Αν κάποιος δεν γνώριζε τον σκηνοθέτη, θα νόμιζε ότι βλέπει κάτι από Stephen Frears ή Neil Jordan της βρετανικής τους ακμής, απλά σε κάποιες ταχύτητες παραπάνω. Αυτό δεν βοηθάει μονάχα στην οπτική των πραγμάτων, αλλά και στην ύπαρξη επιπέδων που το αμερικανικό σινεμά συνήθως αρνείται στον εαυτό του. Τα επίπεδα αυτά θέλουν να συμπλέει ο έντονος θρησκευτικός συμβολισμός με τη φιλοσοφία. Μια άποψη που θέλει να συμβαδίζει το μεταφυσικό με το τυχαίο, όπως στιγμιαία εξηγεί και ο χαρακτήρας του Michael Caine. Το νόημα βέβαια που απορρέει είναι καθαρά ουμανιστικό, ακόμα κι αν ενδιάμεσα έχει αμφισβητήσει την καθαρότητα του ανθρώπινου ενστίκτου.
Το φιλμ όμως είναι μια οδύσσεια, που όπως και η αυθεντική του Ομήρου, δεν μένει μονάχα στο ιδεατό κομμάτι. Έχει δράση, έχει αγωνία, έχει μια αξέχαστη οδομαχία στο φινάλε. Και σε αυτές τις σκηνές, ο Cuaron είναι τεχνικά επίκαιρος, ξεχνάει τα βρετανικά διδάγματα, και κινηματογραφεί με νεύρο εφάμιλλο ενός Ridley Scott. Αλλά το χάος του είναι προσεκτικά δομημένο, όπως μαρτυράει ένα μακρύ μονοπλάνο σε καίριο σημείο. Το καστ όλο όπως πρέπει, αλλά δεν είναι οι ερμηνείες που κάνουν τη διαφορά, μια και το φιλμ έχει μια έντονη και ενιαία ψυχή, που δεν δείχνει ανάγκη να δανειστεί από τον καθένα αυτόνομα.
Από τα σπουδαιότερα αγγλόφωνα δείγματα κινηματογράφου της πρώτης δεκαετίας της παρούσας χιλιετίας, που λειτουργεί προφητικά για καταστάσεις που ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος δεν είχε φανταστεί ότι θα βρει μπροστά του, ακόμα κι αν είναι σε μεγάλο μέρος προδιαγεγραμμένες να έρθουν. Να, λοιπόν, μια δυστοπία πιο κοντά στον ρεαλισμό από αυτά που συνήθως βλέπουμε, όσο τραβηγμένο κι αν είναι το θέμα της.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
