Η Μοναχική Σύζυγος
- Charulata
- The Lonely Wife
- 1964
- Ινδία
- Μπενγκάλι
- Αισθηματική, Δραματική, Εποχής, Σινεφίλ
- 03 Ιουλίου 2014
Ινδία, τέλη του 19ου αιώνα. Στο περίτεχνο σπίτι του φιλελεύθερου αλλά και εργασιομανή Μπουπάτι, εκδότη εφημερίδας, και της μοναχικής γυναίκας του, Τσαρουλάτα, έρχεται να φιλοξενηθεί ο Αμάλ, ο ξάδερφος του Μπουπάτι. H Τσαρουλάτα βρίσκει ευκαιρία και ανακαλύπτει την καλλιτεχνική της πλευρά, αλλά ταυτόχρονα νιώθει και μια επικίνδυνη έλξη.
Σκηνοθεσία:
Satyajit Ray
Κύριοι Ρόλοι:
Madhabi Mukherjee … Charulata
Soumitra Chatterjee … Amal
Shailen Mukherjee … Bhupati Dutta
Shyamal Ghoshal … Umapada
Gitali Roy … Mandakini
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Satyajit Ray
Παραγωγή: R.D. Bansal
Μουσική: Satyajit Ray
Φωτογραφία: Subrata Mitra
Μοντάζ: Dulal Dutta
Σκηνικά: Bansi Chandragupta
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Charulata
- Ελληνικός Τίτλος: Η Μοναχική Σύζυγος
- Διεθνής Τίτλος: The Lonely Wife
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Charulata: The Lonely Wife
Σεναριακή Πηγή
- Νουβέλα: Nastanirh του Rabindranath Tagore.
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου. Βραβείο σκηνοθεσίας.
Παραλειπόμενα
- Μία από τις πλέον αναγνωρισμένες ταινίες του Satyajit Ray, με αιχμή την πρώτη και την τελευταία σκηνή που θεωρούνται κλασικές.
- Ο Ray για πρώτη φορά δεν είχε χρονική διορία για το πέρας της παραγωγής, αλλά και μπόρεσε να έχει ένα νέο κατασκευασμένο σκηνικό όπως το ήθελε, ειδικά για το φιλμ.
- Η Madhabi Mukherjee είχε εθισμό στο μάσημα φύλλων ινδοκάρυδου (πάαν), με αποτέλεσμα να της μαυρίζουν τα δόντια. Έτσι, ο σκηνοθέτης ήταν πολύ προσεκτικός πάνω στις γωνίες λήψης του, ώστε να μη φαίνεται το πρόβλημα.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 5/7/2014
Βεγγάλη, 1880. Η Τσαρουλάτα, μια παντρεμένη με ευκατάστατο, ευχάριστο και καθόλα σωστό άνθρωπο, πλήττει στο αρχοντικό της. Ο σύζυγος την αγαπά, αλλά ό,τι πάθος και χρόνο διαθέτει, αφορά την εφημερίδα του και την πολιτική. Κάποια στιγμή, για να ψυχαγωγήσει τη γυναίκα του, καλεί να μείνουν μαζί τους δυο νεαρούς συγγενείς, τον έναν μαζί με τη γυναίκα του. Ανάμεσα στον ανύπαντρο και την Τσαρουλάτα και μέσα από την κοινή τους αγάπη για τη λογοτεχνία, αναπτύσσεται ένα ανομολόγητο αίσθημα που θα κάνει τον έντιμο ξάδελφο τελικά να φύγει, πριν συμβεί κάτι απρεπές.
Τη δεκαετία του 1950, την εποχή που το Μπόλιγουντ παρήγαγε τα δικά του «Όσα Παίρνει ο Άνεμος» και «Μπεν Χουρ» («Γη Ποτισμένη με Ιδρώτα», «Ο Μεγάλος Μογγόλος»), ένας ινδός διανοούμενος, έχοντας μέντορα τον νομπελίστα Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, διέγραψε μια μοναχική κινηματογραφική διαδρομή (με διεθνή αναγνώριση) ορίζοντας τον δικό του νεορεαλισμό έως και μοντερνισμό σαν μια πορεία από τον Ντε Σίκα στον Αντονιόνι, με ταινίες όπως η «Τριλογία του Άπου», το «Δωμάτιο Μουσικής», τους «Παίκτες του Σκακιού» ή το παρόν φιλμ.
Τίποτε θρυλικό δεν συμβαίνει, ούτε καν σε επίπεδο πλοκής, ενώ το σενάριο είναι λιτό. Κι όμως, η ρευστή κάμερα και πλανοθεσία του Ρέι και η διεύθυνση των ηθοποιών αναλύουν διακριτικά τις ψυχολογικές καταστάσεις αποσπώντας συναισθήματα σαν λεπτές αποχρώσεις, ενώ μια ολόκληρη κουλτούρα, αμάλγαμα της ινδικής και βρετανικής παράδοσης, ξεδιπλώνεται μέσα από αναφορές κι αντιδράσεις. Μέσα στο αστικό κλουβί του σπιτιού, προφυλαγμένο από τις αυστηρές νόρμες, η κάθε ελευθερία ή αυτοσυγκράτηση προκύπτουν από την παιδεία της οικογένειας και το υποβόσκον δράμα βρίσκει διεξόδους ή συναντά αδιέξοδα που φιλτράρονται μάλλον κατά συνείδηση, παρά σύμφωνα με τους κανόνες. Πρόκειται για μια περίτεχνη κινηματογραφική γραφή που συγκινεί έναν εστέτ της παλιάς σχολής.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
