Οι Άγγελοι του Τσάρλι

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 19/11/2019

Η γενική ιδέα μιας φεμινιστικής επανανάγνωσης του concept των «Αγγέλων του Τσάρλι» ενέχει αρκετό ενδιαφέρον. Το θέμα είναι ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση ίσχυσε ο νόμος του Μέρφι. Τούτο το reboot ούτε αστείο είναι, ούτε συναρπαστικό, ούτε φαντάζει απαραίτητο, ούτε φυσικά μοιάζει να έχει έναν στοιχειωδώς συνειδητοποιημένο γυναικοκεντρικό χαρακτήρα, με έναν τόνο που φαντάζει πολύ περισσότερο χαζοχαρούμενος παρά χειραφετημένος.

Πρόκειται για μια τρανταχτή αποτυχία σε όλα τα επίπεδα. Είναι στημένο με έναν εντελώς αρπακολατζίδικο τρόπο (τα κάπου γύρω στα πενήντα εκατομμύρια δολάρια του προϋπολογισμού μπορεί να είναι ψίχουλα για τα χολιγουντιανά δεδομένα, αν όμως αξιοποιηθούν σωστά μπορούν να συγκροτήσουν κάτι άκρως προσεγμένο) και πάσχει από παντελή έλλειψη προσωπικότητας. Η Elizabeth Banks δεν έχει δα και το καλύτερο σκηνοθετικό βιογραφικό για να αναλάβει να είναι πίσω από το τιμόνι ενός τέτοιου εγχειρήματος, και είναι πολύ κρίσιμο το ότι δεν έχει δοκιμαστεί στον κινηματογράφο δράσης, αλλά το μεγάλο φάουλ προκύπτει από την απόφαση να αναλάβει τη συγγραφή του σεναρίου χωρίς σχετική προϋπηρεσία. Το αποτέλεσμα είναι ένα κείμενο που δεν πλάθει ολοκληρωμένους χαρακτήρες και διαπροσωπικές σχέσεις (οι τρεις πρωταγωνίστριες μπορούν να συνοψιστούν σε τρία μονολιθικά στερεότυπα: η ιδιόμορφη, η ζόρικη και η άβγαλτη), δεν ξέρει πώς να σερβίρει τις ούτως ή άλλως προβλέψιμες ανατροπές του, και που ενίοτε φαίνεται να αγνοεί και βασικούς δομικούς κανόνες (η κλιμάκωση δεν οδηγεί σε μια γενικευμένη κορύφωση αλλά ξεφουσκώνει απότομα).

Η προχειρότητα του συνόλου είναι πρόδηλη σχεδόν παντού. Οι σκηνές δράσης είναι υπερμονταρισμένες, στον βαθμό που κανείς μετά βίας αντιλαμβάνεται τι ακριβώς και πού λαμβάνει χώρα. Μια μελέτη των ταινιών της σειράς «John Wick», η οποία προφανώς και δεν έγινε, θα παρείχε έναν βασικό μπούσουλα το πώς πρέπει να κινηματογραφούνται τέτοιες σεκάνς σήμερα. Η χημεία μεταξύ των τριών ηρωίδων είναι ανύπαρκτη, οι Stewart, Scott και Balinska δίνουν την εντύπωση πως πρόβαραν ξεχωριστά τα όποια χαρακτηριστικά των ρόλων τους με όσο το δυνατόν λιγότερη αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Δεν θα ήταν έκπληξη αν αποκαλυπτόταν πως μια τέτοια διαδικασία τελικά ακολουθήθηκε! Κυρίως, όμως, το φιλμ εκπέμπει από την αρχή μέχρι το τέλος μια αίσθηση δευτεροκλασάτου και ελλιπούς προσπάθειας, μοιάζει αφόρητα διεκπεραιωτικό και φτηνιάρικο σε όλους τους τομείς του, στο σημείο που η όλη θέαση καταλήγει να αποτελεί το αντίθετο της ψυχαγωγίας. Μέχρι και τα γυρίσματα σε διεθνείς τοποθεσίες είναι άχαρα, διεπόμενα από ένα τέτοιο έλλειμμα κοσμοπολιτισμού, που εντέλει οι επί της οθόνης τουριστικοί προορισμοί δεν φαντάζουν ελκυστικοί. Εκνευρίζει και ο ανηλεής βομβαρδισμός ποπ μουσικής, που επιφυλάσσει και δυο remixes που κατακρεουργούν δυο κλασικά ντίσκο κομμάτια (το «Take Your Time (Do It Right)» των S.O.S. Band και το «Bad Girls» της Donna Summer πιο συγκεκριμένα).

Κάπως έτσι χαραμίζονται και συντελεστές που σίγουρα άξιζαν κάτι καλύτερο. Η Kristen Stewart υποτίθεται πως έχει ξεφύγει από τις εποχές του «Λυκόφωτος», έχοντας φτάσει να συνεργαστεί δις μέχρι και με τον Olivier Assayas. Δεν είναι μόνο το ότι επέλεξε να συμμετέχει εδώ, αλλά δεν φέρνει και τίποτα που να υποδηλώνει μια ανάμειξη πέραν του διεκπεραιωτικού. Ο δε Patrick Stewart το τελευταίο χρονικό διάστημα μοιάζει αποφασισμένος να «μαγαρίσει» την αξιοπιστία που συνοδεύει το όνομά του (υπενθυμίζεται εδώ η λίαν πρόσφατη συμμετοχή του στο απερίγραπτο «Emoji: Η Ταινία»).

Πρόκειται για ένα κακό φιλμ, με εξόφθαλμα λάθη, από αυτά όμως που περισσότερο στενοχωρούν για το πόσες «στροφές» παίρνουν λάθος παρά εξοργίζουν. Και το χειρότερο είναι πως απουσιάζει παντελώς έστω και μία ιδέα χαρακτήρα. Είναι ένα απρόσωπο, άχρωμο κι άοσμο φιάσκο, ο ορισμός ενός τυποποιημένου προϊόντος. Όσον αφορά το τάχα φεμινιστικό υπόβαθρο του σεναρίου ελέω κάποιων λεπτομερειών, είναι σαν να ισχυρίζεται κανείς ότι οι «Εκδικητές» αποτελούν την αποθέωση του σοσιαλισμού επειδή απεικονίζουν τη δράση μιας συλλογικότητας. Για όποιον ενδιαφέρεται να δει τέτοια στοιχεία μέσω μιας κινηματογραφικής μυθοπλασίας, καλύτερα να δει ή να ξαναδεί το «Πορτρέτο μιας Γυναίκας που Φλέγεται».

Βαθμολογία: