Σιωπηλός Εχθρός

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 20/4/2010

Ο βρετανός Neil Marshall τείνει να γίνει μία από τις ενοχικές απολαύσεις μου. Πιάνω τον εαυτό μου να διασκεδάζει ιδιαίτερα με το βίαιο ύφος του και με κάποια ακόμα χαρακτηριστικά που κουβαλάει ήδη από την πρώτη του ταινία. Δεν έχει βασικό ήρωα, απλώνοντας τις εκδοχές για το ποιος θα είναι το επόμενο θύμα. Επιλέγει χωροχρόνους και καταστάσεις περίεργες, έτσι ώστε εξομαλύνεται η όποια μιλιταριστική έννοια μπορεί να αποδοθεί στα θεάματα του. Έτσι κι εδώ, ποιος θα τον κατηγορήσει ως βίαιο και πολεμολάγνο όταν αναφέρεται σε μια εποχή που αυτά τα χαρακτηριστικά ήταν στην ημερησία διάταξη;

Για να μην παρεξηγούμαι. Δεν πρόκειται για μια ταινία που διεκδικεί δάφνες ποιότητας, ούτε καν κατασκευάστηκε για να τις κερδίσει. Είναι μια ταινία ψυχαγωγίας με την αγνή έννοια του όρου, κι απευθύνεται σε όσους έχουν γερά στομάχια απέναντι στη θέα του αίματος. Θα σας φανεί κι ως μια παράταση της πρώτης σκηνής του Μονομάχου, και η χρήση της συγκεκριμένης φωτογραφίας φαίνεται να θέλει εξεπιτούτου να το θυμίσει. Έχει και μια περίεργη νοοτροπία τού να μη θεωρείται μπλοκ-μπάστερ, και σε αυτό μετράει η νοοτροπία του Marshall που δεν μοιάζει με άλλους του συναδέλφους του που ασχολούνται με τη δράση. Γενικά, θα ήθελα να το προτείνω ολόψυχα, αλλά να επισημάνω πως είναι και ένα αντρικό θέαμα που δεν θα γοητεύσει εύκολα τις κυρίες.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 20/4/2010

Ρωμαϊκή περιπέτεια δια χειρός Άγγλων και μάλιστα από τον Neil Marshall που ό,τι έχει δώσει κρύβει φροντίδα και μεράκι. Έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα από λίγους ρωμαίους στρατιώτες που επέζησαν από μια μάχη με την βρετανική φυλή των Picts. Στόχος τους να επιστρέψουν σώοι στο στράτευμα. Ο Marshall που έγραψε και το σενάριο, σπάει τα συνήθη δραματουργικά δεδομένα και βλέπει ομάδα κι όχι έναν ήρωα, έστω κι αν ο Quintus θα καταλήξει μετά την όλη περιπέτεια μοναδικός επιζών. Ύστερα, δεν αγιοποιεί (χωρίς να κατηγορεί) τους (κατακτητές στο κάτω κάτω) Ρωμαίους έστω κι αν παρακολουθούμε την δική τους ιστορία, ενώ η αγριότητα των Picts καταγράφεται παράλληλα με το δικαίωμά τους να μάχονται τους εχθρούς. Υπάρχει μια υγιής αποστασιοποίηση και ματιά πάνω στην ανθρώπινη εκδοχή του survival χωρίς μελοδραματισμό και χωρίς κινηματογραφική λαγνεία της βίας, παρά την ύπαρξή της. Το τέλος επιφυλάσσει και μια πλήρη απομυθοποίηση του «ηρωισμού που δικαιώνεται» και για τον Quintus το μόνο εντέλει που απομένει (όταν κάθε κοινωνική αξία έχει θρυμματιστεί) είναι η σχέση με ένα και μόνο έναν άνθρωπο, μια γυναίκα.

Δεν πρόκειται για έργο αξιώσεων, θυμίζει καλογυρισμένο τηλεοπτικό επεισόδιο. Ίσως γιατί το σενάριο «γράφει» τους χαρακτήρες βιαστικά, σαν σκίτσα, δίνοντας βάρος στη δράση. Το concept όμως δεν είναι αβασάνιστο. Το φιλμ θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως πιλότος για ταινία αξιώσεων.

Βαθμολογία: