Κέντρο Ευφυίας

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 14/6/2016

Το Χόλιγουντ θέλει να φτιάξει μια ταινία που να περνά μήνυμα κατά του bullying. Φτιάχνει λοιπόν μια ταινία που ξεκινά και τελειώνει με ξεκάθαρο αυτό το μήνυμα, το χρησιμοποιεί και για λίγα λεπτά στα μέσα της ταινίας, και το έκανε το καθήκον του. Έτσι νομίζει. Αν πραγματικά θέλεις να φτιάξεις μια ταινία για αυτό το θέμα, φτιάξε μια καλύτερη και πιο ουσιαστική, γιατί το Κέντρο Ευφυίας απλώς συνεχίζει την ανούσια υπερέκθεση του Κέβιν Χαρτ στον ίδιο ρόλο που τον έχουμε συνηθίσει. Απ` την άλλη, ευτυχώς υπάρχει και ο Ντουέιν Τζόνσον και το διασκεδάζει.

Η κωμική περιπέτεια του Ρόσον Μάρσαλ Θάρμπερ βασίζεται σε μια ιδέα όχι πρωτότυπη, αλλά που μπορεί να δώσει πατήματα για μια καλή κωμική εξέλιξη. Το πρόβλημα είναι ότι ο τρόπος που χρησιμοποιεί τον χαρακτήρα που υποδύεται ο (μονίμως φλύαρος) Κέβιν Χαρτ είναι αδικαιολόγητος ακόμα και για κωμωδία. Δύο φορές θα μπορούσε να έχει απομακρυνθεί από τον Μπομπ (Ντουέιν Τζόνσον) ο Κάλβιν (Κέβιν Χαρτ) και να έχει τελειώσει εκεί όλο το θέμα, αλλά και τις δύο βρίσκεται στο αμάξι μαζί του, χωρίς κανείς να τον έχει αναγκάσει. Τέλος πάντων, δεν είναι για πολλή ανάλυση το φιλμ και τα της πλοκής του, γιατί το σενάριο είναι τόσο κακογραμμένο που αφήνει απλώς τον Χαρτ και τον Τζόνσον να κάνουν πλακίτσα μεταξύ τους. Αυτή η μεταξύ τους πλάκα μάς δίνει τέσσερις-πέντε καλές στιγμές, όπως η σκηνή στον ψυχολόγο, αλλά το σύνολο του φιλμ είναι περίπτωση «βλέπω-βγαίνω από την αίθουσα-ξεχνάω».

Ο Κέβιν Χαρτ είναι κι επισήμως για μένα ο άνθρωπος που δεν μπορώ να παρακολουθώ στην οθόνη. Η εκνευριστική υπερκινητικότητα, η φλυαρία και τα συνεχόμενα αστεία του τύπου «είμαι-μαύρος-και-φέρομαι-έτσι-γιατί-έτσι-φέρονται-οι-μαύροι» δεν μπορούν πια να με κάνουν να γελάσω, εκτός ίσως από ένα, εδώ που τα λέμε, όταν η γυναίκα του προσπαθεί να τον πείσει να επισκεφτούν έναν ψυχολόγο-σύμβουλο γάμου και ο Χαρτ τής απαντά ότι οι μαύροι δεν πάνε σε ψυχολόγους, αλλά όταν έχουν προβλήματα και θέλουν να μιλήσουν πάνε σε κουρεία ή βλέπουν το «Κουρείο». Εκείνη ήταν η μόνη στιγμή που έπιασα το εαυτό μου να γελάει με αστείο του Χαρτ. Και μη νομίσετε ότι θεωρώ γενικά τον Χαρτ ατάλαντο. Το αντίθετο, μάλιστα. Νομίζω ότι είναι ένας ταλαντούχος κωμικός περφόρμερ που έχει κάνει το λάθος να υπερεκθέσει τον εαυτό του τα τελευταία χρόνια στον κινηματογράφο. Μια άλλη περίπτωση υπερέκθεσης είναι κι αυτή του Ντουέιν Τζόνσον, ο οποίος έπαιξε, παίζει και θα παίξει σε τόσα πολλά φιλμ στο διάστημα που έρχεται, που είναι να απορείς με τις αντοχές του! Το θετικό με τον Τζόνσον είναι ότι εδώ το διασκεδάζει και η παρουσία του είναι αυτή που σε χαλαρώνει και σε κάνει να χαμογελάς ανά διαστήματα, αν όχι να γελάς. Ο πρώην παλαιστής μπορεί να παίζει αναγκαστικά πιο τυποποιημένους ρόλους λόγω του παρουσιαστικού του, αλλά καταρχάς το κάνει καλά και δεύτερον προσπαθεί αρκετά να μην είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα σε κάθε του εμφάνιση. Αν τον παρακολουθήσετε προσεκτικά, θα καταλάβετε αυτή την ανεπαίσθητη διαφορά, που θεωρώ ότι είναι ο λόγος που ο κόσμος δεν τον έχει βαρεθεί, όπως συμβαίνει συνήθως με τους action-hero όλων των εποχών μετά από πέντε με έξι ταινίες. Στα συν ότι ο τύπος μοιάζει να έχει αρκετό χιούμορ, πράγμα φανερό και σε αυτό το φιλμ.

Αυτό που προσπαθεί να κάνει το φιλμ του Θάρμπερ είναι να σατιρίσει τα φιλμ κατασκοπίας και τις αστυνομικές περιπέτειες, αλλά δεν τα καταφέρνει καλά και, δυστυχώς γι’ αυτόν, έχουμε δύο σχετικά πρόσφατα φιλμ που το έκαναν αυτό εξαιρετικά. Αναφέρομαι φυσικά στο Spy και στο Kingsman: Η Μυστική Υπηρεσία, τα οποία, με τον δικό του τρόπο το καθένα, βρήκαν το σωστό σημείο να εστιάσουν και πρόσεξαν αρκετά και την πλοκή τους. Τα λεφτά μου δεν θα τα έδινα για να δω το Κέντρο Ευφυίας στον κινηματογράφο. Ίσως μόνο σε ένα θερινό, με πάρα πολύ χαλαρή διάθεση και με τη συντροφιά μπίρας ή αλκοόλ γενικά, για ακόμα πιο χαλαρή διάθεση από την αρχική!

Βαθμολογία: