Ποια Νομίζεις ότι Είμαι

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 10/11/2019

Ο Safy Nebbou δεν είχε αποδείξει μέχρι τώρα ότι είχε το χάρισμα ενός ογκώδη δημιουργού, αλλά το υλικό που του ανοίχτηκε διάπλατα από το βιβλίο της Camille Laurens, δεν θα μπορούσε να ατυχήσει εύκολα. Και με τη Juliette Binoche σε έναν ρόλο που τη θέλει να αντικατοπτρίζει επάξια μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων, το πράγμα ήρθε κι έδεσε για τα καλά.

Εν πρώτης, έχουμε ένα ρομάντζο. Όχι όμως όπως το έχουμε συνηθίσει επί της τέχνης, αλλά όπως τείνει να εξελιχθεί στη σύγχρονη απρόσωπη εποχή των υπολογιστών. Είναι όμως κι ένα βαθύ ρομάντζο, ακόμα κι αν βασίζεται σε μια «κατάμουτρη κοροϊδία», και ό,τι διαδραματίζεται εντός του είναι ένα απλούστατο ψέμα. Δύο άνθρωποι όντως ερωτευμένοι, αλλά με τη γυναίκα να εμπαίζει με τα συναισθήματα του άλλου, και τον άλλον να έχει χαρίσει την καρδιά του σε μια καλόηχη φωνή και μια κίβδηλη, ονειρική εικόνα. Φυσικά κι αυτό δεν θα μπορούσε να γεννήσει εύκολα κάτι το πραγματικά μαγικό, αλλά να οδηγήσει τα συναισθήματα στα άκρα.

Εμείς ακολουθούμε την Κλερ στον επικίνδυνο όσο κι αδιέξοδο δρόμο που έχει τραβήξει με τη θέληση της, σε μια εξέλιξη που περνάει μέσα από το αγνό συναίσθημα, σε αυτό της απελπισίας, κι από εκεί στην τραγωδία. Μα όπως και αυτή η ιστορία αγάπης δεν είναι ουσιαστικά αληθινή, το φιλμ εξελίσσεται ως μια απάτη επί του θεατή, διατηρώντας όμως πάντα το προσόν ότι είναι τίμιο απέναντι του, με έναν δικό του περίεργο τρόπο. Αυτό ο Nebbou όχι μονάχα δεν το προδίδει, αλλά έχει κερδίσει τον θεατή εξαρχής με έναν υποβόσκων όσο όμως και σπινθηροβόλο αισθησιασμό που τον τραβάει σαν καρότο, και τον ωθεί να ακολουθήσει κατά πόδας την ηρωίδα στην απάτη της, χωρίς ποτέ να την αντιπαθήσει. Κι ακόμα κι όταν αυτός ο μοντέρνος έρωτας φτάσει στο τέλμα του, παραμένει η γοητεία του τρόπου όπου αποκαθηλώνεται τόσο το συναίσθημα, όσο και οι ήρωες του. Σε αυτό το σημείο μπορεί κανείς να μιλήσει και για δραματικό χιτσκοκικό θρίλερ, όσο κι αν το ίδιο το φιλμ ποτέ δεν θα μπει στη διαδικασία να τραβήξει το φυσιολογικό εκεί όπου θα μεταλλάσσονταν σε μυθοπλαστικός εντυπωσιασμός.

Το φιλμ ελέγχεται βέβαια για την απόσυρση του από νωρίς στο να μελετήσει τους λαβυρίνθους του ανθρώπινου αισθησιασμού, γευόμενο μαζί με εμάς την ιστορία ως έχει, λες και είναι αυτούσια αληθινή. Η δε Binoche προσημειώνεται τόσο στον χαρακτήρα της Κλερ, που πείθει ως νορμάλ ακόμα κι όταν οι επιλογές της ηρωίδας έχριζαν περισσότερου σχολιασμού από αυτά που παράλληλα ακούμε στην ψυχανάλυση της. Αλλά κι αυτό που εντέλει μένει, είναι τόσο γοητευτικό, τόσο περίτεχνα δοσμένο μέσα από την παιχνιδιάρικη κάμερα του Nebbou, και τόσο τίμιο στην ατιμία του που εύκολα κανείς μπορεί να αποχωριστεί τα γράμματα και τη μουσική του φινάλε γεμάτος συναισθήματα που θα του μείνουν.

Βαθμολογία: