Το Όνειρο της Κασσάνδρας (2007)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Ίαν και ο Τέρι είναι δύο αδέλφια, αληθινά ενωμένα σε ό,τι κι αν κάνουν. Ο Ιαν προσποιείται τον μεγαλοπιασμένο, έχοντας μεγαλεπήβολα όνειρα που συγκαταλέγουν και μια όμορφη ηθοποιό, αμφιβόλου ηθικής. Ο Τέρι, από την άλλη, είναι πιο λαϊκός και πιστός σε μια απλή κοπέλα, αλλά μανιώδης με τον τζόγο. Βρισκόμενοι σε αδιέξοδο αναζητώντας χρήματα, θα βρεθεί, σαν από μηχανής θεός, ένας θείος με πολλά χρήματα, αλλά και μια μεγάλη απαίτηση για να τους σώσει: να γίνουν εκτελεστές ενός ανθρώπου που θέλει να βγάλει από τη μέση.

Σκηνοθεσία:

Woody Allen

Κύριοι Ρόλοι:

Colin Farrell … Terry Blaine

Ewan McGregor … Ian Blaine

Hayley Atwell … Angela Stark

Sally Hawkins … Kate

Tom Wilkinson … Howard Swann

Clare Higgins … Dorothy Blaine

Ashley Madekwe … Lucy

Phil Davis … Martin Burns

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Woody Allen

Παραγωγή: Letty Aronson, Stephen Tenenbaum, Gareth Wiley

Μουσική: Philip Glass

Φωτογραφία: Vilmos Zsigmond

Μοντάζ: Alisa Lepselter

Σκηνικά: Maria Djurkovic

Κοστούμια: Jill Taylor

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Cassandra’s Dream
Ελληνικός Τίτλος: Το Όνειρο της Κασσάνδρας

Παραλειπόμενα

Τρίτη ταινία του Woody Allen γυρισμένη εξολοκλήρου στη Μεγάλη Βρετανία, αλλά πρώτη με όλο το καστ να είναι μη Αμερικανοί.
Κατά τα γυρίσματα, ο Woody Allen είχε πρόβλημα στο να ξεχωρίζει τον Colin Farrell από τον Ewan McGregor.
Κινηματογραφικό ντεμπούτο για τη Hayley Atwell.
Ενώ η επίσημη πρεμιέρα ήταν τον Σεπτέμβριο στο φεστιβάλ Βενετίας, είχε γίνει ήδη μια μυστική πρεμιέρα στην περιοχή της Αστούριας στην Ισπανία.
Ήταν να ανοίξει στις ΗΠΑ, όπως σχεδόν σε όλο τον πλανήτη, εντός του 2007 ώστε να προλάβει τα Όσκαρ του έτους. Παρόλα αυτά, οι αποκαρδιωτικές κριτικές ώθησαν στην κυκλοφορία του φιλμ τον Ιανουάριο.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Πρώτη ταινία του Woody Allen από το 1972 που έχει αυθεντική μουσική. Ήταν μαζί και η πρώτη του με στερεοφωνικό σάουντρακ.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 10/11/2007

Το Όνειρο της Κασσάνδρας είναι πολύ μακριά για να θεωρηθεί μια κλασική γουντιαλενική ταινία, και πολύ κοντά για να είναι η καλύτερη ταινία, ως τώρα, του 2007. Είναι γνωστό πως ο νεοϋορκέζος σκηνοθέτης εναλλάσσει τη θεματολογία του από δράμα σε κωμωδία με την ίδια ευκολία, αλλά και ότι είναι λάτρης της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, κάτι που εδώ γίνεται πιο φανερό από ποτέ, ακόμα κι που υπάρχει και το Ακαταμάχητη Αφροδίτη…

Ο νευρωτικός και ευφυής δημιουργός ενός γαλαξία μεγάλων ταινιών, εδώ και χρόνια έγινε κάτοικος Ευρώπης, αφήνοντας την αγαπημένη του Νέα Υόρκη στο άλλο της κινηματογραφικό σύμβολο, τον Martin Scorsese. Πριν από τρία χρόνια μας έδειξε πως είναι ικανός να περάσει σε μια νέα φάση μεγαλόπνοου δράματος χωρίς το φάντασμα του Ingmar Bergman, με το Match Point, και τώρα το επιβεβαιώνει. Σε αυτή του τη δημιουργία το Λονδίνο δίνει το χρώμα και η ευρωπαϊκή κουλτούρα το υπόχρωμα.

Οι μνήμες της τελευταίας σκηνής θα σας γυρίσουν στο Γυμνοί στον Ήλιο και το Μαχαίρι στο Νερό, όπου η ανοιχτή θάλασσα γινόταν σκηνικό της τραγωδίας. Όλο το μυστικό είναι αυτή η σκηνή, μια ολοκλήρωση της σύγχρονης τραγωδίας, η αποκάλυψη του ονείρου της μάντισσας κακών, που στην πρώτη σκηνή υποψιάζει τον έμπειρο θεατή με τη μεγαλεπήβολη απερισκεψία των δύο νεαρών ηρώων. Ο πιο τραγικός από τους δύο έχει εμπιστοσύνη στην αίσθηση του, και μετά από το σημείο μηδέν του έργου, βλέπει εφιάλτες -προφήτες καταστροφών-, όμοιους με αυτά της δικής μας Κασσάνδρας. Οι ερινύες που τον κατατρέχουν και η διχοτόμηση των αδελφικών σχέσεων είναι κι αυτά σημεία παραπομπής, όσο και ο θείος (Κρέοντας;) που καθοδηγεί το δράμα.

Η ιστορία παίρνει έναν μαθηματικά δομημένο δρόμο που οδηγεί στην καταστροφή. Οι ήρωες, χωρίς καν να το υποψιάζονται, γίνονται πιόνια μιας μοίρας που είναι γραφτό να επέλθει. Κάθε τους αφελής πράξη, κάθε τους φαιδρή ελπίδα, κάθε τους αμάρτημα είναι δρομολογημένο να βρει αντίκρισμα. Κι ο τρίτος που θέτει, ή καλύτερα βοηθάει αυτή τους την παρακμή, είναι μια ακόμα όψη του δαίμονα του Φάουστ, που δίνει μονάχα με αντίτιμο την ψυχή του ευεργετημένου. Επειδή όμως βλέπουμε μια ταινία του Woody Allen, στο δράμα υποβόσκει μια κωμωδία, καλά κρυμμένη στους χαρακτήρες και στις αποφάσεις των ηρώων και της μοίρας τους. Ο θεατής αποστασιοποιείται τόσο πολύ από αυτούς, που μπορεί ακόμα και να γελάσει με το δράμα τους.

Ο Woody Allen, ίσως επειδή θέλει να κάνει κάτι ολότελα καινούριο, επιλέγει ένα ολοκαίνουργιο για αυτόν επιτελείο ηθοποιών. Ο Ewan McGregor και ο Colin Farrell αποδίδουν άψογα δύο τόσο διαφορετικούς, μα και τόσο ενωμένους χαρακτήρες. Η αντίθεση της καταγωγής τους είναι φανερή, παρότι ερμηνεύουν τα αδέλφια. Οι νεαρές Hayley Atwell και Sally Hawkins, τα αντίστοιχα ταίρια τους, στέκουν σαν ολοκλήρωση της σκιαγράφησης τους. Ο έμπειρος βρετανός Tom Wilkinson είναι ο ιδανικός Μεφιστοφελής. Ο Allen πρωτοτυπεί και στη μουσική, επιλέγοντας τον Philip Glass, για ένα μουσικό θέμα χωρίς τζαζ και παλιομοδίτικες νότες.

Πιο γενικά επί του συνόλου, μπορεί ανάμεσα στο Συμφωνίες και Ασυμφωνίες και το Match Point να άφησε την εντύπωση πως ό,τι μεγάλο είχαμε να δούμε από αυτόν, το είχαμε δει, εδώ όμως ο Woody Allen επιβεβαιώνει μια νέα δημιουργική ανάταση, ικανή για ακόμα πιο μεγάλα πράγματα. Πρόκειται για μια σύγχρονη τραγωδία, με απόλυτο σεβασμό επί των αρχαίων, όπου κινείται στο μεγαλύτερο μέρος της σαν μια ήρεμη δύναμη, για να επέλθει το κλασικό τέλος. Το σενάριο είναι μια εξίσωση μαθηματικών, με τη μοίρα να μπαίνει στη θέση του «συνεπάγεται» και το τραγωδιακό άριστο στη θέση του τελικού αποτελέσματος. Οι ερμηνευτές συμμετέχουν σε μια αρτιότατη ανάλυση χαρακτήρων, και ακόμα και η επιλογή τους από τον σκηνοθέτη έγινε με έξυπνα κριτήρια. Η πρώτη απόλυτα ευρωπαϊκή ταινία του ευφυέστατου δημιουργού, που δεν θα απογοητεύσει τους φανατικούς του, αναζητώντας και νέους θαυμαστές.

Βαθμολογία: