Πες το Δυνατά!

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 3/8/2020

Το πρωτότυπο χιλιανό φιλμ του 2016 πάνω στο οποίο βασίζεται αυτό το ριμέικ έχει διασκευαστεί κι άλλες φορές, και η αλήθεια είναι πως η κεντρική του ιδέα έχει πρόσφορο έδαφος, τόσο σε κωμικό όσο και σε νοηματικό επίπεδο. Η προσέγγιση του Guido Chiesa ωστόσο είναι αυτή της φάρσας τηλεοπτικής κοπής με ιταλικό ταμπεραμέντο και με κάτι σαν φεμινιστικό επιμύθιο για το ξεκάρφωμα, δοσμένο όμως με μια εντελώς επιφανειακή, lifestyle τύπου χροιά.

Και μόνο η φύση αρκετών εκ των καθημερινών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η πρωταγωνίστρια (φασαριόζος γείτονας, χαλασμένη σύνδεση στο διαδίκτυο, φιλενάδα που δεν ακούει στις συζητήσεις και ασχολείται με επιδερμικά θέματα) δίνουν τον τόνο μιας ακίνδυνης κωμωδίας, με ένα σύμπαν που μοιάζει να έχει βγει από προσομοίωση χαμηλής δυσκολίας. Και να φανταστεί κανείς πως πρόκειται για δουλειά με χώρα παραγωγής την Ιταλία, που κάποτε έπαιζε στα δάχτυλα την ισορροπία μεταξύ δύσκολων κοινωνικών θεμάτων και χιούμορ, που δεν φοβόταν να ρισκάρει και να ανακατέψει το γέλιο με τον σοβαρό προβληματισμό… Αρνητική εντύπωση προξενεί επίσης ο υφέρπων μισογυνισμός με τον οποίο αποδίδονται κάποιες εκ των ηρωίδων (φαινόμενο που δυστυχώς παρατηρείται εξαιρετικά συχνά ειδικά στη σύγχρονη ιταλική κωμωδία), δεδομένου και του υποτιθέμενου γυναικοκεντρικού μηνύματος που εξάγεται στο φινάλε. Ίσως όμως το να μιλάει κανείς για το αξιακό φορτίο ενός φιλμ που μπορεί άνετα να συνοψιστεί με τον χαρακτηρισμό «σαχλαμάρα», ενδέχεται να θεωρηθεί πολυτέλεια μπροστά στο πλήθος των δραματουργικών προβλημάτων που εμφανίζονται εδώ και τα οποία δίνουν ένα συγκεκριμένο στίγμα πολύ περισσότερο από την ατζέντα που υιοθετείται άμεσα, μέσω τοποθετήσεων, ή έμμεσα, μέσω λαθών, από τους συντελεστές.

Κι αν από όλα τα άλλα στοιχεία που ξεδιπλώνονται επί της οθόνης δεν έχει αντιληφθεί κάποιος με τι έχει να κάνει, έρχεται κι ένα σύμπαν δεύτερων χαρακτήρων βγαλμένο από τις πιο κλισέ συλλογές στερεοτύπων (ο τεμπέλης καλλιτέχνης, η χαζοχαρούμενη νεαρή influencer) για να βάλει το κερασάκι στην τούρτα. Η φύση του τελικού διδάγματος μάλλον αποδεικνύει πως οι προθέσεις είναι κατά βάση καλές, αλλά τα άφθονα φάουλ, μεταξύ των οποίων και το πώς το ίδιο το μήνυμα αποπειράται να μεταδοθεί στον θεατή, ακυρώνουν αυτή την εικόνα. Τώρα το κατά πόσον μπορεί να έχουν αντίκρισμα τα συγκεκριμένα νοήματα, ειδικά σε ένα ενήλικο κοινό με εμπειρίες, είναι μια άλλη ιστορία. Ας αναφερθεί απλά ότι κάτι τέτοιο είναι μάλλον δύσκολο λόγω της αφέλειας και της απλοϊκότητας που τα πλαισιώνουν. Τα περισσότερα από αυτά τα ψεγάδια θα συγχωρούνταν αν το φιλμ, όντας κωμωδία, ήταν πραγματικά αστείο, αλλά δυστυχώς ούτε αυτό συμβαίνει, με το χιούμορ να ταλαντεύεται μεταξύ μιας χλιαρότητας που ταιριάζει περισσότερο στα στάνταρ της μικρής οθόνης και μιας μεσογειακού χαρακτήρα χοντράδας. Τουλάχιστον το σύνολο διέπεται από μια αφηγηματική οικονομία που δεν το αφήνει να πλατειάσει, καθιστώντας τη θέαση πιο ξεκούραστη με το να μην ξεπεράσει η χρονική διάρκεια τη μιάμιση ώρα.

Υπάρχει όμως ένα δυνατό ατού, το οποίο αν βρισκόταν εντός του πλαισίου ενός καλύτερου σεναρίου και μιας πιο δημιουργικής σκηνοθετικής ματιάς πραγματικά θα απογειωνόταν, και αυτό δεν είναι άλλο από την πρωταγωνιστική ερμηνεία της Valentina Lodovini. Καταφέρνει να εκπέμψει σε μια διαφορετική συχνότητα χιούμορ από αυτήν που υπαγορεύεται από το κείμενο, και να ξεχωρίσει θετικά για αυτό τον λόγο, βγάζοντας προς τα έξω μια φινέτσα και μια ενέργεια που λείπουν απελπιστικά από τις υπόλοιπες παραμέτρους της ταινίας. Ταυτόχρονα πείθει κι όταν οι απαιτήσεις του ρόλου γέρνουν προς μια περισσότερο δραματική κατεύθυνση. Σε ένα σύνολο που όλα σχεδόν πάνε στραβά, η Lodovini είναι μια σανίδα σωτηρίας από το ολοκληρωτικό ναυάγιο.

Κατά τα άλλα, το όλο πακέτο ίσα που προσφέρεται για ένα απόγευμα θερινής ραστώνης χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις, κι αυτό όχι χωρίς αστερίσκους. Ακόμη και στο τερέν της ψυχαγωγίας δίχως χρήση αναλυτικής σκέψης ελέω χρονικής συγκυρίας, υπάρχουν πολύ καλύτερες και διασκεδαστικότερες προτάσεις εκεί έξω.

Βαθμολογία: