Σικάγο, 1968. Η Τζόι ζει στα προάστεια με τον σύζυγο της και την πανέξυπνη έφηβη κόρη της. Η ευτυχισμένη ζωή της με την οικογένεια της και την κολλητή της φίλη Λάνα διαταράσσεται από μια πολυαναμενόμενη εγκυμοσύνη, η οποία όμως καταλήγει να απειλεί τη ζωή της. Η Τζόι και ο άντρας της, Γουίλ, αιτούνται τη νόμιμη διακοπή της εγκυμοσύνης. Όταν το συμβούλιο των γιατρών αποφαίνεται αρνητικά λέγοντας στην Τζόι ότι πρέπει να ρισκάρει, ο Γουίλ πέφτει σε απόγνωση. Η Τζόι, απελπισμένη ότι δεν θα καταφέρει να δει την κόρη της να μεγαλώνει, ανακαλύπτει τυχαία την «Τζέιν». Η παράνομη οργάνωση Τζέιν, καθοδηγούμενη από την αφοσιωμένη και συμπονετική Βιρτζίνια, καταφέρνει να σώσει τη ζωή της Τζόι, αλλά και να της δώσει έναν ακόμα σκοπό ζωής. Τις ώρες που η κόρη της είναι στο σχολείο και ο άντρας της στη δουλειά, η Τζόι εισέρχεται στην ομάδα και η ζωή της σαν ακτιβίστρια ξεκινάει. Αρχικά οι εξορμήσεις της για να βοηθήσει άλλες γυναίκες ή να συναντήσει τον γιατρό Ντιν, τον μοναδικό προμηθευτή φαρμάκων της ομάδας, μένουν κρυφές, αλλά όταν οι δράσεις της αρχίζουν να συγκρούονται με τον παραδοσιακό ρόλο της ως νοικοκυρά, θα πρέπει να αποφασίσει ποιον δρόμο θα ακολουθήσει.
Σκηνοθεσία:
Phyllis Nagy
Κύριοι Ρόλοι:
Elizabeth Banks … Joy
Sigourney Weaver … Virginia
Chris Messina … Will
Kate Mara … Lana
Wunmi Mosaku … Gwen
Cory Michael Smith … Dean
Grace Edwards … Charlotte
Rebecca Henderson … Edie
Evangeline Young … Maeve
Aida Turturro … αδερφή Mike
John Magaro … ντετέκτιβ Chilmark
Alison Jaye … Sandra
Bianca D’Ambrosio … Erin
John Rothman … διευθυντής McDonald
Bruce MacVittie … διευθυντής Richardson
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Hayley Schore, Roshan Sethi
Παραγωγή: Claude Amadeo, Robbie Brenner, Lee Broda, Michael D’Alto, Kevin McKeon, David M. Wulf
Μουσική: Isabella Summers
Φωτογραφία: Greta Zozula
Μοντάζ: Peter McNulty
Σκηνικά: Jona Tochet
Κοστούμια: Julie Weiss
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Call Jane
- Ελληνικός Τίτλος: Τηλεφώνησε στην Τζέιν
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- The Janes (2022)
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου.
Παραλειπόμενα
- Πρώτη κινηματογραφική σκηνοθεσία για την κυρίως θεατρική Phyllis Nagy (τη σεναριογράφο του Carol).
- Η Jane Collective (Abortion Counseling Service of Women’s Liberation) υπήρξε στην πραγματικότητα, αλλά όλα τα πρόσωπα του σεναρίου είναι προϊόντα μυθοπλασίας. Στο σινεμά η εν λόγω οργάνωση εμφανίστηκε πρώτα με το ανεξάρτητο φιλμ Ask for Jane (2018) της Cait Cortelyou, ενώ το 2022 έτυχε εκτενής ανάλυσης στο βραβευμένο ντοκιμαντέρ The Janes. Από το 2018 είχε ανακοινωθεί και το This Is Jane με τη Michelle Williams, χωρίς να μπαίνει ακόμα σε παραγωγή.
- Η Elisabeth Moss ήταν η αρχική Τζόι και η Susan Sarandon η Βιρτζίνια. Αμφότερες αποχώρησαν λόγω του προγραμματισμού τους, κάτι που αργότερα έπραξε και ο Rupert Friend (για άγνωστο ρόλο).
- Η παραγωγή συνεργάστηκε με τις οργανώσεις Planned Parenthood και Abortion Care Network, και προβλήθηκε σε σειρά αμερικανικών κλινικών.
Κριτικός: Ρωμανός Αναστασίου
Έκδοση Κειμένου: 10/5/2023
Η Phyllis Nagy, μετά τη σεναριακή επιτυχία της στη μορφή της πολυβραβευμένης ταινίας Carol, κάνει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο στη μεγάλη οθόνη με το Call Jane, μια ταινία που πραγματεύεται τη συνθήκη που επικρατούσε στη συντηρητική, θεοφοβούμενη Αμερική των 1960 για γυναίκες των οποίων τα σώματα βρίσκονταν υπό αυστηρού νομικού ελέγχου ως προς το ζήτημα των αμβλώσεων, δημιουργώντας την ανάγκη καταφυγής σε επικίνδυνες, υπόγειες και πολυέξοδες οδούς. Η θεματική της ταινίας είναι φυσικά άμεσα συνδεδεμένη με τη σύγχρονη συνθήκη που επικρατεί στη συντηρητική, θεοφοβούμενη Αμερική του 2023, για γυναίκες των οποίων τα σώματα βρίσκονται υπό αυστηρού νομικού ελέγχου ως προς το ζήτημα των αμβλώσεων, δημιουργώντας την ανάγκη καταφυγής σε επικίνδυνες, υπόγειες και πολυέξοδες οδούς…
Η Nagy επιλέγει ως σεναριακό πρίσμα για την κοινωνικοπολιτική κατάσταση αυτή μια παραδειγματική της εποχής μεσοαστική πυρηνική οικογένεια, με τη μητέρα -υποδυόμενη από την Elizabeth Banks- να βρίσκεται σε θνητό κίνδυνο λόγω επιπλοκών της εγκυμοσύνης, της οποίας ακόμη και σε αυτές της συνθήκες η ιατρική τερμάτιση αποδεικνύεται ανέφικτη. Στρέφεται έτσι σε μια κρυφή οργάνωση με ηγέτιδα τη Βιρτζίνια (Sigourney Weaver), της οποίας γίνεται ενεργό μέλος, βάζοντας σε ρίσκο τις συμβατικές ανέσεις της προαστιακής ζωής της.
Παρά το βαρύ του θέματος, και της δυσφορικής σύνδεσής του με σημερινές διεκδικήσεις, το Call Jane διατηρεί έναν σχετικά ανάλαφρο τόνο και έναν συμβατικό, γοργό αφηγηματικό ρυθμό, στοιχεία που κάνουν την ταινία όσο πιο εύκολη και φιλική γίνεται στον θεατή, φτάνοντας σε σημείο να μπορεί να χαρακτηριστεί και “κατάλληλο για όλη την οικογένεια”. Το ίδιο ισχύει και για όλα τα συνθετικά μέρη της ταινίας· το μοντάζ, η φωτογραφία, το ελαφρύ χιούμορ και οι σεναριακές συμβάσεις, η σκηνοθετική ευθύτητα, όλα συγχωνεύονται για να δημιουργήσουν το πιο προσιτό προϊόν που θα μπορούσαν. Φυσικά, μπορεί κανείς να εντοπίσει τη σκοπιμότητα γι’ αυτή την προσέγγιση, δίνοντας τη δυνατότητα μια πολιτικά φλέγουσα θεματική να εξεταστεί από το ευρύτερο δυνατόν βεληνεκές ανθρώπων, με τον μικρότερο πιθανό κίνδυνο αποξένωσης.
Εδώ ακριβώς έγκειται μια προβληματική που κατ’ εμέ εγείρεται με τη μέση σύγχρονη, σαφώς πολιτικά κείμενη ταινία. Από τη μια, είναι σαφές γιατί κρίσιμα πολιτικά ζητήματα είναι καλό να διαδίδονται και να συζητούνται όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού, παίρνοντας (αφελώς ίσως) ως δεδομένη μια κάποια πνευματική νηφαλιότητα και ενημέρωση. Από την άλλη, η χρήση της τέχνης ως πολιτικό φερέφωνο πολύ πιο συχνά καταλήγει σε άγαρμπο προπαγανδισμό μιας συνήθως αφελούς και μονομερούς οπτικής ενός σκηνοθέτη-σεναριογράφου, από ότι σε ένα ισορροπημένο αριστούργημα με διεισδυτικότητα, οξυδέρκεια και πρωτοτυπία. Στην προκειμένη περίπτωση, η θυσία κάθε έκφρασης, ιδιομορφίας και συναισθηματικής ή πνευματικής συνθετότητας στον βωμό της μέγιστης λαϊκής διάδοσης μπορεί να μη πλησιάζει αλά Κεν Λοουτς επίπεδα σφυροκόπησης και να είναι ακτιβιστικά δικαιολογήσιμη, αλλά από κινηματογραφικής σκοπιάς αναμφίβολα κάνει την ταινία νερόβραστη και πλήρως άοσμη για οποιονδήποτε ψάχνει κάτι παραπάνω από ένα εύπεπτο ενημερωτικό δελτίο για τη φρικαλέα αμερικανική πολιτική αμβλώσεων τη δεκαετία του 1960.
Επομένως, αν οι ανάγκες του εκάστοτε απογεύματος καλούν για υπναγωγικά νεύματα συμφωνίας και τίποτε περισσότερο, το Call Jane είναι απολύτως κατάλληλο. Διαφορετικά, ίσως μια διαφορετική επιλογή να φανεί πιο ενδιαφέρουσα.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
