Μέρες Ξηρασίας (2022)

🆗 Εγχρ. 02 ωρ. 09 λεπ.

8 votes 4.4

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Εμρέ, ένας νέος και αφοσιωμένος εισαγγελέας, διορίζεται σε μια μικρή πόλη που μαστίζεται από τη λειψυδρία και τα πολιτικά σκάνδαλα. Αν και στην αρχή νιώθει ευπρόσδεκτος, στην πορεία οι συναντήσεις του κινούνται σε υψηλούς τόνους και άθελά του εμπλέκεται στην τοπική πολιτική σκηνή. Όταν ο Εμρέ έρχεται πιο κοντά με τον ιδιοκτήτη της τοπικής εφημερίδας, οι φήμες οργιάζουν και η ένταση κορυφώνεται.

Σκηνοθεσία:

Emin Alper

Κύριοι Ρόλοι:

Selahattin Pasali … Emre

Ekin Koc … Murat

Erol Babaoglu … Sahin

Erdem Senocak … Kemal

Selin Yeninci … Zeynep

Eylul Ersoz … Peknez

Hatice Aslan … η μητέρα του Emre

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Emin Alper

Παραγωγή: Nadir Operli, Kerem Catay

Μουσική: Stefan Will

Φωτογραφία: Χρήστος Καραμάνης

Μοντάζ: Eytan Ipeker, Ozcan Vardar

Σκηνικά: Nadide Argun

Κοστούμια: Oyku Ersoy

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Kurak Gunler
Ελληνικός Τίτλος: Μέρες Ξηρασίας
Διεθνής Τίτλος: Burning Days

Κύριες Διακρίσεις

Καλύτερη ταινία στο φεστιβάλ της Άγκυρας.
Συμμετοχή στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του φεστιβάλ Κανών.
Υποψήφιο για το βραβείο Lux του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Βραβείο μοντάζ στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.
Βραβείο κοινού στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Βραβείο καλύτερης ταινίας μειοψηφικής συμπαραγωγής στα βραβεία Ίρις. Υποψήφιο για φωτογραφία.

Παραλειπόμενα

Στην παραγωγή συμμετέχει και η ελληνική Horsefly του Γιώργου Τσούργιαννη.
Ξεκίνησε με τίτλο Balkaya, αλλά τον άλλαξε πριν την πρεμιέρα στις Κάνες.
Το αρχικό μοντάζ ήταν στα 155 λεπτά.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 2/2/2023

Ο Εμίν Αλπέρ επιχειρεί εδώ να φτιάξει μια πολιτική αλληγορία με υλικό του τον σκληρό ρεαλισμό. Η μεταφορά αυτή της αλληγορίας σε ένα πλαίσιο ρεαλισμού επιχειρείται μέσα από μια ιστορία που ξεκινά σε μια επαρχιακή πόλη της Τουρκίας και έναν νεαρό εισαγγελέα-θύμα της πολιτικής έριδας του τόπου, για να κλιμακωθεί -όμως- σε μια βία άνευ ορίων που αγγίζει αφηγηματικώς τα όρια της μη-αληθοφάνειας.

Ο συνδυασμός αυτός λειτουργεί σε επίπεδο αισθητικό καταφέρνοντας να πλάσει μια υφολογικά ενιαία ιστορία, με μια σκηνοθετική ματιά που ποντάρει σε μια ρεαλιστική αποτύπωση της ζωής στην επαρχιακή Τουρκία.

Το ζήτημα προκύπτει από τη στιγμή που επιχειρεί να χαρίσει στην ιστορία του μια άμεση πολιτική διάθεση. Ορμώμενος από τη διάθεση αυτή, δημιουργεί έναν μονόπλευρο κεντρικό χαρακτήρα, υπόδειγμα ηθικής, και περιφερειακούς χαρακτήρες που -ακόμα κι αν δεν διαθέτουν μία μόνο ηθική όψη- μοιάζουν με διάττοντες αστέρες χωρίς διακριτή αφηγηματική ταυτότητα. Με τον τρόπο αυτό δυσχεραίνεται δυστυχώς η οποιαδήποτε ταύτιση με την αφήγηση της ιστορίας και με τους ήρωες που πλάθει. Ενώ, ταυτόχρονα, το αγωνιώδες σκηνοθετικό κλίμα μοιάζει με μια φθηνή λύση πρόκλησης ενός συναισθήματος που θα έπρεπε πρωτίστως να εδράζεται στους χαρακτήρες.

Συμπερασματικά, πρόκειται για μια προσπάθεια κινηματογραφικής κραυγής που όμως παγιδεύεται στις ίδιες της τις φιλόδοξες προσπάθειες, για να καταλήξει σε μια απόλυτα χαμηλόφωνη αφήγηση.

Βαθμολογία: