Ο Πολ είναι ένας αμερικανός εργολάβος που εργάζεται στο Ιράκ. Μετά από μια επίθεση Ιρακινών, χάνει τις αισθήσεις του, και όταν συνέρχεται διαπιστώνει ότι έχει θαφτεί ζωντανός μέσα σε ένα φέρετρο. Έχοντας ως μοναδικά όπλα του έναν αναπτήρα κι ένα κινητό τηλέφωνο, θα αγωνιστεί για να γλιτώσει από αυτή την κλειστοφοβική παγίδα θανάτου.
Σκηνοθεσία:
Rodrigo Cortes
Κύριοι Ρόλοι:
Ryan Reynolds … Paul Conroy
Jose Luis Garcia Perez … Jabir (φωνή)
Stephen Tobolowsky … Alan Davenport (φωνή)
Samantha Mathis … Linda Conroy (φωνή)
Ivana Mino … Pamela Lutti (φωνή)
Erik Palladino … πράκτορας Harris (φωνή)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Chris Sparling
Παραγωγή: Adrian Guerra, Peter Safran
Μουσική: Victor Reyes
Φωτογραφία: Eduard Grau
Μοντάζ: Rodrigo Cortes
Σκηνικά: Maria de la Camara, Gabriel Pare
Κοστούμια: Elisa de Andres
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Buried
- Ελληνικός Τίτλος: Buried
- Εναλλακτικός Τίτλος: Enterrado
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο σεναρίου, μοντάζ και ήχου στα Goya. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Ryan Reynolds), μουσική, φωτογραφία, ειδικά εφέ και τραγούδι (In the Lap of the Mountain).
Παραλειπόμενα
- Παρότι ισπανική παραγωγή, με αυτή την ταινία μπήκε και παρέμεινε ο Rodrigo Cortes στο αγγλόφωνο σινεμά.
- Γυρίστηκε στη Βαρκελώνη, μέσα σε μόλις 16 ημέρες.
- Ο Ryan Reynolds δήλωσε πως έπασχε και στην πραγματικότητα από κλειστοφοβία κατά τα γυρίσματα.
- Ενώ ο σκηνοθέτης επισήμανε πως είχε ως πρότυπο τη Θηλειά του Alfred Hitchcock, όλο το στόρι μοιάζει πολύ με την κλασική σκηνή του φέρετρου από το ολλανδικό θρίλερ Χωρίς Ίχνος (1988).
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Garrett Wall με τους The Breath-No-Breathers ερμηνεύουν το In the Lap of the Mountain για την ταινία.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 5/10/2010
Μπορεί η καταγωγή της ταινίας να είναι ισπανική, έχουμε παρά ταύτα αμερικανικό σινεμά. Και με αυτή τη λογική, θαύμασα το θάρρος της ταινίας, ένα θάρρος που σπάνια βλέπεις στις ταινίες τής απέναντι όχθης, στις ταινίες που στοχεύουν το ευρύ κοινό των ΗΠΑ. Το θάρρος αφορά τον μινιμαλισμό, την ατόφια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και την τεχνική που αποστασιοποιείται από την ψηφιακή τεχνολογία. Ταινιάρα; Σε κάποιους θα μείνει στη μνήμη για καιρό, αλλά μέσα στο θάρρος του ισπανού δημιουργού της, κρύβεται μια «πονηράδα» αμερικανικού τύπου…
Η πονηράδα αφορά την κεντρική ιδέα, που δεν είναι μονάχα απλή σε σύλληψη (βλέπε και Kill Bill 2, Χωρίς Ίχνος), αλλά στηρίζεται και σε κάποιες ευκολίες για να κυλήσει. Δικαιολογημένες οι περισσότερες (αν όχι όλες) από αυτές, αλλά όχι πάντα σύμφωνα με την απόλυτη λογική, κάτι που τις υποβιβάζει. Αξιοθαύμαστος είναι ο Reynolds που παίζει κυρίως με την ανάσα. Πιάνει την «Βlair witch» ψυχολογία και γεμίζει την αίθουσα με το άγχος του. Κι ως προς αυτό τα καταφέρνει πολύ καλά η ταινία. Αν δεχτείτε κάθε σεναριακό της τερτίπι, τότε απολαμβάνετε το σκοτάδι και το άγχος που εκπέμπει αυτή. Θα ήθελα βέβαια να δω και κάτι περισσότερο από τον Cortes, γιατί μου φάνηκε πως η ταινία κυλούσε μόνη της ως γενική ιδέα, παρά με την όποια ιδιαίτερη συμβολή του.
Βαθμολογία: