Brooklyn

Κριτικός: Γιώργος Δαβίτος

Έκδοση Κειμένου: 6/12/2015

Δεν είμαι εξοικειωμένος με το έργο του σκηνοθέτη John Crowley, αλλά αν το άριστο, συναισθηματικά ακατανίκητο «Brooklyn» αποτελεί ένδειξη, τότε σίγουρα αξίζει να διερευνηθεί. Φυσικά, σημαντικό ρόλο στην ομορφιά της ταινίας παίζει και το γεγονός ότι ο Nick Hornby έγραψε το σενάριο. Βασισμένος σε ένα βιβλίο του Colm Toibin, ο Hornby δεν είναι ξένος στο να πετυχαίνει τη σωστή συναισθηματική σύνδεση με το κοινό, αν κρίνουμε από τα «Άγρια», «Μία Κάποια Εκπαίδευση» και το «Για Ένα Αγόρι». Επίσης, τεράστιο μπόνους είναι να έχει, χωρίς αμφιβολία, μία από τις καλύτερες νέες ηθοποιούς της γενιάς της, τη Saoirse Ronan, η οποία στα 21 της χρόνια όχι μόνο μπορεί να κουβαλήσει στην πλάτη της μια ταινία, αλλά το κάνει με επιδεξιότητα. Ανακατέψτε όλα αυτά μαζί για την παρουσίαση μιας ισόποσης ιστορίας για τη μετανάστευση και την αγάπη και έχετε το «Brooklyn», ένα απλό, χωρίς ανοησίες, παλιάς σχολής έργο που θα σας συγκινήσει. Δεν είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς, αλλά είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερα ρομάντζα που έχω δει ποτέ.

Ενώ μια περιγραφή της ιστορίας είναι χαρακτηριστικό για μια κριτική, θα πρέπει κανείς να πιεστεί για να μπορέσει να αποδώσει τι είναι περίπου η ταινία, καθώς ένα μεγάλο μέρος της βασίζεται στη συναισθηματική ταύτιση. Στην επιφάνεια, το «Brooklyn» είναι για ένα νεαρό κορίτσι της Ιρλανδίας, το οποίο μεταναστεύει στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1950. Χωρίς σπίτι, πρέπει να μάθει να βρει τον δρόμο της στο αβέβαιο έδαφος του «ανήκειν». Υπενθυμίζοντάς μας ότι εκεί που ανήκεις συχνά έχει να κάνει με τις σχέσεις και το πώς οι άνθρωποι επιλέγουν (ή δεν επιλέγουν) να είναι ο ένας με τον άλλο, το φιλμ μιλάει για την ενηλικίωση, τη φύση της αγάπης, την οικογένεια και μια ποικιλία από άλλα πράγματα. Πάνω απ` όλα, όμως, είναι για την ευχαρίστηση και την ικανοποίηση με τις συνθήκες της ζωής σου, ακόμη κι αν εξακολουθείς να εργάζεται προς κάτι καλύτερο.

Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, ο σκηνοθέτης καταγράφει προσεκτικά την κάθε στιγμή με τέτοιο τρόπο ώστε να αφήσει το καστ και το συνεργείο να κάνουν τη δουλειά τους μέσα από την απλότητα. Η κινηματογραφία είναι όμορφη, χωρίς να αποσπά την προσοχή. Τα κοστούμια της Odile Dicks-Mireaux και ο σχεδιασμός παραγωγής του Francois Seguin κάνουν θαύματα. Το μοντάζ δεν περιλαμβάνει φανταχτερές μεταβάσεις, αλλά κάνει τη δουλειά του διατηρώντας το όποιο σασπένς. O ρυθμός του Crowley είναι πραγματικά άψογος. Κάθε παλμός ηχεί δυνατά. Κάθε χτύπος είναι φτιαγμένος με απίστευτη προσοχή. Τόσα πολλά σενάρια χρησιμοποιούν την «πρακτική» προσέγγιση αποκαλύπτοντας κάποιο κομμάτι των πληροφοριών σχετικά με την ιστορία, για να προχωρήσουν προσπαθώντας να διατηρήσουν την αγωνία. Το «Brooklyn» είναι υπέροχα διαφορετικό.

Και φυσικά μεγάλο μέρος της επιτυχίας οφείλεται στο υποκριτικό κομμάτι του έργου. Διαθέτοντας ένα άψογο υποστηρικτικό σύνολο ηθοποιών, με τους Domhnall Gleeson, Jim Broadbent, Julie Walters και Fiona Glascott να δίνουν υπέροχες ερμηνείες, ο πραγματικός θρίαμβος της ταινίας είναι οι Emory Cohen και Saoirse Ronan. Το σπινθηροβόλο βλέμμα του Cohen και η γλυκύτητα των εκφράσεών του είναι το κάτι άλλο. Από τις λίγες φορές που η αγάπη απεικονίζεται με τέτοια λεπτότητα σε ένα πρόσωπο. Ενώ χάρη στη Ronan, βιώνουμε τα πάντα μέσα από τα απίστευτα γαλάζια μάτια της. Η απόδοσή της περιλαμβάνει όλη την αμηχανία, την απογοήτευση και σιγά-σιγά την οικοδόμηση της εμπιστοσύνης που ο ρόλος απαιτεί. Και η χημεία τους, όπως η ταινία… φανταστική.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 31/7/2016

Μια καταπληκτική Σίρσα Ρόναν ηγείται ενός εξαίσιου καστ, σε μια ρομαντική ιστορία που δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο. Ο ιρλανδός σκηνοθέτης Τζον Κρόουλι επιλέγει, για να το καταφέρει αυτό, μιας παλιάς κοπής σκηνοθεσία, από την εποχή που η Αγγλία ήταν ο κυρίαρχος του κινηματογραφικού ρομάντζου, και χωρίς να είναι ακαδημαϊκός στη γραφή του, δεν καταφεύγει πουθενά στην υπερβολή. Σαν να έχει αμέριστη εμπιστοσύνη τόσο στους ηθοποιούς του, όσο και στο τεχνικό επιτελείο, και τους αφήνει απερίσπαστα να κάνουν την καλύτερη δουλειά που μπορούν. Αλλά και τα γεμάτα σκηνικά και τα καλοραμμένα κοστούμια αποπνέουν έναν οσκαρικό αέρα, αλλά άφησε σχετικά ασυγκίνητη την Ακαδημία, με τρεις σημαντικές μεν υποψηφιότητες, μα πουθενά σε τεχνικό επίπεδο. Εδώ λάμπει για πρώτη φορά το άστρο του Έμορι Κοέν, ο οποίος πετυχαίνει την απαραίτητη χημεία με τη Ρόναν. Αν κάπου «πνίγεται» η ταινία, είναι στην αβάστακτη σεναριακή της απλότητα.

Βαθμολογία: