Broadway
- Broadway
- 2022
- Ελλάδα
- Ελληνικά
- Αισθηματική, Αστυνομική, Γκανγκστερική, Δραματικό Θρίλερ, Νουάρ, Σινεφίλ
- 22 Σεπτεμβρίου 2022
Κόντρα στις προειδοποιήσεις της μεγαλοαστικής οικογένειάς της, η Νέλλη πιάνει δουλειά ως χορεύτρια σε ένα στριπτιτζάδικο. Εκεί γνωρίζει τον Μάρκο, έναν χαρισματικό μικροαπατεώνα που την βοηθάει να ξεφύγει από τους μπράβους του πατριού της που την καταδιώκουν. Ο Μάρκος γίνεται προστάτης και εραστής της, και την οδηγεί στο κρησφύγετό του, το Broadway της οδού Πατησίων, ένα εγκαταλελειμμένο συγκρότημα ψυχαγωγίας που έχει καταληφθεί από μια συμμορία πορτοφολάδων. Μαζί τους ζει η Λόλα, μια μαϊμού-καπουτσίνος, και ένας μυστηριώδης άντρας καλυμμένος με αιματοβαμμένους επιδέσμους, που καταζητείται από τα θηρία του υποκόσμου. Η Νέλλη αποφασίζει να μείνει με την ομάδα του Broadway, και για ένα διάστημα τα πράγματα κυλάνε ομαλά στον μικρόκοσμό τους. Αλλά όταν μια μέρα ο Μάρκος συλλαμβάνεται και οδηγείται στη φυλακή, οι δυναμικές της ομάδας αλλάζουν με απροσδόκητες συνέπειες.
Σκηνοθεσία:
Χρήστος Μασσαλάς
Κύριοι Ρόλοι:
Έλσα Λεκάκου … Νέλλη
Φοίβος Παπαδόπουλος … Μπάρμπαρα/Γιόνας
Στάθης Αποστόλου … Μάρκος
Rafael Papad … Rudolph
Salim Talbi … Mohammad
Χρήστος Πολίτης … ο κλειδαράς
Νίκος Αρβανίτης … αστυνόμος
Παντελής Δεντάκης … ασφαλίτης
Ελένη Φουρέιρα … Ελένη Φουρέιρα
Λάκης Γαβαλάς … η κυρία με τα σκυλάκια
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Χρήστος Μασσαλάς
Παραγωγή: Bertrand Gore, Αμάντα Λιβανού, Cristian Nicolescu
Μουσική: Gabriel Yared
Φωτογραφία: Κωνσταντίνος Κουκουλιός
Μοντάζ: Γιώργος Λαμπρινός
Σκηνικά: Άννα Γεωργιάδου
Κοστούμια: Μάρλι Αλειφέρη
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Broadway
- Ελληνικός Τίτλος: Broadway
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο μουσικής, σκηνικών, κοστουμιών και μακιγιάζ/κομμώσεων στα βραβεία Ίρις. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη, πρώτο αντρικό ρόλο (Φοίβος Παπαδόπουλος), πρώτο γυναικείο ρόλο (Eλσα Λεκάκου), δεύτερο αντρικό ρόλο (Χρήστος Πολίτης), σενάριο, φωτογραφία, μοντάζ, ήχο και ειδικά εφέ.
Παραλειπόμενα
- Μετά από 6 μικρού μήκους ταινίες, ο Χρήστος Μασσαλάς κάνει εδώ το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του.
- Το σχέδιο υποστηρίχθηκε από το Sundance Institute και το Atelier του φεστιβάλ Κανών.
- Η παγκόσμια πρεμιέρα έγινε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ του Ρότερνταμ.
- Επανεμφάνιση στη μεγάλη οθόνη για τον Χρήστο Πολίτη από το 1975, κι ενώ ενδιάμεσα έγραψε τηλεοπτική ιστορία ως Γιάγκος Δράκος στο σίριαλ Λάμψη.
- Με 3.091 εισιτήρια, ήρθε 7ο ανάμεσα στις ελληνικές ταινίες της χρονιάς.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Πρώτη ελληνική ταινία που αναλαμβάνει να συνθέσει ο βετεράνος λιβανεζο-γάλλος Gabriel Yared.
Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης
Έκδοση Κειμένου: 21/9/2022
Μια ανορθόδοξη έναρξη και μια αφήγηση νουαρικών αποχρώσεων για συνοδευτικό δίνουν αρκετές υποσχέσεις για όσα θ’ ακολουθήσουν στη συνέχεια, δυστυχώς όμως η ταινία του Χρήστου Μασσαλά συνεχώς «σκοντάφτει» υπό το βάρος πολύ συγκεκριμένων αδυναμιών.
Ο βασικός στόχος του «Broadway» μάλλον είναι να λειτουργήσει σαν ένα ενήλικο λούμπεν παραμύθι, με μια έντονη γλυκόπικρη αίσθηση. Το σύμπαν όμως που δημιουργείται είναι υπερβολικά επίπεδο και «ζαχαρωμένο» για να πείσει ως σκληρό, παρότι στα χαρτιά υπάρχει σκοτάδι, μιας και το φόντο είναι ο υπόκοσμος, και ταυτόχρονα όχι αρκούντως μαγευτικό για να συνεπάρει πραγματικά τον θεατή. Ούτε το βασικό τρίδυμο της ιστορίας αποτελείται από χαρακτήρες δουλεμένους ικανοποιητικά πέραν του πρώτου επιπέδου, για να προκύψει και κάτι ενδιαφέρον ψυχολογικά εκτός του αναμενόμενου ερωτικού ανταγωνισμού. Κι ενώ ο ενθουσιασμός περισσεύει στα πρώτα λεπτά, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στους γρήγορους ρυθμούς, στην πορεία αυτή η διάθεση σαν να «ξεφουσκώνει», και οι ιδέες για το πού να οδηγηθεί η πλοκή από ένα κομβικό σημείο και ύστερα εντυπωσιάζουν όλο και λιγότερο.
Το πλέον σημαντικό παράπτωμα που βαραίνει όμως το φιλμ αφορά το πώς προσεγγίζει το θέμα της ταυτότητας φύλου. Σίγουρα οι προθέσεις εκ μέρους των συντελεστών δεν ήταν κακές, αλλά η απεικόνιση της μετάβασης ενός εκ των χαρακτήρων σε γυναίκα από άντρα ως απόφαση τρίτου, και όχι αυτόβουλη, καταλήγει να δίνει ένα στρεβλό νόημα στην ίδια την πράξη. Την καθιστά «εξωτικό» στοιχείο αντί για οργανικό κομμάτι της πλοκής.
Και η αισθητική που επιλέγεται μοιάζει να μην είναι πλήρως συνειδητοποιημένη. Θέλει να ακολουθήσει κυρίως queer μονοπάτια; Ενδιαφέρεται περισσότερο να μεταφράσει τους αντίστοιχους νουαρικούς κώδικες για τα μέτρα του ιδιαίτερου τοπίου της Αθήνας; Επιθυμεί να πλησιάσει τα ποπ χρώματα ενός βίντεο-κλιπ; Λίγο απ’ όλα; Πάντως, σε τελική ανάλυση, φαίνεται να μην υπάρχει έντονη συνοχή σ’ αυτό τον τομέα.
Αξίζει πάντως να γίνει αναφορά στην ερμηνεία του Φοίβου Παπαδόπουλου. Ενώ ο ρόλος που καλείται να ενσαρκώσει είναι κάπως προβληματικά ανεπτυγμένος, ο ίδιος, με τη σωματική του αφοσίωση και τη βαθιά μελαγχολία με την οποία τον εμπλουτίζει εκφραστικά, καταφέρνει ν’ ανυψωθεί σε σχέση με το σύνολο. Είναι τόσο χαρισματική η παρουσία του, πάντα δεδομένων των πλαισίων εντός των οποίων κινείται, που θα έβγαζε περισσότερο νόημα το σενάριο να είχε τον χαρακτήρα του ως επίκεντρο του όλου δράματος.
Σίγουρα μπορεί να βρει κανείς σποραδικές πινελιές έμπνευσης εδώ κι εκεί, ειδικά στο πώς στήνονται κάποιες εικόνες, όπως και μια ματιά με αρκετή αγάπη σχετικά μ’ ένα πλήθος κινηματογραφικών επιρροών. Αλλά η αίσθηση που μένει είναι αυτή μιας προσπάθειας που ελάχιστα αξιοποιεί την ίντριγκα των όποιων ενδιαφέροντων ευρημάτων της.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
Να και μια ταινια που δεν καταλαβα αν μου αρεσε. Εχει κατι το ελκυστικο σε ολα οσα δειχνει, εχει το χρωμα της Αθηνας οπως την ξερουμε και οχι παραποιημενο, αλλα το παρακολουθουσα χωρις να μπορω να μπω μεσα του. Ισως κατι στο σεναριο, ισως κατι στις ερμηνειες, αλλα defacto δεν μπορω να βγαλω συμπερασμα.