Μια νέα οικογένεια, δίχως να γνωρίζει τη σκοτεινή ιστορία, μετακομίζει στην έπαυλη Χίλσαϊρ. Η ιστορία ακολουθεί τον νεότερο γιο, που βρίσκει τον Μπραμς, την πορσελάνινη κούκλα, γίνεται φίλος μαζί της.

Σκηνοθεσία:

William Brent Bell

Κύριοι Ρόλοι:

Katie Holmes … Liza

Christopher Convery … Jude

Owain Yeoman … Sean

Ralph Ineson … Joseph

Anjali Jay … Δρ Lawrence

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Stacey Menear

Παραγωγή: Matt Berenson, Roy Lee, Gary Lucchesi, Eric Reid, Tom Rosenberg, Jim Wedaa, Richard S. Wright

Μουσική: Brett Detar

Φωτογραφία: Karl Walter Lindenlaub

Μοντάζ: Brian Berdan

Σκηνικά: John Willett

Κοστούμια: Aieisha Li

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Brahms: The Boy II
  • Ελληνικός Τίτλος: Brahms: The Boy II
  • Εναλλακτικός Τίτλος: The Boy 2 [ανεπίσημος]
  • Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Το Αγόρι 2 [τηλεόραση]

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

  • Σενάριο (χαρακτήρες): The Boy του Stacey Menear.

Παραλειπόμενα

  • Lauren Cohan και James Russell αρνήθηκαν να επιστρέψουν στον ρόλους τους από το πρώτο μέρος.
  • Με 20,3 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις, κέρδισε από τα ταμεία το ένα τρίτο σε σχέση με την ορίτζιναλ ταινία.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 26/2/2020

Έχω καταλήξει ότι οι δύο πιο χαλαρές δουλειές στον πλανήτη είναι ο δοκιμαστής στρωμάτων και ο σεναριογράφος σίκουελ ταινιών τρόμου! Για την ακρίβεια, είναι τραγικό το με πόση ευκολία θα μπορούσε να γράψει εν είδει έκθεσης δημοτικού κάποιος ένα από αυτά τα κείμενα. Υπάρχουν φυσικά και εξαιρέσεις, κάποιες λαμπρές μάλιστα, αλλά αυτό δεν αποδυναμώνει την ύπαρξη του άγραφου κανόνα.

Το ορίτζιναλ «αγόρι» δεν ήταν δα και κάτι σπουδαίο, αλλά είχε ένα φινάλε που δικαιολογεί την ύπαρξη πολλών φίλων της ταινίας. Το δεύτερο αυτό κεφάλαιο ακολουθάει μεν την πεπατημένη του πρωτότυπου, αλλά βάλτε τον πήχη ποιότητας παρακάτω σε όλα τα επίπεδα, χωρίς να διαφαίνεται κάποιος να μπήκε σε κόπο να τον πάει έστω και λίγο παραπάνω. Καταρχάς, και πάλι ο William Brent Bell αποδεικνύει ότι δεν το έχει το είδος, μην πετυχαίνοντας ούτε μία σόι σκηνή τρόμου. Μία είπα; Κάντε τη μισή! Αφήστε που πρέπει να υποστεί κάποιος μία γεμάτη ώρα που όλο το ζουμί είναι να αντιληφθεί η κεντρική ηρωίδα ότι ο κούκλος είναι ζωντανός, αφήνοντας φυσικά παγερά αδιάφορο τον θεατή, που δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία περί του θέματος. Και τι απομένει; Κάτι παραπάνω από είκοσι λεπτάκια…

Αν λοιπόν δεν σας έχει πάρει κάποιος όμορφος ύπνος ενδιάμεσα, θα γίνετε μάρτυρες ενός φινάλε που σε αφήνει έκθετο για το αν πρόκειται καν για twist. Εκτός του ότι το σενάριο δεν έχει καμία έμπνευση περί του πώς να κλείσει έξυπνα η ταινία (για να μην πούμε για τον κιτς «ιπτάμενο και τζέντλεμαν» της προτελευταίας σκηνής), έρχεται αυτή η «ανατροπή» που το 99,9 % των θεατών μπορεί ακόμα και να τη θεωρεί ήδη δεδομένη. Με σενάριο, το λοιπόν, και σκηνοθεσία που «προάγει» το φιλμ σε δρόμο προς τα Τάρταρα, τι μπορεί να απομένει;

Κι όμως, ο Μπραμς δεν έχει χάσει τελείως την ισχύ του. Είναι ακόμα ο ίδιος τρομακτικούλης κούκλος που αντλεί μια σοβαρότητα προθέσεων. Μπορεί να συγγενεύει επικίνδυνα με την κούκλα του Ο Δολοφόνος με τα Δύο Πρόσωπα (1978) του αείμνηστου Richard Attenborough, αλλά σε αφήνει με την εντύπωση πως δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη. Απλά θέλει επειγόντως υιοθεσία από κάποιους -σκηνοθέτη και σεναριογράφο- που να ξέρουν να τον μεταχειριστούν. Ντροπή θα είναι να πάει χαμένο ένα τέτοιο βικτοριανού ύφους spooky πρόσωπο.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

16 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *