Μπουμπουλίνα

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 28/3/2021

Μια αρνητικού προσήμου -εδώ μπαίνει ένα δυστυχώς, με όλη τη σημασία της λέξης- επί του συνόλου ταινία, που δεν μπορείς όμως να αγνοήσεις περί της ιστορικής της σημασίας, και δικαίως έγινε αποκατάσταση της. Ο λόγος που φέρνει ανά σημεία ακόμα και την κινηματογραφική πανωλεθρία, έγκειται πάνω σε δύο άξονες. Καταρχάς, είμαστε σε μια εποχή για το ελληνικό σινεμά που δεν έχει τα μέσα για κάτι το επικό. Και κατά δεύτερον, ο Κώστας Ανδρίτσος χειρίζεται το ιστορικό του πλαίσιο σαν να αφορά ακόμα μία βουκολική ταινία εγχώριας κατανάλωσης σαν όλες τις άλλες.

Όσο λοιπόν κι αν στέκεσαι προσοχή εμπρός στη βαρύτητα που φέρνει στην οθόνη η Ειρήνη Παπά, πώς να μη γελάσεις παρακολουθώντας ναυμαχία ανάμεσα σε Έλληνες… και πειρατές της Καραϊβικής! Και μιλάμε κυριολεκτικά, μια και δεν φταίει μονάχα το ότι «έκλεβαν» πλάνα από άλλες, ξένες ταινίες, μα αυτό γίνεται με τέτοια αισθητική διαφορά από εικόνα της ταινίας σε εικόνα της «ταινίας», που μόνο σε κακό τσίρκο παραπέμπει.

Ακόμα όμως και η Παπά πέφτει θύματα του στησίματος που επιτάσσει ο σκηνοθέτης, με «πόζες» άλλων εποχών από θέατρα μπουλουκιών να μπλοκάρουν κάθε πρόθεση να παραπέμψει η ιστορία σε κάτι το ρεαλιστικό. Δεν χρειάζεται κανείς να πάει παρακάτω, παρά στην απεικόνιση των δύο -όλων κι όλων- κακών της υπόθεσης, με τον Παπαγιαννόπουλο να ακολουθείται από αντίστοιχο μουσικό θέμα (σαν παράσταση Καραγκιόζη) και να μην αλλάζει ένδυμα ποτέ (ασύλληπτα αστεία η στιγμιαία εικόνα της σύλληψης του), ενώ ο Αρτέμης Μάτσας λογικά θα ντρέπονταν με την κόμικ καρικατούρα που τον έβαλαν να «ερμηνεύσει». Προσθέστε και πομπώδεις φράσεις περί ελευθερίας, που όμως ταιριάζουν σε παράσταση εθνικής εορτής και όχι σε ιστορική ταινία, ανθρώπινες σχέσεις και χαρακτήρες που «ξεπετιούνται» μέσα σε δύο-τρεις φράσεις, και άτοπα χιουμοριστικά ιντερλούδια από την άμοιρη τη  Βασιλειάδου και τον Κούλη Στολίγκα.

Κατώτερο ακόμα κι από βουκολικά δράματα των 1950 που σήμερα θέλουμε να ξεχάσουμε, κι αυτό επειδή εδώ απαιτούνταν μια εξτρά προσοχή λόγω του βάρους του ονόματος που βιογραφείται. Και πιο γενικά, η αναπαράσταση του αγώνα του 1821 στον ελληνικό κινηματογράφο ποτέ δεν βρήκε τον κατάλληλο συγχρονισμό, είτε λόγω πολιτικών πεποιθήσεων του παρελθόντος, είτε έλλειψη χρημάτων για κάτι τόσο μεγαλεπήβολο. Και τώρα που έμοιαζε να έχει έρθει επιτέλους η στιγμή για την οπτικοποίηση κάτι αληθινά περήφανου επί του ιστορικού μας γίγνεσθαι, ήρθε ο Σμαραγδής και το αποτελείωσε… Ελπίζουμε, προσωρινά.

Βαθμολογία: