Book Club: Το Επόμενο Κεφάλαιο

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 3/7/2023

Δεν το συνηθίζω να αναζητώ σκοτεινές ίντριγκες πίσω από κάθε ταινία που βλέπω, και ούτε θα το πράξω κι εδώ. Παρόλα αυτά, το ύφος του κεντρικότερου από όσα μου έβγαλε το εν λόγω φιλμ, θα σας παραπέμψει σε τέτοιου είδους διαλεκτική. Για να τα βάλουμε όμως τα πράγματα με μια σειρά…

Από τότε που μπήκε αυτή η «περίεργη» δεκαετία του 1990, Diane Keaton και Jane Fonda έκαναν τη συμμετοχή σε σόι ταινία να μοιάζει με χρυσή εξαίρεση, ενώ οι Candice Bergen και Mary Steenburgen δεν ακολούθησαν μεν παρόμοια πορεία, αλλά ένα αντίο στις χρυσές τους ημέρες το είχαν ήδη πει. Οι δύο πρώτες, λοιπόν, σημάδεψαν ως παρουσίες μια εποχή του αμερικανικού κινηματογράφου που χτίζονταν ένα νέο Χόλιγουντ που δεν υστερούσε ποιοτικά από αυτό της Χρυσής Εποχής. Οι δύο δεύτερες δεν είχαν τέτοια μερίδα λέοντος, αλλά συγκεκριμένες παρουσίες τους τις έκαναν δικαίως θαμώνες των μεγάλων βραβείων της ελίτ του θεάματος. Και φτάνουν τώρα στο λυκόφως της καριέρας τους, που θα έπρεπε να κοιτούν τον κόσμο με μια πιο ώριμη φιλοσοφία σκέψης, και τιμούν ένα από αυτά τα φιλμ που καταρρακώνουν τον όρο «αμερικανική ταινία»; Κρίμα για όσους πίστεψαν ότι το σινεμά ανήκει στους ηθοποιούς, και είναι το λιγότερο που επιβάλλεται να πω.

Επιβάλλεται βέβαια να μιλήσω και κάμποσο επί του προκειμένου, ώστε να μη μιλάω ουσιαστικά σαν να βρίσκομαι σε παραλήρημα. Όσοι είχατε την ατυχία να παρακολουθήσετε το Sex and the City 2, θα το ξαναδείτε, απλά με λιγότερο γκλίτερ και περισσότερη αργή κίνηση ελέω ηλικιών. Για πάνω από μία ώρα δεν έχουμε καν μια προσχηματική υπόθεση, έπειτα παρεμβάλλεται το ελληνικής βιντεοκασέτας λογικής «τις βάλαμε να πετάνε σε κοτζάμ ελικόπτερο», για να καταλήξουμε σε μια όμορφη τελετή γάμου. Πάνω σε αυτή την τελευταία, λες ένα «μπράβο» αρχικά που μοιάζει να αποποιούνται τους κατεστημένους θεσμούς, αλλά μη βιαστείτε να το πείτε, μια κι αυτό έρχεται άμεσα μετά τούμπα ώστε να μη θιχτεί τελείως και το ευρύ κοινό.

Θα μου πείτε, γιατί να μην το κοιτάξω ως μια καθαρή κωμωδία διαλόγων; Και η απάντηση που δίνεται σε αυτό είναι ότι οι ηρωίδες επί της οθόνης κοιτούν να περάσουν εκείνες καλά, αδιαφορώντας αν εσύ είσαι αυτός που θα έπρεπε να ψυχαγωγηθεί στην πραγματικότητα. Το έχω αναφέρει και στο παρελθόν, ότι όταν οι ήρωες που λένε τις ατάκες γελούν οι ίδιοι με αυτές, έχουμε προβληματική κωμωδία. Είναι αυτά τα χωρατά που κάνει μια παρέα με γνώμονα τη δική της διασκέδαση, αλλά κανείς άλλος πέρα από αυτούς δεν έχει λόγο να τα βρει ιδιαίτερα αστεία αφού δεν μοιράζεται τις καταστάσεις που τα συνοδεύουν. Ακόμα χειρότερα, και οι τέσσερις ηρωίδες έχουν έναν παρόμοιο χαρακτήρα, αφού είναι φανερό ότι οι σεναριογράφοι δεν μπήκαν σε περιττούς κόπους, αλλά απλά έγραψαν χωρατά και τα μοίρασαν σε όποια από τις τέσσερις βόλευε ανά φορά το σενάριο. Ούτε καν κρατιέται η λογοτεχνική επαφή που υποτίθεται έδενε το όλο στόρι, με τις διάσπαρτες αναφορές σε αυτήν να αφορούν ακόμα και όσους δεν έχουν ανοίξει ποτέ τους βιβλίο ή απλά διαβάζουν μόνο τα «must».

Ένα θέμα που θα μπορούσε να εκφράζει κάτι το αληθινά ανέμελο για την τρίτη ηλικία, εντέλει δεν συνδέεται άμεση με αυτήν, αλλά με την οικονομική υπερ-άνεση που επιδεικνύουν οι ηρωίδες. Όσο για τον νούμερο 999 τουριστικό οδηγό του Χόλιγουντ για τις ομορφιές της Ιταλίας, χίλιες φορές καλύτερα με τη συνοδεία του Τάσου Δούση…

Βαθμολογία: