Μπόνι και Κλάιντ

Η ιστορία του πιο θρυλικού δίδυμου ληστών στη δεκαετία του 1930, κι ενός μεγάλου έρωτα δυο νέων ανθρώπων. Αντισυμβατικοί, κυνικοί, έζησαν επικίνδυνα ξεπερνώντας τη μικροαστική καταγωγή τους. Αψήφησαν τους νόμους . Εξευτέλισαν τις διωκτικές αρχές και παραμένουν σύμβολο αντίστασης μέχρι τις μέρες μας. Αυτή είναι η ζωή τους από την πρώτη ληστεία μέχρι τον θάνατό τους.

Σκηνοθεσία:

Arthur Penn

Κύριοι Ρόλοι:

Warren Beatty … Clyde Barrow

Faye Dunaway … Bonnie Parker

Michael J. Pollard … C.W. Moss

Gene Hackman … Buck Barrow

Estelle Parsons … Blanche

Denver Pyle … Frank Hamer

Gene Wilder … Eugene Grizzard

Dub Taylor … Ivan Moss

Evans Evans … Velma Davis

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: David Newman, Robert Benton

Παραγωγή: Warren Beatty

Μουσική: Charles Strouse

Φωτογραφία: Burnett Guffey

Μοντάζ: Dede Allen

Σκηνικά: Dean Tavoularis

Κοστούμια: Theadora Van Runkle

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: Bonnie and Clyde
• Ελληνικός Τίτλος: Μπόνι και Κλάιντ
• Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Μπόνι & Κλάιντ [επανέκδοσης]

Άμεσοι Σύνδεσμοι

• Τελική Ενέδρα (2019)

Κύριες Διακρίσεις

• Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου (Estelle Parsons) και φωτογραφίας. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Warren Beatty), πρώτο γυναικείο ρόλο (Faye Dunaway), δεύτερο αντρικό ρόλο (Gene Hackman και Michael J. Pollard), αυθεντικό σενάριο και κοστούμια.
• Υποψήφιο για καλύτερη ταινία (δράμα), σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Warren Beatty) σε δράμα, πρώτο γυναικείο ρόλο (Faye Dunaway) σε δράμα, δεύτερο αντρικό ρόλο (Michael J. Pollard), πιο υποσχόμενο ηθοποιό (Michael J. Pollard) και σενάριο.
• Βραβείο Bafta υποσχόμενης πρωταγωνίστριας (Faye Dunaway). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία από οποιαδήποτε προέλευση, ξένο ηθοποιό (Warren Beatty) και υποσχόμενο πρωταγωνιστή (Michael J. Pollard).
• Βραβείο ξένου ηθοποιού (Warren Beatty) και ξένης ηθοποιού (Faye Dunaway) στα David di Donatello.

Παραλειπόμενα

• Θεωρείται από τα ορόσημα του νεόχτιστου Νέου Χόλιγουντ, σε μια περίοδο όπου ο σκηνοθέτης αποκτούσε περισσότερη ισχύ επί του έργου του σε σχέση με το στούντιο. Το φιλμ έσπασε πολλά κινηματογραφικά ταμπού σε σχέση με την οπτικοποίηση του σεξ και της βίας, και βρήκε μεγάλη απήχηση σε μια γενιά που αναζητούσε αντι-ινδάλματα. Η δε τελική σκηνή έμεινε στην ιστορία ως μία από τις πλέον αιματηρές της έβδομης τέχνης.
• Η αρχική ιδέα ήταν για μια ρομαντική και κωμική εκδοχή των γκανγκστερικών ταινιών των 1930. Επί αυτού, ο Arthur Penn χρησιμοποίησε έναν σλάπστικ τρόπο απόδοσης των γραφικών σκηνών βίας, πολύ κοντά στην παράδοση των περίφημων Keystone Cops.
• Άμεση επιρροή ήταν και η γαλλική Νουβέλ Βαγκ, αλλά σε ανεβασμένο βέβαια τέμπο, κυρίως επί του μοντάζ (θεωρείται από τις καλύτερα μονταρισμένες αμερικανικές ταινίες όλων των εποχών) και του αρχικού σεναρίου. Μάλιστα, αυτό το αρχικό κείμενο πέρασε πρώτα από τα χέρια και του Francois Truffaut, που δεν ήταν όμως διαθέσιμος σκηνοθετικά. Αυτός τους αντιπρότεινε τον Jean-Luc Godard, αλλά ο γάλλος δημιουργός δεν εμπιστεύονταν το Χόλιγουντ και τελικά αρνήθηκε. Σύμφωνα με τον Robert Benton, ο Godard το συζήτησε το θέμα, αλλά είχε την παράλογη απαίτηση να γυριστεί η ταινία στο Νιου Τζέρσεϋ μέσα στο καταχείμωνο, κι ενώ το στόρι λάμβανε χώρα στο πάντα ζεστό Τέξας. Την ίδια περίοδο, ο Warren Beatty επισκέπτονταν το Παρίσι, και μέσω του Truffaut έμαθε για το σχέδιο. Επιστρέφοντας πίσω, αναζήτησε και διάβασε το σενάριο, μίλησε κι αυτός με τον Godard, αλλά κατέληξε ότι έπρεπε να γίνει από κάποιον Αμερικανό. Οι προτάσεις που έκανε έγιναν στους George Stevens, William Wyler, Karel Reisz, John Schlesinger, Brian G. Hutton και Sydney Pollack δεν είχαν καμία επιτυχία, αλλά έπειτα από αρκετά “όχι”, ο Arthur Penn εντέλει πείστηκε.
• Όταν ο Beatty λογίζονταν ακόμα μόνο ως παραγωγός, η αδελφή του, η Shirley MacLaine, ήταν η κεντρική υποψήφια για την Μπόνι. Όταν όμως αποφάσισε να ερμηνεύσει τον Κλάιντ, αυτό δεν ήταν φυσικά δυνατόν, και προτάσεις έγιναν στις Jane Fonda, Tuesday Weld, Ann-Margret, Sharon Tate, Leslie Caron, Carol Lynley και Sue Lyon. Ο Beatty έφτασε τότε να παρακαλεί τη Natalie Wood να αναλάβει, αλλά εκείνη ήταν αφοσιωμένη στην ψυχοθεραπεία της, γνωρίζοντας και το πόσο δύσκολη ήταν μια συνεργασία μαζί του. Η Faye Dunaway αργότερα θα δήλωνε πως κέρδισε τον ρόλο μέσω “των δοντιών και της σάρκας της”.
• Και η Cher πέρασε από τις οντισιόν για την Μπόνι, αλλά όταν το έμαθε ο Sonny Bono, ο σύζυγος και μουσικός μάνατζερ/παρτενέρ της, έγινε έξαλλος με τον Beatty που την άφησε.
• Ο σεναριογράφος Robert Towne δεν αναγράφεται στους τίτλους, αν και έκανε ουσιαστική δουλειά ως σύμβουλος σεναρίου.
• Ο Beatty επέμενε η ταινία να γίνει ασπρόμαυρη, αλλά η Warner Bros. δεν το συζητούσε καν. Επιπροσθέτως, πολλοί μέσα στο στούντιο ήταν αντίθετοι με την ύπαρξης της ταινίας, με τον Jack L. Warner να πρωτοστατεί σε αυτό, πιστεύοντας ότι το στούντιο δεν έπρεπε να επιστρέψει στις εποχές που στηρίζονταν στις γκανγκστερικές ταινίες. Αυτό αποτυπώθηκε και στο μπάτζετ του φιλμ, που περιορίστηκε στα 2,5 εκατομμύρια δολάρια.
• Ο Gene Wilder κάνει εδώ το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, που θα ενισχυθεί μέσα στο ίδιο έτος από το Αυτοί οι Τρελοί Τρελοί Παραγωγοί, και θα γίνει αυτόματα αστέρι (ακόμα κι αν ο επόμενος από αυτούς ρόλος ήρθε το 1970).
• Ο Jack Nicholson έχασε τον ρόλο του Μος, επειδή θεωρήθηκε ότι έμοιαζε πολύ με τον Beatty.
• Ο Michael J. Pollard παραδέχτηκε ότι δανείστηκε την ιδιαίτερη προφορά του από τον Bob Dylan του άλμπουμ Blonde on Blonde.
• Για να καταφέρει να δει το όνομα της πιο πάνω από τον τίτλο στην αφίσα (αν και δεύτερο), η Faye Dunaway αναγκάστηκε να δώσει πίσω τα 25 χιλιάδες δολάρια από τα 60 του συνολικού της μισθού.
• Η σκηνή της οικογενειακής σύναξης γυρίστηκε στο Ρεντ Όακ του Τέξας. Οι κάτοικοι της πόλης μαζεύτηκαν να παρακολουθήσουν τα γυρίσματα, και όταν οι δημιουργοί του φιλμ πρόσεξαν τη Mabel Cavitt, μια δασκάλα, την έβαλαν και έπαιξε τον μικρό ρόλο της μητέρας της Μπόνι.
• Μεγάλη απήχηση είχαν τα μπερέ στη μόδα, από τη στιγμή που εμφανίστηκε η Faye Dunaway στη ταινία με ένα τέτοιο.
• Τα 2,5 εκατομμύρια δολάρια του μπάτζετ επέφεραν από τα ταμεία 70. Μάλιστα, ήταν η δεύτερη πιο εμπορική ταινία όλων των εποχών για τη Warner Bros., μετά το Ωραία μου Κυρία. Αληθινά πλούσιος όμως έγινε μόνο ο Warren Beatty, που κατείχε το δικαίωμα για τα 40% επί των κερδών.
• Οι μετέπειτα επιρροές του είναι ανεξάντλητες, με χαρακτηριστικότερες την Άγρια Συμμορία, τον Νονό, το Γεννημένοι Δολοφόνοι, τον Πληροφοριοδότη και το Queen & Slim.

Μουσικά Παραλειπόμενα

• Συχνή χρήση γίνεται του ινστρουμένταλ Foggy Mountain Breakdown των Flatt and Scruggs, έναν bluegrass κομμάτι με μπάντζο του 1949, με ρίζες από τις δύο προηγούμενες δεκαετίες. Έμοιαζε ιδιαίτερα με τη μουσική που κυκλοφορούσε την εποχή που συνέβησαν τα γεγονότα.