
Όταν ο ναρκομανής φίλος της την παγιδεύει ότι λήστεψε μια περιουσία από καρτέλ, η 18χρονη Λίντια βρίσκεται κυνηγημένη, με μονάχα έναν σύμμαχο σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτός είναι ο πατέρας της, ο Τζον Λινκ, αποτυχημένος σε αυτή του την ιδιότητα, αλλά και μέθυσος, ναρκομανής, μηχανόβιος, παράνομος και έγκλειστος σε κάτεργα για κάποιο χρονικό διάστημα. Αλλά τώρα είναι αποφασισμένος να μην αφήσει κανέναν να πειράξει το κοριτσάκι του, και για μία φορά στη ζωή του να κάνει το σωστό.
Σκηνοθεσία:
Jean-Francois Richet
Κύριοι Ρόλοι:
Mel Gibson … John Link
Erin Moriarty … Lydia Link
William H. Macy … Kirby
Diego Luna … Jonah Pincerna
Thomas Mann … Jason
Dale Dickey … Cherise
Michael Parks … Tom ‘Preacher’ Harris
Raoul Max Trujillo … ‘Cleaner’
Miguel Sandoval … Arturo Rios
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Peter Craig, Andrea Berloff
Παραγωγή: Chris Briggs, Pascal Caucheteux, Peter Craig, Sebastien K. Lemercier
Μουσική: Sven Faulconer
Φωτογραφία: Robert Gantz
Μοντάζ: Steven Rosenblum
Σκηνικά: Robb Wilson King
Κοστούμια: Terry Anderson
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Blood Father
- Ελληνικός Τίτλος: Βίαιη Δικαιοσύνη
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Blood Father του Peter Craig.
Παραλειπόμενα
- Το 2008, ήταν ο Sylvester Stallone που σκόπευε να σκηνοθετήσει και να πρωταγωνιστήσει στη διασκευή του έργου του Peter Craig.
- Η Elisabeth Rohm είχε υπογράψει για να ερμηνεύσει τη σύζυγο του κεντρικού ήρωα (με το όνομα Ούρσουλα), αλλά ο ρόλος της κόπηκε τελείως.
- Καταποντισμός στα ταμεία, κι ενώ το κόστος της ταινίας ήταν μόλις 15 εκατομμύρια δολάρια. Οι εισπράξεις όμως δεν ξεπέρασαν τα 6,9.
Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης
Έκδοση Κειμένου: 26/9/2016
Επηρεασμένος από τις εισπρακτικές επιτυχίες του παρελθόντος και την αναγνωρισμένη από την κριτική, καλλιτεχνική βιρτουοζιτέ του στην αναβίωση αληθινών ιστοριών, ο Jean-Francois Richet ορέγεται μία παγκόσμια εισπρακτική και καλλιτεχνική επιτυχία, μέσα από ένα μείγμα περιπέτειας καταδίωξης και σινεφιλ b-μουβιάς. Στο καζάνι του, λοιπόν, βράζουν τα πάντα, όμως γευστικά το αποτέλεσμα παραμένει ένα άγευστο φιλμ, χωρίς μέτρο, με μπαγιάτικα, ετερόκλιτα συστατικά που κάθεται πολύ βαρύ στο στομάχι του θεατή.
Πολύ κακό για το τίποτα, σε ένα βαρετό, προβλέψιμο, trash φιλμ, που προβαλλόταν ως την μεγάλη επιστροφή του ώριμου πια Gibson σε αυτό που ξέρει καλύτερα να κάνει. Το σινεμά αδρεναλίνης. Ο Richet αποτυγχάνει στην καλλιτεχνική του στόχευση, κάνει τα πάντα με λάθος τρόπο και όπως και να το δεις (σκηνοθετικά, υποκριτικά, σεναριακά) ακολουθεί όλες τις λάθος επιλογές. Όση προσπάθεια και αν κατέβαλα να πείσω τον εαυτό μου ότι υπάρχει ένας λόγος για την ύπαρξη αυτής της ταινίας, δεν βρήκα ένα στοιχείο που να ενισχύει αυτό τον ισχυρισμό.
Βαθμολογία:
Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 6/10/2016
Ο Μελ Γκίμπσον προσπαθεί να ξανά πάρει τα πάνω του και κάποιος τον έπεισε ότι ο καλύτερος τρόπος είναι να πρωταγωνιστήσει σε μια καθαρόαιμη περιπέτεια, όπως αυτές που τον έκαναν μεγάλο αστέρι κάποτε. Ο Γκίμπσον κι αν εγέρασε, την ενέργεια δεν την έχασε, ο σκηνοθέτης του, όμως, αφήνει εκτεθειμένο τον πολύ καλό Μελ, φτιάχνοντας μια μέτρια, με λίγες καλές στιγμές, περιπέτεια και με μεγάλη κοιλιά στη μέση.
Ο Ζαν Φρανσουά Ρισέ επιστρέφει στο Χόλιγουντ έντεκα χρόνια μετά το ριμέικ του Επίθεση στο Σταθμό 13, αλλά δε φαίνεται να είναι σε φόρμα. Μετά το ενδιαφέρον ξεκίνημά της, η ταινία του Ρισέ περνά πολλή ώρα σε άσκοπα μεγάλης διάρκειας συζητήσεις στην οθόνη, αφήνοντας τη δράση για αρκετή ώρα παραγκωνισμένη. Ναι μεν έχουμε ωραία φωτογραφία, ναι μεν υπάρχει μια μυρωδιά γουέστερν και b-movie από τη δεκαετία του 1970 αλλά η ματιά μας επιστρέφει στην οθόνη μόνο λίγο πριν το δυναμικό φινάλε. Είναι σαν να το άφησε για λίγο στον αυτόματο ο Γάλλος και να επέστρεψε είκοσι λεπτά πριν το τέλος και να άρχισε να σκηνοθετεί σοβαρά πια.
Κρίμα για τον Γκίμπσον, που παρουσιάζεται ορεξάτος και δίνει τεράστια ενέργεια στην ταινία όταν βρίσκεται στην οθόνη, κρίμα και για τη χημεία του με τη μικρή Έριν Μοριάρτι, η οποία υποδύεται την κόρη του. Κάπου εκεί περιφέρεται κι ο Γουίλιαμ Χ. Μέισι με τον Ντιέγκο Λούνα, ενώ η μορφή που κλέβει την παράσταση είναι ο εκτελεστής (Sicario), που υποδύεται ο Μεξικανός, Ραούλ Μαξ Τροχίγιο.
Τα καλύτερα τα κράτησε για το τέλος το φιλμ του Ρισέ και δυστυχώς καθυστερεί αρκετά να ανταμείψει το θεατή. Μην περιμένετε μεγάλη δόση αδρεναλίνης λοιπόν αλλά κρατήστε μικρό καλάθι, γιατί μπορεί η επιστροφή του Γκίμπσον να θεωρηθεί επιτυχημένη αλλά μόνο σε ότι έχει να κάνει με τον ίδιο και όχι με το σύνολο της ταινίας.
Βαθμολογία: