Ραντεβού στα Τυφλά (1987)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Γουόλτερ Ντέιβις είναι εργασιομανής, πέφτει με τα μούτρα στη δουλειά και δεν νοιάζεται καθόλου για την εμφάνιση του ή για την προσωπική του ζωή. Τώρα όμως που χρειάζεται μια συνοδό για ένα σημαντικό επαγγελματικό δείπνο, θα τον βοηθήσει ο αδερφός του, κανονίζοντάς του ραντεβού με τη Νάντια Γκέιτς, τη ξαδέρφη της γυναίκας του. Η Νάντια είναι πανέμορφη, καλλιεργημένη, αλλά χάνει εντελώς τον έλεγχο όταν πίνει…

Σκηνοθεσία:

Blake Edwards

Κύριοι Ρόλοι:

Bruce Willis … Walter Davis

Kim Basinger … Nadia Gates

John Larroquette … David Bedford

William Daniels … δικαστής Harold Bedford

George Coe … Harry Gruen

Mark Blum … Denny Gordon

Phil Hartman … Ted Davis

Stephanie Faracy … Susie Davis

Alice Hirson … Muriel Bedford

Graham Stark … Jordan

Joyce Van Patten … Κα Gates

Sab Shimono … Κος Yakamoto

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Dale Launer

Παραγωγή: Tony Adams

Μουσική: Henry Mancini

Φωτογραφία: Harry Stradling Jr.

Μοντάζ: Robert Pergament

Σκηνικά: Rodger Maus

Κοστούμια: Tracy Tynan

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Blind Date
Ελληνικός Τίτλος: Ραντεβού στα Τυφλά
Εναλλακτικός Τίτλος: Blake Edwards’ Blind Date

Παραλειπόμενα

Το σενάριο προορίζονταν για το νεόνυμφο ζευγάρι των Madonna και Sean Penn. Κανείς όμως δεν το αναλάμβανε σκηνοθετικά, και έφυγε από τα χέρια της Handmade Films, καταλήγοντας σε αυτά του Blake Edwards (ως τότε ο σκηνοθέτης δέχονταν τη Madonna αλλά όχι τον Sean Penn). Η Tri-Star Pictures συμφώνησε με τις αλλαγές που ήθελε ο σκηνοθέτης (με τον αρχικό σεναριογράφο Dale Launer να μην αναγνωρίζει πλέον τη δουλειά του), και το σχέδιο προχώρησε με νέο πρωταγωνιστικό ζευγάρι.
Οι σεναριακές αλλαγές έγιναν από τους Blake Edwards, Leslie Dixon, Tom Ropelewski, και Michael Alan Eddy, αλλά στα κρέντιτ δεν μπήκε κανένα από τα ονόματα αυτά.
Αυτό είναι το “καλημέρα” του Bruce Willis στη μεγάλη οθόνη. Μέχρι τότε είχε μόνο ρόλους κομπάρσων, αλλά και από το 1985 ήταν ήδη διάσημος μέσω του τηλεοπτικού Αυτός Αυτή και τα Μυστήρια (Moonlighting). Καθόλου όμως περίεργο ήταν το γεγονός ότι το πρώτο όνομα στην αφίσα ήταν αυτό της Kim Basinger.
Οι μέτριες ως και αρνητικές κριτικές δεν ήταν αρκετές για να μη φέρει κέρδη η ταινία. Συνολικά εισέπραξε 39,3 εκατομμύρια δολάρια, έναντι 16 του μπάτζετ.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Το γκρουπ Billy Vera & The Beaters εμφανίζεται στη σκηνή του μπαρ, και ερμηνεύουν τρία τους κομμάτια.
Gary Morris και Jennifer Warnes ερμηνεύουν το τραγούδι της ταινίας, το Simply Meant to Be (σύνθεση του Henry Mancini).

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 5/2/2023

Δεν πάει να μοιάζει με λάμπα μέσα σε κατάστημα πολυελαίων αναφορικά με τη φιλμογραφία του, η ταινία παρά ταύτα είναι και παρα-είναι η 1980’s εκδοχή του -γερασμένου επιπροσθέτως- Blake Edwards. Μάλιστα, αν τη δείτε ως ένα τρίβια παιχνίδι σε σχέση με το σύνολο της δουλειάς του, θα βρείτε ακόμα έναν λόγο να ψυχαγωγηθείτε με το εν λόγω υλικό.

Η δεκαετία των 1980 χαρακτηρίζονταν στην αμερικανική ψυχαγωγία από μια τάση απολιτικοποίησης των πάντων, όχι επειδή είχαν βρει ένα πρόεδρο που τους τα έλυσε όλα (το αντίθετο μάλιστα, τους αποδιάλυσε με φιλελεύθερο γάντι), αλλά λόγω κόπωσης. Τόσο από μεριάς των μαχητών για πολιτικά δικαιώματα (πήραν τουλάχιστον κι αυτοί ένα κατιτίς), όσο κυρίως από το μέσο κοινό που ήθελε χαλαρότητα και ηρεμία, με την οικονομική ύφεση των 1970 να ήταν αυτή που δεν αντέχονταν πλέον με τίποτα. Έτσι γεννιέται μια μεγάλη σειρά ταινιών, όπως η… «εντός ολίγου» αναλυόμενη, που δεν διάφεραν ιδιαίτερα από τη λογική των διαφημίσεων, οι οποίες μόνο τους -αιωνίως- σκοπό είχαν να σου παρουσιάσουν μια εύπεπτη και όμορφη εικόνα, με μόνο πίσω και μπρος κείμενο το «αγόρασε μας». Και αυτό σημαίνει ότι δεν αξίζουν ούτε καν την κριτική μας ματιά αυτές οι ταινίες; Μπορεί και ναι… αλλά αν έχεις το μικρόβιο, βρίσκεις να πεις δύο ξεχωριστά πράγματα για την καθεμία.

Στο Ραντεβού στα Τυφλά ξεχωρίζει μακράν όχι το φάντασμα του Ροζ Πάνθηρα, αλλά το φάντασμα του χιούμορ του Edwards. Ακόμα όμως και ως φάντασμα, υπάρχουν διάσπαρτες καλές ιδέες που φέρνουν γέλιο, με κάνα-δυο μάλιστα να πρέπει να σε βρουν σε ακολουθία επιταφίου για να μη γελάσεις. Και ενώ η πλοκή μοιάζει να έχει βαλτώσει μετά το αρχικό σλάπστικ ντελίριο του μεθυσιού της Basinger, μόνο παραγεμίσματα δεν μπορείς να πεις και όλα τα επόμενα. Ειδικά η κυνική άποψη του πατέρα του μεγαλοδικηγόρου-«κακού» της ιστορίας, κρύβει αξιομνημόνευτες ατάκες που θα δούλευαν και σε κλασικές κωμωδίες. Και παράλληλα με το εκκολαπτόμενο ρομάντζο, ποτέ η πλοκή δεν ξεχνάει πως βρισκόμαστε σε κωμωδία παλιάς σεναριακής νοοτροπίας και όχι σε κομεντί που εντέλει είναι δραμεντί λόγω έλλειψης χιούμορ.

Το τεράστιο πρόβλημα εδώ είναι καθαρά οπτικό. Κανείς από το καστ δεν υστερεί αληθινά σε αυτό που έχει να επιτελέσει, αλλά είναι αυτή η έλλειψη αισθητικής της συγκεκριμένης δεκαετίας που δεν κολλάει με κανένα υλικό. Κι αν τότε έμοιαζε συνηθισμένη, ο χρόνος απέδειξε ότι ήταν μια οπτική αβάστακτης ουδετερότητας, που δεν επέτρεπε σε έναν δημιουργό να δουλέψει σωστά. Από την άλλη, ούτε από το καστ (με εξαίρεση τον John Larroquette) ούτε από το σενάριο έχουμε εκείνα τα θαύματα που θα αντιστάθμιζαν την απουσία δημιουργήματος.

Και με αυτά και -ελάχιστα- άλλα μένουμε με το εξής: είναι «γκανιάν» για μια ξέγνοιαστη θέαση δίχως απαιτήσεις ποιότητας, αλλά κι ένας Edwards που δεν είναι λογικό να ξεκόψεις με αυστηρότητα από το υπόλοιπο σύνολο της σπαρταριστής δουλειάς του.

Βαθμολογία: