Black Widow (2021)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Νατάσα Ρομανόφ, γνωστή κι ως Μαύρη Χήρα, αντιμετωπίζει τις σκοτεινότερες πλευρές του παρελθόντος της όταν μπλέκεται σε μια επικίνδυνη συνομωσία. Την καταδιώκει μια δύναμη που δεν θα σταματήσει μπροστά σε τίποτα για να την καταστρέψει, και η Νατάσα αναγκάζεται να παλέψει με ό,τι έκανε ως κατάσκοπος και τις διαλυμένες σχέσεις που είχε πριν γίνει Εκδικήτρια.

Σκηνοθεσία:

Cate Shortland

Κύριοι Ρόλοι:

Scarlett Johansson … Natasha Romanoff/Black Widow

Florence Pugh … Yelena Belova/Black Widow

David Harbour … Alexei Shostakov/Red Guardian

Rachel Weisz … Melina Vostokoff/Black Widow

O-T Fagbenle … Rick Mason

William Hurt … υπουργός Thaddeus Ross

Ray Winstone … στρατηγός Dreykov

Michelle Lee … Oksana

Ryan Kiera Armstrong … Antonia Dreykov

Ever Anderson … Natasha Romanoff (νεαρή)

Violet McGraw … Yelena Belova (νεαρή)

Julia Louis-Dreyfus … βαρόνη Valentina Allegra de Fontaine

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Eric Pearson

Στόρι: Jac Schaeffer, Ned Benson

Παραγωγή: Kevin Feige

Μουσική: Lorne Balfe

Φωτογραφία: Gabriel Beristain

Μοντάζ: Leigh Folsom Boyd, Matthew Schmidt

Σκηνικά: Charles Wood

Κοστούμια: Jany Temime

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Black Widow
Ελληνικός Τίτλος: Black Widow

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Marvel Cinematic Universe: η πλήρης λίστα ταινιών

Σεναριακή Πηγή

Χαρακτήρας κόμικ: Black Widow των Stan Lee, Don Heck, Don Rico.

Παραλειπόμενα

Η 24η ταινία του Marvel Cinematic Universe τοποθετείται χρονικά μετά το Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος, και είναι η πρώτη stand-alone της Μαύρης Χήρας, όπως και η πρώτη της τέταρτης φάσης του εν λόγω σύμπαντος. Είχε κάνει κινηματογραφικό ντεμπούτο στο Iron Man 2, αν και η Lionsgate, με σκηνοθέτη και σεναριογράφο τον David Hayter, είχε σχεδιάσει από το 2004 να παράγει το ντεμπούτο της στη μεγάλη οθόνη. Η αποτυχία αυτού επέστρεψε τα δικαιώματα στο στούντιο, με τη Marvel και τη Johansson να θέλουν επί χρόνια τη σόλο ταινία, αλλά αυτή να παίρνει το πράσινο φως μόλις το 2018, όταν προσλήφθηκαν η Jac Schaeffer με την Cate Shortland.
Σε κάποιο σημείο, ο Neil Marshall και ο Joss Whedon είχαν εκφράσει την επιθυμία τους να αναλάβουν τη σκηνοθεσία. Πριν την τελική επιλογή (η Marvel προτίμησε να είναι γυναίκα στα ηνία), υπήρχε μια λίστα με 49 ονόματα , από τα οποία, εκτός από τη Shortland (που είχε την υποστήριξη της Johansson), επικρατέστερα ήταν της Amma Asante, της Maggie Betts και της Lynn Shelton. Εναλλακτικές τελικές επιλογές ήταν η Melanie Laurent και η Kimberly Peirce. Η δε Chloe Zhao ήταν βασική επιλογή, αλλά προτίμησε το Eternals.
Η Florence Pugh επικράτησε των Emma Watson (έφτασε στις δύο τελικές επιλαχούσες), Saoirse Ronan, Alice Englert και Dar Zuzovsky για τον ρόλο της Γελιένα.
Ο Kevin Feige διέψευσε από νωρίς τις φήμες ότι το στούντιο επιθυμούσε μια R παραγωγή.
Στην “end-credits” σκηνή, η Julia Louis-Dreyfus εμφανίζει και κινηματογραφικά τον χαρακτήρα της από τη σειρά The Falcon and the Winter Soldier.
Ξεκίνησε με ημερομηνία πρεμιέρας την 1 Μαΐου του 2020, για να φτάσει να κάνει έναρξη πάνω έναν χρόνο μετά. Η πρεμιέρα συνοδεύτηκε από ταυτόχρονη έξοδο στο Disney+.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Αρχικά, ήταν ο Alexandre Desplat να γράψει τη μουσική.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 7/7/2021

Η παραγωγή μιας σόλο ταινίας γύρω από τη Μαύρη Χήρα ήταν μια ιδέα που έπρεπε να ξεπεράσει ένα σωρό σκοπέλους για να γίνει πετυχημένα, κυρίως λόγω της αριθμητικής θέσης της μέσα στη σειρά. Γιατί τι βαθμό σημασίας θα μπορούσε να έχει η περιπέτεια ενός χαρακτήρα Εκδικητή που παρακολουθούμε ήδη σε οκτώ ταινίες και η οποία εκτυλίσσεται μετά από το “Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος”; Πόσο σοβαρή θα ήταν η νίκη ενός υπερκακού για τον οποίο δεν είχαμε ακούσει τίποτα λίγο πριν τη στιγμή που στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel εμφανιστεί ο Θάνος;

Μέσα σε αυτά τα 13 χρόνια λειτουργίας τους, όμως, τα Marvel Studios έχουν αποδείξει πως με ό,τι κι αν αποφασίσουν να καταπιαστούν, θα το φέρουν εις πέρας, και όχι απλώς θα το κάνουν να συμβεί, αλλά θα το κάνουν να συμβεί καλά. Και στην προκειμένη περίπτωση, η σκηνοθέτις Cate Shortland, η εμπειρία της Marvel και τα λεφτά της Disney πετυχαίνουν ακριβώς αυτό: την παραγωγή μιας μικρότερου βεληνεκούς ταινίας όπου ο κάθε συντελεστής της προσφέρει αυτό που ο ίδιος ξέρει να κάνει καλύτερα για να κατασκευάσουν ένα αποτέλεσμα το οποίο όσο ετερόκλητα στοιχεία κι αν έχει, λειτουργεί σαν σύνολο.

Η «Μαύρη Χήρα» λοιπόν καταπιάνεται με το παρελθόν του ομώνυμου χαρακτήρα τη χρονική περίοδο που βρίσκεται φυγάς στη Νορβηγία, και έρχεται αντιμέτωπη με ανθρώπους από το παρελθόν της. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε κάτι πιο συγκεκριμένο όσον αφορά την πλοκή, η ιστορία που παρακολουθούμε περιστρέφεται γύρω από κάτι κόκκινα φιαλίδια ελέγχου προσωπικότητας που δεν παρουσιάζουν κανένα τρελό ενδιαφέρον πέρα από την αφορμή για δράση υψηλών οκτανίων μεταξύ των καλών και των κακών. Όμως η ιστορία παίρνει ενέργεια από τις σχέσεις των χαρακτήρων -άλλο ένα επίτευγμα της Marvel, καθώς το νοιαστείς για υπερήρωες που ούτε ο θάνατος δεν τους σταματά, είναι από τα πιο δύσκολα εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσουν αυτές οι ταινίες. Σε αυτό το πλαίσιο, η «Μαύρη Χήρα» μοιάζει με μια ταινία της Marvel που θα μπορούσε να πάρει μέρος στο φεστιβάλ του Sundance, και ενδεικτικά αναφέρω πως περιέχει μια μακροσκελή σκηνή τραπεζιού με διάλογο μεταξύ των χαρακτήρων-συγγενών, που μαντέψτε, λειτουργεί, κι εξακολουθεί να λειτουργεί σε συνδυασμό με τη μισή ώρα ακατάπαυστης δράσης στην τρίτη πράξη της ιστορίας. Κι αυτό είναι ένα ακόμα δείγμα ωρίμανσης της Marvel, η οποία έχει διανύσει πάρα πολύ δρόμο στην ανάθεση της σκηνοθεσίας των ταινιών της από την εποχή του «Απίθανου Χαλκ» και του Louis Leterrier, καθώς πλέον είναι σαφές ότι για να πετύχει το επιθυμητό της αποτέλεσμα χρειάζεται τον ιδανικό άνθρωπο. Και αυτή τη φορά ο άνθρωπος είναι η Cate Shortland, σκηνοθέτης ταινιών όπως το “Lore” που οι θεατές της Marvel δεν θα πλησίαζαν ούτε επί πληρωμή…

Αν πρέπει να παραλληλίσω κάπως την αποτελεσματικότητα της «Μαύρης Χήρας», θα έλεγα πως μοιάζει με μια καλή μπριζόλα: σίγουρα η Marvel σου έχει δώσει πολύ πιο εντυπωσιακά και περίπλοκα πιάτα στο παρελθόν, αλλά αυτό που σου βγάζει στο τραπέζι είναι τόσο καλομαγειρεμένο με κρυφά συστατικά που το απογειώνουν, που είναι εντέλει ένα πλήρως ικανοποιητικό γεύμα. Που σε κάνει να ξεχνάς για λίγο ότι πρόκειται για μια απλή μπριζόλα. Που θα την έτρωγες όμως ξανά!

Βαθμολογία: