Μαύρο Λιβάδι (2009)

ΣΥΝΟΨΗ

Την περίοδο της Τουρκοκρατίας, η Ανθή, μια έφηβη μοναχή, μεγαλώνει σε ένα μοναστήρι υπό την επίβλεψη της αυστηρής ηγουμένης. Μια μέρα, ένας γενίτσαρος φτάνει στη μονή βαριά τραυματισμένος, και η νοσοκόμα της μονής αναλαμβάνει να τον φροντίσει έχοντας για βοηθό την Ανθή. Κι ενώ η Ανθή κι ο πολεμιστής έρχονται κοντά, ο τούρκος διοικητής τον αναζητά. Οι δυο τους θα το σκάσουν από το μοναστήρι, και θα βρουν καταφύγιο στο γειτονικό δάσος όπου εκεί θα ανακαλυφθεί ένα τρομερό μυστικό…

Σκηνοθεσία:

Βαρδής Μαρινάκης

Κύριοι Ρόλοι:

Σοφία Γεωργοβασίλη … Ανθή

Χρήστος Πασσαλής … ο γενίτσαρος

Δέσποινα Μπεμπεδέλη … η ηγουμένη

Μαρία Πανουργιά … Πελαγία

Δέσποινα Κούρτη … Αρετή

Ευαγγελία Ανδρεαδάκη … Δωροθέα

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Βαρδής Μαρινάκης

Παραγωγή: Γιώργος Λυκιαρδόπουλος

Μουσική: Δημήτρης Μαραμής

Φωτογραφία: Marcus Waterloo

Μοντάζ: Γιάννης Χαλκιαδάκης

Σκηνικά: Γιώργος Γεωργίου

Κοστούμια: Γιώργος Γεωργίου

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Μαύρο Λιβάδι
Διεθνής Τίτλος: Black Field

Κύριες Διακρίσεις

Τεχνικό βραβείο επιτροπής στο φεστιβάλ της Βομβάης.
Βραβείο γυναικείας ερμηνείας (Σοφία Γεωργοβασίλη) στο φεστιβάλ της Σεβίλλης.
Καλύτερη φωτογραφία στα βραβεία Ίρις. Υποψήφιο για πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη, σκηνικά και κοστούμια.

Παραλειπόμενα

Μεγάλου μήκους ντεμπούτο για τον Βαρδή Μαρινάκη.
Ερμηνευτικό ντεμπούτο για τη Σοφία Γεωργοβασίλη.
Τα γυρίσματα έγιναν στα Ζαχοροχώρια Ιωαννίνων και στο κάστρο Παλαμηδίου στο Ναύπλιο.
Πρώτη μεγάλου μήκους ελληνική ταινία που γυρίζεται με την ψηφιακή τεχνολογία της κάμερας Red One.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 1/2/2010

Θέλω να ξεκινήσω με το μεγάλο συν την ταινίας. Η εικαστική της προσέγγιση την κατατάσσει σε μια από τις σπουδαιότερες του κινηματογράφου μας σε αυτό τον τομέα. Δεν είναι μονάχα η φωτογράφηση, αλλά κι ο τρόπος που επιλέγει γωνίες λήψης ο Μαρινάκης, κι ο τρόπος που στήνει το κάθε του πλάνο. Προσθέστε το έγκυρο μοντάζ, την καθαρή ηχοληψία, την ταιριαστή μουσική υπόκρουση και τα λιτά σκηνικά κι έχετε κάτι που ευφραίνει τις αισθήσεις. Σε αυτά προστίθεται η «τυραννική» ερμηνεία της Σοφίας Γεωργοβασίλη, που μοιάζει να έχει μέλλον στον χώρο.

Μια ταινία όμως δεν είναι μονάχα ένα οπτικό φαινόμενο, αλλά κυρίως εσωτερικό. Η αφήγηση είναι αργή, έστω και ρεαλιστικά στρωτή, και δεν θα ενοχλούσε τόσο αν υπήρχε κάποιο απώτερο νόημα στην ιστορία. Με αυτή τη μονοδιάστατη μορφή του σεναρίου χάνουμε την ευκαιρία για εσωτερικό διάλογο, και μαζί η ταινία μοιάζει μεγαλύτερη από ό,τι είναι. Η πλοκή της δεν μπάζει νερά (πέρα από μια μικρή λεπτομέρεια), αλλά είναι ό,τι πιο προβλέψιμο θα μπορούσε κάποιος να γράψει πάνω στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Αν βασίζονταν σε κάποιο βιβλίο προηγούμενου αιώνα, θα το δεχόμουν πιο εύκολα. Ως, δε, πρωτότυπο σενάριο παραείναι απλό. Είναι μια ταινία που αξίζει να μη την αγνοήσετε, κι απευθύνεται σε ένα εκπαιδευμένο κοινό που θα αντέξει τους χρόνους της και το θέμα της.

Βαθμολογία: