Biutiful

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Biutiful

Ελληνικός Τίτλος: Biutiful

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για Όσκαρ πρώτου αντρικού ρόλου (Javier Bardem) και ξενόγλωσσης ταινίας (Μεξικό).
• Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας.
• Υποψήφιο για Bafta πρώτου αντρικού ρόλου (Javier Bardem) και ξενόγλωσσης ταινίας.
• Βραβείο φωτογραφίας στα Ariel, τα εθνικά βραβεία του Μεξικού. Υποψήφιο σε ακόμα 6 κατηγορίες.
• Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών. Βραβείο αντρικής ερμηνείας (Javier Bardem).
• Βραβείο πρώτου αντρικού ρόλου (Javier Bardem) στα Goya. Υποψήφιο για δεύτερο αντρικό ρόλο (Eduard Fernandez), δεύτερο γυναικείο ρόλο (Ana Wagener), σενάριο, μουσική, φωτογραφία, μοντάζ και σκηνικά.

Παραλειπόμενα

• Το μοντέλο του Inarritu για την ταινία είναι ο Καταδικασμένος (1952) του Akira Kurosawa.
• Για το είδος της, η ταινία έπιασε τον υψηλό προϋπολογισμό των 35 εκατομμυρίων δολαρίων. Δυστυχώς για τους παραγωγούς, οι παγκόσμιες εισπράξεις ήταν 24,7.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 11/1/2011

Η δυστυχία είναι άφθονη στον κόσμο. Βρέχει ποταμηδόν. Το ξέρουμε (εν μέρει το ζούμε, εν μέρει το βλέπουμε) και συχνά μπορεί να συσσωρεύεται στο περιβάλλον ενός ανθρώπου πιο πολύ και απ ότι επιλέγει στην νέα του ταινία ο Alejandro González Iñárritu, το σενάριο της οποίας συνέγραψε με τους Armando Bo και Nicolás Giacobone. Αλλά το έργο της τέχνης είναι σειρά από επιλογές. Μπορείς να καταθέσεις το τραγικό με τον πιο απλό και, στην επιφάνεια, χαριτωμένο τρόπο. Αλλά ο Iñárritu μας έχει πείσει πια με τις ταινίες του ότι εκτός από καλός σκηνοθέτης (που είναι) θέλει να γραφτεί και στο Γκίνες ως μιζερολόγος. Ο ήρωάς του, o Ούξμπαλ (παραφθορά του Ούξμαλ, της πόλης των Μάγια;) διακινεί προϊόντα μαϊμούδες (όπως απομιμήσεις γυναικείων τσαντών μεγάλων οίκων) που φτιάχνουν κινέζοι σε υπόγεια και πωλούν αφρικανοί στους δρόμους της Βαρκελώνης. Δεν είναι απάνθρωπος μικρομαφιόζος, νοιάζεται για τους συνεργάτες του και την φτωχολογιά, αλλά κοιτάζει πώς να κάνει κομπόδεμα για τα παιδιά του, με την μανιοκαταθλιπτική γυναίκα του να παλαντζάρει ανάμεσα στα χάπια και την απιστία (με τον αδελφό του), ανίκανη να σταθεί στο ύψος της ευθύνης μιας μητέρας. Επίσης είναι ενορατικός και κάποιες φορές μιλάει με άρτι αποθανόντες, μεταφέροντας μηνύματά τους σε συγγενείς, επι χρήμασι. Στην κινέζικη βιοτεχνία συμβαίνει και ένα τραγικότατο ατύχημα που προκάλεσε ο ίδιος παρέχοντας ελαττωματικές σόμπες υγραερίου – για να μην κρυώνουν. Ο Σενεγαλέζος pusher του, διώχνεται από τη χώρα αφήνοντας γυναίκα και παιδί στο έλεος της ανασφαλούς βιοπάλης. Ανάμεσα, έχουμε και την εκκένωση του τάφου του πατέρα του, που πέθανε νέος στο Μεξικό για να γλιτώσει από το καθεστώς του Φράνκο. Ο ήρωάς μας μαθαίνει επίσης ότι είναι καρκινοπαθής και έχει διορία ζωής δυο μήνες. Βιάζεται να τακτοποιήσει τις υποθέσεις του. Αγωνιά για τα παιδιά του αλλά και για τους υπόλοιπους. Ο μαζοχισμός ολοκληρώνεται με την διάρκεια των 2,5 ωρών. Κοντά σε αυτά, τι χρειαζόταν να έχει ο κινέζος βιοτέχνης και ομοφυλοφιλικό ειδύλλιο; Ναι, ξέρω, η ζωή όπως μπορεί να είναι.

Και αφού γκρίνιαξα όσο θεωρώ ότι δικαιούμαι, να πω και τα θετικά. Παρά τις υπερβολές, το φιλμ δεν παρασύρεται στο μελό, όντως έχουμε να κάνουμε με εξαίρετη αφήγηση, σε αργό ελεγειακό ρυθμό και λεπτές ψυχολογικές πινελιές και όντως ο Javier Bardem δίνει ρεσιτάλ και καταφέρνει να αποδώσει όλες τις ιδιότητες και αντιφάσεις, δίνοντάς μας ένα ζωντανό, πειστικό χαρακτήρα – ανάλογα καλή ερμηνεία προσφέρει και η Maricel Álvarez. Η θλιβερή όψη του περιθωρίου που ξεκίνησε να καταγράφεται στην Λατινική Αμερική από την εποχή του Pixote και πέρα (Κεντρικός σταθμός, Πόλη του θεού κ.λπ. ) φωτίζεται διαφορετικά από τον μεξικανό σκηνοθέτη που μετά τα σπονδυλωτά ή χρονικά κατακερματισμένα Amores perros, 21 grams, Babel, κεντράρει σε ένα ήρωα κατά τα πρότυπα της κλασικής δραματουργίας. Πάντως η μισή ώρα παραπάνω διάρκεια, είναι, κομμάτι, καλλιτεχνικός ναρκισσισμός.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 11/1/2011

Πρόκειται για ταινία που σε παίρνει μέσα της, σε καταβάλει, σε κάνει δικό της. Αυτό όμως δεν οφείλεται στο σπινθηροβόλο θέμα της, δεν έχει κάτι τέτοιο, αλλά στον πλήρη έλεγχο του Inarritu πάνω στο υλικό του. Έναν έλεγχο που, χαράς την υπομονή του, κρατάει επί δύο ώρες και βάλε, γλυκαίνοντας το «βασανιστήριο». Το Biutiful είναι μια καθαρή επιστροφή του μεξικανού σκηνοθέτη στις ρίζες του και συγκεκριμένα στο Χαμένες Αγάπες. Το ίδιο κλίμα, η ίδια αφήγηση, η ίδια νοοτροπία. Με τη σύγκριση αυτών των δύο έργων, όμως, είναι που φανερώνεται το πρόβλημα της συγκεκριμένης: δεν σε «τσιμπάει»…

Τα γεγονότα που αναπτύσσονται επί τόση ώρα είναι γεγονότα που δεν θα χρειαζόταν να ξέρει ο διπλανός μας. Ελάχιστα έχουν σχέση με τον κοινωνικό προβληματισμό, ακόμα κι αν είναι απομεινάρια των προβλημάτων της κοινωνίας μας. Γενικά, ο Inarritu δεν ήθελε έναν δυνατό κορμό για πλοκή, αλλά να αφηγηθεί μια ιστορία πόνου, μια ιστορία ενός άντρα που δεν καταρρέει από το σκληρό γίγνεσθαι, αλλά από τη μοίρα. Και τι “κουραστικό” καταντάει, αλλά επιβάλλεται να πούμε για την ακόμα μία άψογη ερμηνεία του Javier Bardem, ικανού για τα δύσκολα, μα και τα «εύκολα» σημεία του έργου. Η ταινία, γενικά, σε χτυπάει με πολλούς τρόπους, αλλά είναι σαν μια ιστορία που μας είπαν για κάποιον άγνωστο και φυσικά έπειτα ξεχάσαμε.

Βαθμολογία: