Όταν μια μυστηριώδης δύναμη αποδεκατίζει τον πληθυσμό της Γης, μόνο ένα είναι σίγουρο: αν τη δεις, πεθαίνεις. Έχοντας μπροστά της το άγνωστο, η Μάλορι βρίσκει την αγάπη, την ελπίδα και μια νέα αρχή μόνο εκεί που δεν το περίμενε. Τώρα, πρέπει να ξεφύγει μαζί με τα δύο της παιδιά σε ένα επικίνδυνο ποτάμι στο μοναδικό σημείο που μπορεί να τους προσφέρει καταφύγιο. Αλλά για να επιβιώσουν, θα πρέπει να περπατήσουν σε μια επικίνδυνη διαδρομή δύο ημερών με τα μάτια κλειστά.
Σκηνοθεσία:
Susanne Bier
Κύριοι Ρόλοι:
Sandra Bullock … Malorie Shannon
Trevante Rhodes … Tom
John Malkovich … Douglas
Sarah Paulson … Jessica Shannon
Jacki Weaver … Cheryl
Rosa Salazar … Lucy
Danielle Macdonald … Olympia
Lil Rel Howery … Charlie
Tom Hollander … Gary
BD Wong … Greg
Pruitt Taylor Vince … Rick
Colson Baker … Felix
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Eric Heisserer
Παραγωγή: Dylan Clark, Chris Morgan, Barbara Muschietti, Scott Stuber, Clayton Townsend
Μουσική: Trent Reznor, Atticus Ross
Φωτογραφία: Salvatore Totino
Μοντάζ: Ben Lester
Σκηνικά: Jan Roelfs
Κοστούμια: Signe Sejlund
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Bird Box
- Ελληνικός Τίτλος: Με τα Μάτια Κλειστά
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Bird Box του Josh Malerman.
Παραλειπόμενα
- Τα δικαιώματα του βιβλίου είχαν αγοραστεί αρχικά από τα Universal Studios, που είχε βρει και σκηνοθέτη, τον Andy Muschietti.
- Η παραγωγή χρησιμοποίησε όσο το δυνατόν μπορούσε περισσότερα αληθινά πουλιά, τα οποία αντικατέστησε με ψηφιακά για τις σκηνές που αναταράζονται.
- Οι σκηνές αρχείου ήταν από ένα τραγικό δυστύχημα σε πόλη του Κεμπέκ, αλλά αργότερα αντικαταστάθηκαν με υλικό από ακυρωμένη σειρά, αφού υπήρξαν διαμαρτυρίες από συγγενείς θυμάτων και επιζώντες.
- Παρότι γυρίστηκε αποκλειστικά για τη συνδρομητική πλατφόρμα του Netflix, σε λίγες χώρες είχε πρώτα μια περιορισμένη διανομή στις αίθουσες.
- Ήταν η πιο εμπορική ταινία του Netflix μέχρι και την έλευση του Red Notice το 2021.
- Το Netflix συνεργάστηκε στην Αυστραλία με τέσσερις πλατφόρμες Twitch, πλασάροντας το “Bird Box challenge”. Σε αυτό οι παίκτες έπαιζαν γνωστά βίντεο-γκέιμ, αλλά χωρίς να μπορούν να βλέπουν. Η δοκιμασία αυτή όμως πήγε και παραπέρα στο ίντερνετ με πλέον αρνητικές συνέπειες.
- Η συνέχεια ήρθε το 2023, με ένα spin-off σίκουελ τοποθετημένο στη Βαρκελώνη.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 6/1/2019
Δύο ταινίες στη συσκευασία της μίας μας επιφύλασσε μέσω της πλατφόρμας του Netflix η Susanne Bier, μια δημιουργός που ολοένα και ξεφουσκώνει τον «μύθο» της. Πριν από όλα, όμως, όλα είναι βασισμένα σε μια κεντρική ιδέα που μονάχα ως τηλεταινία μπορούσε να περάσει. Κι αυτό επειδή έχουμε δει τόσες και τόσες πια πανόμοιες υποθέσεις μετα-αποκαλυπτικής απειλής, που το συγκεκριμένο σενάριο φαντάζει μονάχα ως αναμάσημα τους. Μακάρι να είχε τουλάχιστον μια δυνατή και ξεχωριστή αλληγορία να στηριχτεί, αλλά και να υπάρχει την πήραν χαμπάρι μονάχα οι δημιουργοί της…
Η ιστορία εξελίσσεται σε δύο χρονικά επίπεδα, το ένα παράλληλα κινηματογραφημένο με το άλλο. Έχουμε το πριν, όπου παρακολουθούμε μέσω της πορείας της ηρωίδας (έξοχη η Sandra Bullock, παρεμπιπτόντως) το ξέσπασμα του μετα-αποκαλυπτικού ολέθρου, αλλά και τη συμπόρευση της με μια ομάδα επιζώντων, και το τώρα, όπου εκεί αυτή μαζί με δύο μικρά παιδιά προσπαθούν να πλεύσουν σε ένα επικίνδυνο ποτάμι με την ιδιαιτερότητα ότι τα μάτια τους πρέπει να είναι ερμητικά δεμένα. Είναι λογικό ότι το «τώρα» είναι αυτό που κεντρίζει άμεσα το ενδιαφέρον, κάτι που σιγά-σιγά ξεφουσκώνει στο «πριν», τουλάχιστον όταν περνάει η κρίσιμη σκηνή του ξεσπάσματος του ολέθρου. Έχουμε γρήγορα συνειδητοποιήσει και το πώς παίζεται το σκηνοθετικό παιχνίδι, κι έτσι το σασπένς θέλοντας ή μη επικεντρώνεται στην πορεία επί του ποταμού. Σε αυτό το σημείο είναι που το φιλμ απογοητεύει…
Η αλήθεια είναι πως γενικά μια αγωνία για την τύχη των ηρώων την έχεις, ακόμα κι αν δεν συμβαίνει κάποιο τρομακτικά θριλερικό γεγονός. Ποτέ δεν θα δούμε την ξεχωριστή σκηνή, αλλά επειδή η Bier επενδύει στους χαρακτήρες, υπάρχει μια ζωντάνια στον απανταχού κίνδυνο. Ο τελευταίος δεν γεννάει κάποια δυνατή μυθολογία, μια και δεν αναλύεται τίποτα ποτέ περί αυτόν, έτσι απλά υπάρχει. Ακόμα όμως και η κάπως παλιομοδίτικη ροπή προς το μελόδραμα βοηθάει στη γέννηση μιας αυθεντικής ατμόσφαιρας αγωνίας, που δεν έχει την ανάγκη της χρήσης τραβηγμένων ψηφιακών εφέ. Έτσι, με τα λίγα, το «πριν» πετυχαίνει εντέλει να εκτελέσει τον στόχο του, ακόμα κι αν το μυαλό του θεατή δεν φεύγει ποτέ από το «τώρα». Μα, αυτό το «τώρα» αποδεικνύεται φούσκα. Οι κίνδυνοι που το περιβάλλουν δεν είναι ποτέ ατόφιοι, και σίγουρα ελάχιστη σχέση έχουμε την επιστημονική φαντασία. Μικρές αναλαμπές δράσης προσπαθούν να απαλύνουν την έλλειψη κορύφωσης της αγωνίας μας. Ελάχιστα, δε, βοηθάει η ύπαρξη δύο μικρών ψυχών που εμμένουν σχεδόν άλαλα και ως χαρακτήρες σχηματικά, μέχρι και το απογοητευτικό φινάλε. Δεν αποκαλύπτουμε φυσικά κάτι περί αυτού, αλλά φοβάμαι ότι βγήκε αυθορμήτως άκοπα από πλευράς του άνισου σεναρίου.
Και γενικά, παρότι δεν μπορείς να απορρίψεις ότι μιλάμε για κανονικότατες παραγωγές, οι ταινίες ως τώρα του Netflix δίνουν την αίσθηση πως επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν το άτυπο ελαφρυντικό που έχουν οι τηλεταινίες είδους ως προς το επίπεδο ποιότητας τους. Σαν να αρκούνται κι αυτές σε ξαναζεσταμένες ιδέες, με το συνδρομητικό κανάλι να περιμένει μονάχα δουλειές από μεγάλους δημιουργούς να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Γιατί αν δεν υπήρχαν οι Coen ή ο Cuaron, δεν ξέρω αν θα μπαίναμε για καιρό ακόμα στον κόπο να ασχολούμαστε τόσο σοβαρά με τις ταινίες του εν λόγω καναλιού, ακόμα κι αν έδειξε μέσα στο ‘18 μια ανοδική τάση.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
