Best Sellers

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 4/9/2021

Υποσχόμενο πάντα το «πάντρεμα» δυο ηθοποιών εντελώς διαφορετικών γενεών και σχολών, το τελικό αποτέλεσμα όμως καταλήγει μονάχα να τους αδικεί κατάφωρα.

Το «Best Sellers» είναι μια δραμεντί εξαιρετικά άτσαλη σε πολλά πεδία, που μόνο σποραδικά έχει κάποιες εκλάμψεις έμπνευσης, οι οποίες πνίγονται μέσα σε ένα σύνολο αβέβαιο για τον εαυτό του. Η ποιότητα του χιούμορ ειδικά παραπέμπει σε χοντράδα της σχολής των κακών στιγμών του Todd Phillips, με την επίγευση που μένει να γίνεται χειρότερη από το γεγονός ότι τα περισσότερα από τα άκομψα αστεία συνδέονται άμεσα με τον χαρακτήρα του Michael Caine, που διαχρονικά έχει ταυτιστεί με ένα υψηλότερο επίπεδο από αυτό των καλαμπουριών που του ανατίθενται. Όταν το δραματικό κομμάτι, ειδικά από το δεύτερο μισό κι έπειτα, αρχίζει να εντείνει την παρουσία του, έρχεται η σειρά των κλισέ να «σηκώσουν κεφάλι», με μπανάλ ιδέες που έχει εξαντλήσει προ πολλού το αμερικανικό σινεμά (η πολυαγαπημένη νεκρή σύζυγος, ο ευαίσθητος εσωτερικός κόσμος του πρωταγωνιστή κάτω από έναν αντικοινωνικό φλοιό). Είναι όμως και τόσο κραυγαλέα η αντίθεση μεταξύ του κωμικού ξεκινήματος και της «σοβαρής» συνέχειας, που αποκομίζει κανείς την αίσθηση δύο σεναρίων που πακεταρίστηκαν στη συσκευασία του ενός. Κάποια προσχήματα πάντως σώζονται λόγω αυτής της μεταστροφής στον τόνο, που φαίνεται να ταιριάζει περισσότερο με τη θεματολογία σε σύγκριση με ό,τι προηγήθηκε, και, τουλάχιστον, η Lina Roessler κατορθώνει να στήσει με έναν αξιοπρεπή επαγγελματισμό το φιλμ της, παρά τους περιορισμούς του προϋπολογισμού που φαίνονται. Οι οπτικές της συνθέσεις, σε συνδυασμό με τα γλυκά, χειμερινά χρώματα της φωτογραφίας της Claudine Sauve εκπέμπουν μια αυτοπεποίθηση αν μη τι άλλο που λείπει από το κείμενο.

Τόσο η Plaza όσο κι ο Caine είναι λιγότερο ή περισσότερο παγιδευμένοι με το υλικό που τους έχει δοθεί. Ειδικά όμως ο δεύτερος καλείται να υποδυθεί κι έναν ήρωα εντελώς αμερικανικής ιδιοσυγκρασίας, παρότι έχει υποτίθεται καταγωγή από το Ηνωμένο Βασίλειο, η οποία έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με το βρετανικό φλέγμα που αποτελεί σε άλλες περιπτώσεις σήμα κατατεθέν του θρυλικού ηθοποιού. Προς το φινάλε, όταν το ύφος της ταινίας φλερτάρει με τη συγκίνηση, ο ίδιος μοιάζει να βρίσκεται περισσότερο στο στοιχείο του, αλλά η ζημιά έχει ήδη γίνει. Η πρώτη, πάλι, λόγω σεναρίου απεκδύεται σχεδόν εντελώς το ιδιαίτερο χιούμορ που χαρακτηρίζει πολλούς από τους ρόλους της, παραδίδοντας μια άνευρη ερμηνεία εξαιτίας των καθοδηγήσεων που αναγκαστικά ακολουθεί.

Η σούμα είναι αυτή μιας δουλειάς που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ανεπαρκής, που προσπαθεί να αποσπάσει το γέλιο με φθηνό τρόπο, και αργότερα το δάκρυ με μελοδραματισμούς.

Βαθμολογία: