Όταν έφτασε στο μέγαρο των Ηλυσίων ως η κυρία του προέδρου της γαλλικής δημοκρατίας, η Μπερναντέτ Σιράκ περίμενε να πάρει απλώς τη θέση που της άξιζε: αυτή της γυναίκας που πάντα κινείται στη σκιά του συζύγου της για να μπορέσει εκείνος να εκτελέσει τα καθήκοντά του με επιτυχία και συνέπεια. Όταν όμως η Μπερναντέτ συνειδητοποιεί ότι όλοι τη βλέπουν ως παλαιομοδίτικη και ξεπερασμένη, αποφασίζει να πάρει την εκδίκησή της μεθοδεύοντας διάφορες αλλαγές που θα της εξασφάλιζαν τη δική της θέση και φωνή στα πράγματα. Αυτή η ανυπακοή της θα φέρει τα πάνω-κάτω.
Σκηνοθεσία:
Lea Domenach
Κύριοι Ρόλοι:
Catherine Deneuve … Bernadette Chirac
Denis Podalydes … Bernard Niquet
Michel Vuillermoz … Jacques Chirac
Sara Giraudeau … Claude Chirac
Laurent Stocker … Nicolas Sarkozy
Francois Vincentelli … Dominique de Villepin
Lionel Abelanski … Yvon Molinier
Artus … David Douillet
Maud Wyler … Laurence Chirac
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Clemence Dargent, Lea Domenach
Στόρι: Lea Domenach
Παραγωγή: Fabrice Goldstein, Antoine Rein
Μουσική: Anne-Sophie Versnaeyen
Φωτογραφία: Elin Kirschfink
Μοντάζ: Christel Dewynter
Σκηνικά: Jean-Marc Tran Tan Ba
Κοστούμια: Caroline de Vivaise
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Bernadette
- Ελληνικός Τίτλος: Η Κυρία του Προέδρου
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: The President’s Wife
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη στα Cesar.
Παραλειπόμενα
- Ντεμπούτο για τη Lea Domenach.
- Η δημιουργός εμπνεύστηκε να κάνει την ταινία παρακολουθώντας ένα ντοκιμαντέρ για την Bernadette Chirac. Παρόλα αυτά, το φιλμ είναι μόνο κατά τους τύπους βιογραφικό, μια και επιμένει στην κωμική του υπόσταση, με τη ροή των γεγονότων όμως να είναι σε συνέπεια με την ιστορική πραγματικότητα.
- Η Catherine Deneuve ήταν η αρχική επιλογή της Domenach, αλλά δεν ενδιαφέρονταν για βιογραφίες. Διάβασε όμως το σενάριο και άλλαξε άποψη αφού το βρήκε πολύ αστείο.
- Όταν ανακοινώθηκε η ταινία, η Claude Chirac δήλωσε πως κανείς δεν είχε επικοινωνήσει με την οικογένεια της εκ μέρους της παραγωγής.
Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης
Έκδοση Κειμένου: 19/6/2024
Λίγο «φλου» η ταινία της Lea Domenach. Ενώ αντιμετωπίζει τον κόσμο της πολιτικής με βαθύ σαρκασμό βλέποντας τις περισσότερες από τις πραγματικές του όψεις, είναι στιγμές που ο κυνισμός πηγαίνει στην «άκρη» για να φανερωθεί ένα άλλο ύφος, πιο συναισθηματικό και συμβατικό, διαμετρικά αντίθετο σε σχέση με όσα έχουν προηγηθεί. Το σενάριο βλέπει θετικά την περσόνα της Bernadette Chirac, τόσο από μια φεμινιστική σκοπιά όσο και υπό το πρίσμα μιας «ιδεολογικής εντιμότητας» και μιας προσωπικότητας με λαμπρές πτυχές ανεξαρτήτως κομματικών προτιμήσεων. Κι εδώ βέβαια τα πράγματα δεν είναι απολύτως ξεκάθαρα: τη μια στιγμή ο φακός καταγράφει ένα ανθρώπινο πρόσωπο γύρω από τη συγκεκριμένη γυναίκα, με στιγμές ευαλωτότητας, την άλλη την παρουσιάζει σαν μια μηχανορράφο με ιδιοτελή κίνητρα, και αυτό καταχωρείται ως ένα γνώρισμα καπατσοσύνης, όχι ως κάτι απαραίτητα αρνητικό. Μένει η εντύπωση ότι όσα εξιστορούνται θα λειτουργούσαν καλύτερα εντός του πλαισίου μιας καθαρόαιμης σάτιρας, όχι μιας κομεντί που θέλει να «πιαστεί» και από κάτι φωτεινό για να ταυτιστεί ο μέσος θεατής.
Κρίμα, γιατί όσο το φιλμ εκθέτει τη ματαιοδοξία και τη διαφθορά του χώρου τον οποίο σκιαγραφεί διατυπώνονται κάποιες γενικές αλήθειες αλλά εντοπίζονται και κωμικά επιτυχημένες στιγμές. Βέβαια επειδή υπάρχει κι ένας ανάλαφρος, ψυχαγωγικός προσανατολισμός πολλές από τις λεπτομέρειες των πραγματικών και των εικαζόμενων γεγονότων που αποτελούν τον σκελετό της δραματουργίας φιλτράρονται ανάλογα ώστε μέσα από το σύνολο να μην προκύπτει ένα ρεαλιστικό πολιτικό δράμα, αλλά μια κωμωδία. Πλήττεται βέβαια έτσι μια αληθοφάνεια που θα χρειαζόταν σε μια τέτοια θεματολογία. Η Domenach έχει επίγνωση των ορίων εντός των οποίων κινείται, αν και θα μπορούσε κάποιος να την κατηγορήσει πως εσκεμμένα δεν τολμάει να πάει το μαχαίρι στο κόκαλο ως προς το πόσο καυστική γίνεται στην κριτική της για να μην εγείρει πάθη σε μια Γαλλία στην οποία ο κλασικός διαχωρισμός Αριστεράς-Δεξιάς δεν κουβαλάει τους συμβολισμούς και το ειδικό βάρος που είχε κάποτε. Είναι επίσης κάπως προβληματικό και το ότι συχνά προτιμάται να γίνει μια εστίαση στο προσωπικό σε σχέση με το ιστορικό στοιχείο, κάνει την όλη ανάλυση επιδερμική.
Η Catherine Deneuve επιστρατεύει τη γνώριμη μανιέρα ευθυμίας της των τελευταίων ετών για τις στιγμές που καλείται να ερμηνεύσει ρόλους αυτής της κατηγορίας, και η χαρακτηριστική της άνεση λόγω της μεγάλης εμπειρίας της καθιστά την παρουσία της πολύ ευχάριστη, έστω και αν δεν στοχεύει για την υπέρβαση. Όμως, για να λέγονται όλα, μάλλον οι πιο απολαυστικές στιγμές προέρχονται από τον καρατερίστα Michel Vuillermoz που ως Jacques Chirac κατορθώνει να συμπυκνώσει πολύ εύστοχα τη γελοιότητα που συχνά χαρακτηρίζει τους ανθρώπους που συχνάζουν στα σαλόνια της εξουσίας. Το πορτρέτο του είναι μια συνεχής υπενθύμιση του τι θα μπορούσε να καταφέρει το φιλμ αν το «έπαιρνε αλλιώς».
Δεν είναι από τις κακές mainstream γαλλικές επιλογές που παρελαύνουν για ακόμη ένα καλοκαίρι, δεδομένων όμως των δυνατοτήτων που θεωρητικά υπήρχαν για κάτι πολύ πάνω από το μέσο όρο σε επίπεδο ουσίας και νοημοσύνης, οι μάλλον χαμηλές «πτήσεις» της «Κυρίας του Προέδρου» απογοητεύουν. Ίσως μια συμπάθεια ως προϋπόθεση από τη μεριά του σινεφίλ που θα τιμήσει την ταινία ως προς το πραγματικό πρόσωπο του οποίου την πορεία καταγράφει το σενάριο να είναι βοηθητική για μια περισσότερο θετική τελική ετυμηγορία.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
