Βερολίνο, Σ’ Αγαπώ

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 18/3/2019

Πέραν όλων των άλλων προβλημάτων που θα αναλυθούν παρακάτω, το συγκεκριμένο φιλμ βγάζει προς τα έξω μια τόσο άσχημη και μουντή εικόνα του Βερολίνου, που υποτίθεται ότι προωθεί που δεν θα κακολογούσε κανείς τη Merkel αν το μποϊκόταρε! Μιας και μιλάμε για ταινία της σειράς των «Πόλεων τη Αγάπης» όπως αποκαλείται, τουλάχιστον το «Paris, Je t’Aime», για παράδειγμα, παρά την ανισότητα του τελικού αποτελέσματος, αναδείκνυε την πόλη στην οποία εκτυλισσόταν με αδιαμφισβήτητα όμορφο, κολακευτικό και τουριστικό συνάμα τρόπο. Εδώ, παρότι υπάρχει για «βάση» μια πόλη που μονάχα αδιάφορη δεν είναι, ούτε καλή επιλογή τοποθεσιών γίνεται, ούτε όμως υπάρχει σε καμία εκ των ιστοριών μια σκηνοθετική ματιά ικανή να «ξεζουμίσει» τις δυνατότητες του χώρου στον οποίο τοποθετείται η δράση. Για να μη γίνει διεξοδική αναφορά στο πώς η πραοαναφερθείσα γαλλική παραγωγή κατόρθωνε με όλες τις αδυναμίες της να είναι κι ένα χωνευτήρι διαφορετικών υφών αφήγησης και στιλ κινηματογράφησης, ενώ η παρούσα προσπάθεια είναι ομογενοποιημένη σε εργοστασιακό βαθμό από ιστορία σε ιστορία, τόσο πολύ που καμία εξ αυτών δεν φαίνεται να έχει διακριτή δημιουργική ταυτότητα. Αναπόφευκτα ενοχλεί και το γεγονός πως η γλώσσα που επικρατεί είναι κατά κράτος τα αγγλικά, ούτε καν μια ισορροπία με τη γερμανική που και δεν θα ακύρωνε τον κοσμοπολιτισμό του εγχειρήματος, και θα του έδινε παράλληλα μια αναγκαία σφραγίδα εντοπιότητας που θα το έκανε να μοιάζει λιγότερο με την αποστειρωμένη ματιά ενός τουρίστα όπως τελικά γίνεται.

Κι επειδή η συζήτηση πρέπει να πάει προς τα εκεί, κάπως έτσι έχει ο απολογισμός των ιστοριών μεμονωμένα: σχεδόν οι μισές εξ αυτών δυστυχώς είναι για επισκευή και πέταμα, κάποιες αν και είναι τρανταχτές αποτυχίες έχουν ένα με δυο στοιχεία που τα σώζουν από το ολοκληρωτικό ναυάγιο και μόλις δύο διαθέτουν έναν σκελετό επαρκή για να τις κάνει να πλησιάζουν στην καλύτερη περίπτωση τη μετριότητα. Ο Peter Chelsom παραδίδει μια κολοσσιαία σαχλαμάρα, βασισμένη σε ένα εύρημα που θα μπορούσε να συμπτυχθεί σε ένα ανέκδοτο, η οποία καταλήγει στο πιο μπανάλ δυνατό σενάριο. Ο γέννημα θρέμμα ζεν πρεμιέ εκ Γερμανίας Til Schweiger (περισσότερο γνωστός σε εγχώριο επίπεδο, είχε δεύτερο ρόλο στους ταραντινικούς «Άδωξους Μπάσταρδους») γυρίζει ένα ντροπιαστικά προβλέψιμο και γελοίο δράμα σχέσεων που πατάει με τα πιο βαριά βήματα πάνω σε πολύ λεπτό πάγο, με το φταίξιμο να πέφτει κυρίως στον Neil LaBute που για κάποιον λόγο έβαλε την υπογραφή του σε ένα τέτοιο σενάριο, έχοντας βέβαια βεβαρυμένο ιστορικό κυρίως λόγω του «Μυστικού του Σκιάχτρου», παρά το αξιόλογο μακρύτερο παρελθόν του. Ο μικρομηκάς Justin Franklin κερδίζει δικαιωματικά τον τίτλο του χειρότερου σκετς εκ των δέκα, προσπαθώντας με απίστευτη ένδεια ιδεών κι αισθητικής να φτιάξει κάτι σαν βωβή κωμωδία, καταλήγοντας να θυμίζει φτηνή διαφήμιση. Η Dianna Agron στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο δίνει σεμινάριο δημιουργίας γλυκανάλατης ατμόσφαιρας και αναπαραγωγής των πιο αναμασημένων κλισέ της κομεντί. Ο Fernando Eimbcke έχει καλές προθέσεις, αλλά τελικά πνίγεται στην αδιαφορία και σε μια τεμπέλικη εκτέλεση, ενώ θα μπορούσε να παράγει κάτι πραγματικά ανθρώπινο. Το δίδυμο Martin και Clausen εμπνέεται από το #MeToo και φτιάχνει κάτι που έχει την αφέλεια και την προχειρότητα σχολικής θεατρικής παράστασης. Ο Dennis Gansel του «Κύματος» στριμώχνει δυο ξεχωριστές διαδρομές στο πακέτο της μίας, δίχως να τις αναπτύσσει ποτέ πέρα από ένα πρωτόλειο στάδιο. Ο Josef Rusnak του «Δέκατου Τρίτου Πατώματος» αναλώνεται σε ένα ανιαρό και τετριμμένο ρομάντζο που παρεμβάλλεται σε όλες τις υπόλοιπες ιστορίες, κλείνοντας το μάτι κιόλας στα «Φτερά του Έρωτα» (δεν είναι σίγουρο αν ο Wenders θα αισθανθεί κολακευμένος από την αναφορά). Μένουν κάπως έτσι η ενδιαφέρουσα σε σύλληψη αλλά ανεύθυνη ως προς το δίλημμα που θέτει δουλειά του Dani Levy, και η τρυφερή αλλά «μισοψημένη» οπτική της Massy Tadjedin που βοηθιέται από δύο καλές ερμηνευτικές παρουσίες από την Keira Knightley και την Helen Mirren.

Οι οιωνοί εξαρχής δεν ήταν καλοί. Βάλτε αυτή τη σκηνοθετική ομάδα πλάι σε αυτήν του «Paris Je t’Aime» και θα μοιάζει με ματς της Μπαρτσελόνα με τον Αστέρα Κολοπετινίτσας. Απομένουν μονάχα κάποιες όμορφες εικόνες εδώ κι εκεί, σκόρπιες λειτουργικές ιδέες και μερικές ευγενείς φιλοδοξίες για να σωθούν τουλάχιστον τα προσχήματα.

Βαθμολογία: