Ο Αλεσάντρο Μπλαζέτι, ένας διάσημος σκηνοθέτης, αναζητά ένα μικρό κορίτσι για την ταινία του. Πολλοί ανταποκρίνονται στο κάλεσμα, και ανάμεσα τους η Μανταλένα παίρνει το κοριτσάκι της στην Τσινετσιτά, με την ελπίδα να το κάνει αστέρι. Είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα για τη μικρή Μαρία, αν και ο σύζυγος προτιμά να πληρωθεί το νοίκι αντί για τους δασκάλους και τους κομμωτές.
Σκηνοθεσία:
Luchino Visconti
Κύριοι Ρόλοι:
Anna Magnani … Maddalena Cecconi
Walter Chiari … Alberto Annovazzi
Tina Apicella … Maria Cecconi
Gastone Renzelli … Spartaco Cecconi
Tecla Scarano … Tilde Spernanzoni
Alessandro Blasetti … Alessandro Blasetti
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Suso Cecchi D’Amico , Francesco Rosi, Luchino Visconti
Στόρι: Cesare Zavattini
Παραγωγή: Salvo D’Angelo
Μουσική: Franco Mannino
Φωτογραφία: Piero Portalupi, Paul Ronald
Μοντάζ: Mario Serandrei
Σκηνικά: Gianni Polidori
Κοστούμια: Piero Tosi
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Bellissima
- Ελληνικός Τίτλος: Μπελίσιμα
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Beautiful
Παραλειπόμενα
- Σάτιρα της μεταπολεμικής βιομηχανίας ονείρων της Ιταλίας, και συγκεκριμένα σε μια εποχή που το νεορεαλιστικό κύμα είχε δώσει ελπίδες στον καθέναν να γίνει αστέρι του σινεμά. Ακόμα και εδώ όμως, ο νεορεαλισμός δεν λείπει, με πολλούς ρόλους να έχουν πάει σε ερασιτέχνες. Χαρακτηριστικά, ο Gastone Renzelli ήταν ένας απλός κρεοπώλης, που συνέχισε όμως στον κινηματογράφο.
- Μοναδική ταινία του Visconti με έναν έστω ελαφρύ κωμικό τόνο.
- Η παρουσία του Alessandro Blasetti δεν είναι τυχαία, μια και η ταινία του του 1942, Κοινωνικές Αλυσίδες, ήταν από αυτές που επηρέασαν το χτίσιμο του ιταλικού νεορεαλισμού.
- Αν και σατιρίζει συγκεκριμένα όσα λάμβαναν χώρα εντός των στούντιο της Τσινετσιτά, όλα τα γυρίσματα έγιναν εντός αυτών.
- Σε μια σύμπτωση, η Anna Magnani στην τελική σκηνή ακούει να παίζεται μια ταινία και αναγνωρίζει τη φωνή του Burt Lancaster. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η ιταλίδα σταρ θα κερδίσει το μόνο της Όσκαρ στο πλάι του αμερικανού ηθοποιού (για το Στιγματισμένο Ρόδο).
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Franco Mannino συνέθεσε τη μουσική του διασκευάζοντας την όπερα L’Elisir d’Amore του Donizetti.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 2/6/2009
Bellissima δεν λέτε τίποτα! Ο Visconti κάνει επιφανειακά μια από τις πιο ελαφριές του ταινίες, αλλά στο βάθος κρύβεται χρυσάφι. Η ιστορία της μάνας και του κοριτσιού της σατιρίζει ένα τέλος εποχής, ή καλύτερα το τέλος της αθωότητας. Ο αγνός νεορεαλισμός έχει περάσει, και στη θέση του έχει εισβάλει ο κινηματογράφος του εμπορίου, ο οργανωμένος σε μεγαλεία και μικροαπατεώνες. Η κοινωνία επιμένει πως ακολουθεί τη μόδα, αλλά στην ουσία «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα» με το παρελθόν…
Αν η υπέροχη μικρούλα είναι το πρόσωπο της αθωότητας, η Anna Magnani είναι ολόκληρη η Ιταλία, που πασχίζει να ακολουθήσει την εποχή. Η υπέροχη της ερμηνεία αντικατοπτρίζει την ιστορία ενός λαού που πρέπει να θυμηθεί τα ήθη του, πριν είναι αργά. Ενός λαού που μπορεί να γίνει περίγελος και να μανιπιουλάρεται με την οσμή της ματαιοδοξίας. Το λαϊκό σενάριο γίνεται στα χέρια του Visconti ένα νέο είδος ιταλικού σινεμά (αυτό που θα επιλέξει κι ο Fellini), μίξη νεορεαλισμού και νέου τύπου ευρωπαϊκού δράματος. Η κάμερα του πάντα στα σωστά σημεία, και η ροή των σκηνών άψογη και απέριττη. Μαζί με την κοινωνία του θα κρίνει και την τέχνη του, κι όμως ποτέ δεν υποδεικνύει με το χέρι. Ποτέ δεν αμφισβητεί την αγάπη του προς αμφότερα.
Βαθμολογία:
Κριτικός: Γιώργος Ξανθάκης
Έκδοση Κειμένου: 25/2/2023
Εάν ο Visconti εμπιστεύτηκε τους ερασιτέχνες για το «Η Γη Τρέμει», για το «Bellissima», επέλεξε το ιερό τέρας του μεταπολεμικού ιταλικού κινηματογράφου, την Anna Magnani.
Με έντονα τα στοιχεία του νεορεαλισμού, η ταινία ξεδιπλώνει την ιστορία μιας μάνας (Anna Magnani) που έχει εναποθέσει όλες τις ελπίδες και τα χρήματα της στο να προωθήσει τη μικρή της κόρη (Tina Apicella) στον φαινομενικά εντυπωσιακό χώρο του κινηματογράφου, με την ελπίδα ότι θα την «ανακαλύψουν» στην ανοιχτή οντισιόν που την πηγαίνει. Αναζητώντας μια καλύτερη ζωή για την οικογένεια της, η παρακινημένη από την έμμονη ιδέα της και τρομακτικά αφελής Μανταλένα μένει απροστάτευτη απέναντι στην εκμετάλλευση, την ψευτιά και την υποκρισία του κόσμου του θεάματος και των εμπόρων της αυταπάτης. Όταν το μικρό κοριτσάκι δίνει την παράσταση της, σε μια σκηνή πού έχει χαρακτηριστεί από πολλούς κριτικούς «ως μία από της πιο ανάλγητες σκηνές που γυρίστηκαν ποτέ για τη μεγάλη οθόνη», η φιλόδοξη μάνα αναθεωρεί τις απόψεις της για τον χώρο αυτό. Ανακτώντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τη λαϊκή περηφάνια της, θα αποστρέψει το πρόσωπο της από την ελκυστική ψευδαίσθηση των κινηματογραφικών πλατό, και θα επιλέξει να παραμείνει πιστή στον ταπεινό αλλά γνήσιο κόσμο της.
Μια καθαρή κωμωδία, ένα συναισθηματικό δράμα ή κάτι ανάμεσα, η ιστορία του “Bellisima” ήταν για τον Visconti ένα πρόσχημα. «Το βασικό θέμα μου ήταν η Magnani», είπε ο ίδιος, και μάλιστα αυτή η δυναμική prima-donna δίνει μια συνταρακτική ερμηνεία. Σπάνια η Magnani ήταν πιο ζωντανή και μαγνητική, πιο ζέουσα και αιμορραγούσα, πιο καταρρακτώδης -φορτισμένη με μανιακή ενέργεια- αλλά και ευαίσθητη με λεπτές συναισθηματικές αποχρώσεις, ειδικά στην σκηνή που παρατηρεί μια ομάδα στελεχών του στούντιο να ειρωνεύονται την ερμηνεία της κόρης της. Με την ηλεκτρισμένη παρουσία της «τρυπά» την οθόνη και προσφέρει στον Visconti τον σύνθετο μύθο της: όμορφη και άσχημη, κωμική και τραγική, ερωμένη και μητέρα, αισθησιακή και φτηνά λαϊκή.
Το σενάριο γράφτηκε από τον ακραιφνή νεορεαλιστή Cesare Zavattini, βασικό συνεργάτη του De Sica, και ο Visconti πρόσθεσε τον οπερατικό μελοδραματισμό του στη σκηνοθεσία. «Νεορεαλισμός και λαϊκό μελόδραμα: τα άκρα αντίθετα σε μια στιγμιαία, μοναδική, θαυμάσια σύζευξη» διαπιστώνει εύστοχα ο Γ. Μπακογιαννόπουλος.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
